Sálmur 1, 1-2

Fyrstu ørindi av øllum teim mongu ørindum í sálmunum havi eg mangan grundað yvir. Hesi eru ikki bara orð, sum hanga í leysari luft. Men kunnu til eina og hvørja tíð takast og brúkast til gudsmenniskjað.

„Sælur er maður, ið ikki gongur í ráði hinna gudleysu, ikki stendur á vegi syndara og ikki situr, har spottarar sita, men hevur gleði sína í lóg Harrans og grundar á lóg Hansara bæði dag og nátt!“

Eins og á døgum sálmistsins, so í dag eru tey so viðkomandi, sum nakað. Tí Orð Guds er livandi og gevur okkum lív, vísdóm og kraft til hvørja tíð og hvørja avbjóðing í lívinum.

Onkur hevur sagt, at vit drukna í informatión fyri tíðina, men vit hungra eftir vísdómi. Sera beinrakið. Hvat nyttar øll informatión, um vit ikki duga at brúka hana í okkara dagliga lívi?

Men hvat sigur sálmisturin okkum í hesum broti? Sælur merkir við øðrum orðum eydnuríkur. Men merkir tað, at vit gerast eydnusom, um vit ikki sita har spottara sita, ella ganga á vegi syndara ella í ráði hina gudleysu? Jú, á ein hátt. Men tað meinast ikki við, at vit ikki skulu vera saman við gudleysum og spottarum. Tað merkir, at vit ikki skulu taka undir við spottinum, at vit ikki skulu ganga somu gøtu sum syndarar og gudleys. Men vit hava okkara egna pláss í lívinum og samfelagnum. Vit hava okkara egnu rødd og okkara vitnisburð í hesum heimi til hesa tíðina.

Vit hava eina aðra rødd og ein annan vitnisburð enn heimurin. Vit hava ein annan hugsunnarhátt enn andin í hesum heimi. Okkara hugsunarháttur eigur ikki at samsvara hugsunnarháttinum hjá hesum heimi.

Tað er ein avbjóðing at liva í dag. Tað er ein avbjóðing at liva sum eitt gudsbarn í hesi tíð. At vita, hvat er rætt ella skeivt eftir Guds Orði er ein stór avbjóðing.

At liva sum eitt gudsbarn hevur ikki ein facitlista. Men harafturímóti hava vit Andan og Orð Guds. Einasta loysn er at kenna Guds Orð. Ikki bara vita, hvat stendur har. Ikki bara taka Orð Guds sum ein informatión um Gud. Men sum ørindi 2 sigur, so at grunda á Lóg Guds bæði dag og nátt. Jesus sigur, at Hann er hitt livandi breyði. Hann er eisini Orðið. Orðið kom í heimin, tá Jesus kom í heimin. Jesus og Orðið kunnu ikki skiljast at. Eins og Gud er kærleiki, ikki bara hevur kærleika, men ER kærleiki, so ER Hann eisini Orðið. Vit skulu inntaka Hann, sum vit inntaka okkara dagliga breyð. Orðið er føði okkara. Orðið skal tyggjast og grundast á, so Orðið ger sítt arbeiði í okkum bæði dag og nátt.

Hetta hendir ikki frá einum degi til næsta. Hetta er eitt arbeiði, vit eiga at stremba og tráa eftir. Vit eiga at vera svong dagliga eftir Hansara Orði.

Tá vit í fyrstu atløgu lesa Guds Orð, so er tað bert vitan fyri okkum. Lesa vit tað aftur og aftur og gera tað til ein rættisnór í lívinum, so grunda vit á tað bæði dag og nátt, og tað broytir okkara tankar. Broytir tað okkara tankar, so broytir tað okkara gerðir. Broytir tað okkara gerðir, so broytir tað okkara vanar. Broytir tað okkara vanar, broytir tað okkara lagnu. Og heimurin fer at síggja vitnisburðin um ljósið. Vit gerast eydnurík.

Eru gudsbørn altíð eydnusom? Og hvat merkir tað at vera eydnusamur? Øll stremba eftir eydnu í lívinum. Tað er ymiskt, hvat menniskju halda fer at geva teimum gleði og eydnu. Tað kann vera jørðisk virðir, gott umdømi, góðir vinir, gott arbeiði, familjulívið vm. Men sonn eydna er at kenna og grunda Guds Orð og lata tað mynda okkum. Hví er tað so? Er Bíblian ikki bara ein gomul ótíðarhóskandi bók um gamlar søgur? Hon er okkara grundarlag. Tá vit byggja á hana, byggja vit á klett. Tá vit byggja á broytandi tíðarrák í hesum heimi, byggja vit á sand, sum ikki heldur okkum, tá ódnarveðrið kemur. Sum sagt, so er hon livandi og gevur íblástur til lívið. Sonn eydna er at vera frælsur. Ikki at vera bundin at hesum heimi. Ikki vera bundin at fylgja hesum tíðarandanum. At vita, at her hoyri eg ikki heima, men nakað betri bíðar mær. Og har sum Orðið og Andin eru til staðar í lívinum, har er veruligt frælsi. Orð Guds setur menniskju í frælsi. Frælsi frá trældómi syndara.

