Av bókahillini: Ein føðingardagsgáva

Eitt sindur um bøkurnar og høvundan

Hugsaði at luta okkurt úr bókum, sum Judy og Óli góvu mær í føðingardagsgávu, tá ið vit gingu á málskúla í USA langt afturi í fyrru helvt av fýrsunum. Tað var eitt savn av fýra bókum eftir John Oswald Sanders, ið livdi frá 1902-1992. Hann var í mong ár leiðari á trúboðanarfelagsskapinum OMF (Overseas Missionary Fellowship).

Sanders var kendur talari og skrivaði nógvar bøkur. Bøkurnar, sum eg fekk frá Judy og Óla, itu Spiritual Leadership (Andalig leiðsla), A Spiritual Clinic (Ein andalig heilsustova), Spiritual Lessons (Andaligir lærdómar) og Spiritual Maturity (Andalig búning). Bøkurnar vóru eitt satt skattkamar, kjokkfullar av gullkornum.

Nøkur sitat úr bókunum

  • Ápostlasøgan 10.38

So leingi, sum Andin ikki var komin yvir Jesus, gjørdi Hann lítið um Seg í Nazaret; men so byrjaði nakað, sum skakaði alt rundan um Hann. Er tænarin størri enn Harri hansara? Klára vit okkum uttan kraft Heilaga Andans, kraftina, sum gjørdi allan munin í tænastu Jesusar?

  • Tað er í sama mál, sum vit loyva krossi Kristusar at virka í okkum, at uppreisnarlív Kristusar kann opinberast í okkum.
  • Tað var, tá ið hjarta og sinni Paulusar varð fangað av Jesusi, at hann gjørdist tann, hann varð.
  • Tey, sum komu til Jesus, merktu, at einki hevði størri týdning fyri Hann ta løtuna enn júst tað, sum lá teimum á hjarta. Tað er at duga við fólki.
  • Lukas 12.50

„Men dóp havi Eg at verða doyptur við, og hvussu fullur av angist eri Eg ikki, inntil hann er fullførdur!“

Orðafellið „fullur av angist“ kann eisini umsetast spenna ella tátta í, eins og tá ið eitt ljóðføri verður stemmað. Skulu vit vera rætt stemmað, mugu vit kenna eitt vist mál av angist.

  • Jóhannes 1.14 sigur um Harra okkara, at Hann var „fullur av náði og sannleika“. Í Markusi 3.21 søgdu Hansara nærmastu um Hann: „Hann er frá Sær sjálvum!“ Er tað ikki løgið, at einasta menniskja nakrantíð, sum livdi eitt lív í fullari javnvág – t.e. fullur av náði og sannleika – skuldi vera so sæddur av Sínum nærmastu?
  • Jóhannes 12.23 

Jesus sá deyða Sín sum tíman, tá ið Hann skuldi verða dýrmettur.

  • Tankin um, at vit eru leirið og Harrin leirkerasmiðurin, kann sýnast ræðandi. Men vit mugu altíð minnast, at alvald Hansara kann aldri koma í stríð við hjartalag Hansara. Vit mugu minnast, at hendurnar, sum mynda leirílatið eru naglamerktar. 
  • Hugsið tykkum. Hann, sum er til fulnar álítandi, ger sáttmálar við okkum menniskju, okkum, sum eru so óálítandi. Vit menniskju mugu gera sáttmálar við hvør annan, júst tí vit eru so óálítandi. Men Hann er øðrvísi. Hann heldur altíð orð, og tí er eingin orsøk hjá Honum at binda Seg til nakran sáttmála. So hví ger Hann tað? Jú, tí Hann vil vinna álit okkara.
  • J. Stuart Holden: „Fólk trúgva ikki á Kristus, sum tey ikki hava sæð, tí tey hava onga orsøk at trúgva okkum, sum tey hava sæð.“
  • Tað er ómøguligt hjá okkum, óansæð hvat vit halda, at hava eitt rætt samfelag við Gud, taka vit okkum ikki tíð regluliga at vera saman við Honum. Tak nógva tíð at vera saman við Harranum; raðfest tað fram um alt. Lat ikki løturnar saman við Honum fara.

——-

„Sanniliga, sanniliga, sigi Eg tykkum: Fellur ikki hveitikornið í jørðina og doyr, verður bert hitt eina kornið, men doyr tað, ber tað nógvan ávøkst.“ Jóhannes 12.24

Sanders sigur frá í einari av bókunum um eina fleiri túsund ára gamla mumiu, sum varð funnin í einari av pýramidunum í Egyptalandi. Fjalt í knýttu hondini hjá mumiuni funnu tey eitt livandi korn. Onkur hevur roknað út, at hevði tað kornið verið plantað og doyð, í staðin fyri at vera goymt livandi í hondini á mumiuni – og somuleiðis hvørt korn, sum so spretti upp av hesum eina korninum, og øll kornini, sum komu aftan á tað– so hevði alt kornið, sum kom frá hasum eina korninum, verið nóg mikið til at metta allan heimin. Í staðin lá tað fjalt í hondini á einari mumiu, sprelllivandi – og einsamalt.