Gud er ikki nærsýntur

Hugsi ofta, hvussu sjónin hjá hesum ættarliðnum og teim komandi fer at broytast. Vit brúka alt meira tíð at nærlesa við eina telefon/skíggja. Og man tað ikki fara at hava eina neiliga ávirkan á sjónina? Eg rokni við tí. Kann vera, at vit á onkran hátt víðka sjónarringin, men eg vænti samstundis, at vit gerast nærsýnt við teim likamligu eygunum og snævurskygd sum menniskju.

Tá ið vit fara inn á alnótina, velja vit til og frá. Tað, sum vit tíma, loyva vit fram á skíggjan, og tað, sum vit ikki tíma, kveistra vit burtur. Við tíðini kennir alnetið okkum so mikið væl, at tað bjóðar fram meir og meir av tí, vit vilja síggja. Okkara heimur minkar, samstundis sum vit halda, at hann veksur. Vit fáa eina eintáttaða mynd av heiminum, og hetta skapar polarisering í samfeløgum, fólkabólkum og politikki. Onkur teldusnillingur vil vera við, at hetta enntá kann føra til borgarakríggj og okkara egna undirgang sum menniskju.

Telefonin og alnetið eru hjálparamboð, givin okkum at brúka. Vit kenna tó orðatakið: Vandi er í hvørjari vælferð.

Vit kenna søguna um burturvilsta sonin. Hann var í útlegd, farin heimanífrá við øllum arvinum, sum hann oyðslaði burtur. Tá ið hungursneyðin rakti hann, fór hann at leita sær heimaftur til faðirin.

Men faðir hansara er langsýntur. Hann stendur og skimast eftir soninum, sum hann ivaleyst hevur gjørt dagliga. Og tað stendur (Luk. 15, 20), at hann kendi hann, meðan hann enn var langt burtur.

Eg ímyndi mær, at menniskju fyrr í tíðini vóru langsýntari. Tí tey máttu bæði ansa sær fyri vandum, sum nærkaðust, og liggja og lúra eftir fongi til matna.

Gud er hvørki nærsýntur ella snævurskygdur. Hann sær langt. Um tú ert upptikin í „tínari“ telefon, ella upptikin í smáu trupulleikum tínum, so sær Hann teg.

Søgan um burturvilsta sonin og pápa hansara verður – og er ivaleyst – ein mynd av barna- og faðirsambandinum. Pápin mynd av Gudi og sonurin mynd av okkum. Men hvat um vit nú býta pápaleiklutin um við okkum sjálv?

Vit eiga eisini at vera sum pápin. At skimast, at hyggja út í sjónarringin, at leita eftir tí fortapta – „hava antenninar úti“.

Lat okkum suma út onkuntíð og gera okkum eina heildarmynd, eina størri mynd.

Lat okkum síggja samanhangir, sum menniskju hava alt torførari við í dag.

Lat okkum síggja hvør annan og fáa hvør annan at brenna.

Lat okkum vera hjartaliga eym hvør við annan.

Lat okkum geva lív okkara fyri hvør annan (t.v.s. seta okkara egna tørv til viks fyri tørvin hjá øðrum).

Lat okkum elska hvør annan, so heimurin sær, at vit koma frá Faðirinum.

Tí um vit eru nærsýnt og liva í okkara egnu lítlu verð við smáum brotmyndum av veruleikanum, so er hetta ógjørligt.

Lat okkum síggja ta stóru myndina, men vera trúgv í tí lítla, so setur Hann okkum høgt.

Skrivað hevur Maria Mørkøre