Tí gerast vit eydnusom, ella sæl: tá vit kenna Hann og Hansara Orð, og tá vit hava latið Orðið broytt okkum innanífrá og út. Frá tanka til lagnu.

Skrivað hevur Maria Mørkøre.

Tá ið Pætur gekk á vatninum

Táið hann nú fór at søkka, rópti hann: „Harri, frels meg!” Alt fyri eitt rætti Jesus út hondina og tók í hann.“ Matt. 14,30-31.

Orðini eru úr kendu søguni, tá ið Pætur gekk á vatninum.

Tá ið Jesus kallaði á Pætur, valdi hann at fara frá sínum gamla lívi og fylgjast við Jesusi. Pætur trúði, at Jesus var Sonur Guds, sum var komin at frelsa heimin. Pætur var ein heilt vanligur maður, sum vit kunnu kenna okkum aftur í. Sjálvt um hann so fegin ynskti at fylgja Jesusi og liva fyri Hann, so traðkaði hann ofta við síðuna av og bæði segði og gjørdi ymiskt, sum hann ikki átti.

Við at lesa um Pætur í Bíbliuni, kunnu vit bæði læra um okkum menniskju og eisini um Jesus. Vit læra hvussu elskandi, náðiríkur og trúgvur okkara Frelsari er.

Søgan um Pætur, sum gekk á vatninum, byrjaði við, at Jesus sendi Pætur og hinar lærisveinarnar yvir um vatnið í einum báti. Túrurin hjá teimum bleiv tó ógvuliga strævin at rógva, tí nógvur vindur var og stórar aldur. Í myrkrinum sóu lærisveinarnir brádliga onkran koma gangandi á vatninum. Tað var Jesus. Hann segði við teir: „Verið hugreystir, tað eri Eg – óttist ikki!“ Matt. 14,27.

Sum tað er gott at vita, at sjálvt um tað ofta er myrkt og strævið, og vit uppliva mótvind á leiðini og kunnu gerast mótfallin og stúrin, so er Jesus altíð har. Hann hoyrir okkara suff og sær okkara stríð, okkum nýtist ikki at óttast.

Pætur spurdi beinanvegin Jesus, um hann kundi sleppa at ganga til Hansara, og Jesus bað hann koma.

Tað var kærleikin til Jesus og trúgvin á Hann, sum gjørdi, at Pætur traðkaði úr bátinum og út á vatnið. Pætur hugdi upp á Jesus, og gjørdi tað ómøguliga – hann gekk á vatninum! Men so tók hann eyguni av Jesusi og byrjaði at hyggja rundan um seg. Tá ið hann sá tað ringa veðrið, varð hann bangin og byrjaði at søkka. Hann rópti á Jesus, sum beinanvegin tók í hondina á Pæturi. So leingi sum Pætur hugdi upp á Jesus, megnaði hann tað annars ómøguliga, men tá ið hann tók eyguni av Jesusi, fór hann at søkka.

Lívið gerst betri, tá ið vit fylgjast við Jesusi og hava okkara eygu fest á Hann. Og Jesus er akkurát líka nær við okkum í dag, sum Hann var við Pætur tann dagin, og Hann er líka skjótur at rætta okkum hondina, um vit kalla á Hann, tá ið vit falla. Aldurnar og vindurin eru verulig, men í myrkrinum finna vit altíð eina elskandi hond. Okkum nýtist ongantíð at ivast í Jesusar stóra kærleika til okkara. Vit kunnu altíð fara til Hansara.

Latið okkum leggja okkum eina við, at hava

… eyguni vend á Jesus, upphavsmann og fullkomara trúarinnar, sum fyri gleðina, ið fyri Honum lá, tolin leið á krossi og legði einki í vanæruna – og situr nú við høgru síðu hásætis Guds! Ja, hugsið um Hann, sum tolin hevur borið, at syndarar hava sagt Honum so nógv ímóti – so tit verða ikki troytt og mótleys í sálum tykkara! Hebr. 12,2-3.

Um tú ikki hevur tikið ímóti Jesusi sum tínum Frelsara, ger tað so í dag! Hann er til reiðar at frelsa øll, sum kalla á Hann. Sálm 50,15.

Skrivað hevur Maria á Lakjuni Simonsen.