Vitnisburðurin hjá Saul kongi

Altíð spennandi at hoyra vitnisburðar, bæði tá ið tað snýr seg um, hvussu fólk komu til trúgv, og eisini um, hvussu hevur gingist síðani. Hugsaði at gera eitt rend aftur í Fyrru Sámuelsbók og lurta eftir einum vitnisburði. Tað er vitnisburðin hjá Saul kongi, eg hugsi um. Tað endaði ikki væl hjá honum, men byrjanin er hugvekjandi.

Frásøgnin um Saul byrjar í kapittul 9, men vit leypa tað um og festa okkum við 10. kapittul.

Røtt fyrireiking

Kapittulin byrjar við, at Sámuel salvar Saul, kyssir hann og sigur (1. Sám. 10.1):

„Hevur HARRIN ikki salvað teg til høvdinga yvir fólki Sínum, Ísrael!“

Andaliga lívsleiðin byrjar ofta við, at onkur kemur inn í lív okkara og leiðir okkum til Harran. Og har byrjaði tað hjá Saul.

Rætt fólk

Hóast tað var týdningarmikið hjá Saul at møta Sámuel, so var tað ikki nóg mikið. Harrin vildi eisini føra onnur inn á leið hansara. Tað er við hesum í huga, at Sámuel sendir Saul undan sær til Gilgal (v. 8) og nevnir honum trý støð, sum hann fór at koma til á vegnum til Gilgal. Tað fyrsta er grøv Rakular (v. 2), síðani er tað eitt stað, sum eitur Taborseik (v. 3-4), og eitt, sum eitur Gibea (v. 5-6).

Við grøv Rakular fór hann at hitta tveir menn, við Taborseik tríggjar menn og í Gibea ein heilan flokk av profetum. Hesir menninir fóru allir at hava okkurt, sum fór at hjálpa Saul at gerast maðurin, sum Harrin vildi, at hann skuldi gerast.

Og er tað ikki eisini soleiðis í lívinum hjá okkum øllum? Jú, tað kann vera, at har hevur verið ein Sámuel, onkur, sum leiddi okkum til Harran, men har eru so mong onnur eisini. Skulu vit blíva tað, sum Harrin vil, at vit skulu vera, mugu vit skilja og virðismeta, hví Harrin loyvir fólki at koma á leið okkara.

Rætt fokus

Menninir, hann fór at hitta við grøv Rakular, fóru at siga við hann:

„Eslini, ið tú fórt at leita eftir, eru funnin; …“

Tíðin var nú komin hjá Saul at festa seg við nakað nýtt, tað snúði seg ikki longur um esil.

Menninir, sum hann fór at hitta við Taborseik, fóru at bera ymiskt: ein bar trý geitarlomb, ein bar trý breyð, og ein bar skinnsekk við víni. Hetta var alt slíkt, sum varð nýtt í sambandi við at ofra og tilbiðja. Menninir vóru har at læra hann at tilbiðja, at gerast ein, sum ber Harranum fram tað, sum Honum er til góðan anga.

Profetarnir, sum hann fór at møta í Gibea, vóru í profetiskari burturrykking við hørpum, trummum o.s.fr. Í Fyrra Korintbrævi 14.3 stendur: 

„… tann, ið profeterar, talar menniskjum til uppbygging, áminning og troyst.“

Profetarnir vóru har at læra Saul, at tað er bara samfelag okkara við Harran, sum ger okkum før fyri at vera tað fyri onnur, sum vit eiga at vera. Legg til merkis tað, Sámuel segði um Gibea (v. 5):

„So kemur tú til Gibea Guds, har sum Filistarar hava vaktarmenn sínar, …“

Gibea var eitt stað, har ein bæði møtti Gudi og fíggindanum. Tað er ofta har, sum fíggindin er sjónskast, at Harrin gerst okkum serliga sjónskur.

Sámuel segði eisini (v.6-7):

„Andi HARRANS skal tá koma yvir teg, so tú fert at profetera eins og teir og verður annað menniskja.

Táið tú sært hesa tekinini henda, kanst tú óræddur gera tað, ið fyrifellur, tí Gud er við tær.“

Tað er Andi Guds og nærvera Hansara, sum ger allan munin.

Og so aftur til rætta fyrireiking

Øll hesi støðini vóru partur av ferðini til Gilgal. Sámuel hevði sagt:

„Far tú undan mær til Gilgal! So skal eg koma hagar til tín, at ofra brennioffur og takkoffur; sjey dagar skalt tú bíða – inntil eg komi og sigi tær, hvat tú skalt gera!“ 

Gilgal er fyrsta staðið, har ísraelsfólk helt til, eftir at tey vóru kom yvir um Jordan. At fara til Gilgal er at fara aftur, har tað byrjaði, at fara aftur til Golgata. Gilgal liggur niðri við Jordanslættan. Sámuel sendi Saul oman á slættan, ella vit kundu sagt, niður í dalin. Harrin segði við Ezekiel(3.22):

„Reis teg og far oman í dalin! Har skal Eg tala við teg.“

Og so endaði tað so syrgiliga

Saul byrjaði væl, men so bleiv tað sum í sanginum, ið sigur:

                                men so kom okkurt inn,

                                so títt hjarta og sinn

                                ikki brendu í tær sum fyrr.

Fyri at skilja, hvat hendi Saul kongi, kunnu vit kanska umorða kendu orðini hjá navnanum, Saul úr Tarsus. Tað eru orðini í Seinna Timoteusbrævi 4.7:

„Eg havi strítt hitt góða stríð, havi runnið skeiðið at enda, eri vorðin standandi í trúnni.“

Saul kongur endaði so syrgiliga, tí hann stríddi ikki hitt góða stríð – hann stríddi sítt egna stríð. Hann rann ikki skeiðið at enda – hann gavst ov tíðliga. Og hann varð ikki standandi í trúnni – hann fall, tí hann valdi at seta álit sítt aðrastaðni.

Og tá ið vit gera tað, endar tað syrgiligt, sum byrjaði so væl.