Posts

„Men ormurin …“

/in /by

Nógvar slangur eru á Balabac, øll møgulig sløg. Onkur heldur kanska, at tað var ábyrgdarleyst at flyta við konu og børnum út á eina oyggj, har tað eru so nógvar slangur. Veit ikki. Í veruleikanum eru fólk, sum koyra í bili heima í Føroyum, í størri vanda enn tey, sum búgva, har nógvar slangur eru. Man tað ikki vera tað, at ókendir vandar tykjast nógv meira hóttandi enn vandar, vit eru von við?

Tá ið tað er sagt, mugu vit tó viðganga, at slangur eru ikki at spæla við. Tað er ikki av ongum, at fíggindi okkara er kallaður ormurin ella slangan. Hugsaði at luta nakrar slangusøgur, kanska tær kunna kasta ljós á eitt og annað í andaliga stríðnum.

Úr skrivstovuni

Skrivstovan hjá mær á Balabac var einar 20 metrar aftan fyri húsini hjá okkum. Ein dagin, eg siti inni á skrivstovuni og arbeiði, hoyri eg eitt ræðuligt skríggj uttanfyri. Eg renni út og síggi, at tað snýr seg um eina slangu. Eg hyggi rundan um meg. Kanska okkurt er, sum eg kann brúka. Síggi ein vanligan gaffil í grasinum – veit ikki, hvussu hann er endaður har. Eg taki hann, men gaflar nytta jú lítið, tá ið tað kemur til slangur, so eg blaki hann frá mær aftur og renni inn aftur á skrivstovuna eftir einari stong, sum eg møguliga kann nýta. 

Tá ið eg komi út aftur, er ov seint. Slangan er burtur. Men tað ringasta av øllum var, at Ben hjá okkum hevði fingið alt við. – Og tað er ongantíð gott. Hann dugir alt ov væl at fáa søgur burtur úr øllum. Og tit kunnu ætla, at tað dámdi honum at fortelja um, hvussu eg hevði blakað ein gaffil eftir slanguni og so tuskaði inn aftur á skrivstovuna. Eingin virðing fyri okkum eldru 😊.

Og so ein heldur snøggari slangusøga. 

Hetta er frá tíðini, vit búðu í Puerto Princesa. Eg var ikki heima, tá ið hetta hendi. Hundurin hjá okkum hevði snoddað seg fram til eina slangu og vardi fyri, so hon ikki slapp til rýmingar. Cathy og arbeiðsgentan hjá okkum sóu tað. Arbeiðsgentan tók eina fjøl og kroysti hana niður beint aftan fyri høvdið á slanguni, og so tók Cathy eina masketu og kubbaði høvdið av slanguni. Ymiskt er.

Í Fyrstu Mósebók 3.15 sigur Gud HARRIN við ormin: 

„Eg seti fíggindskap millum teg og kvinnuna, millum títt avkom og hennara avkom; Hann skal sora høvdið á tær …“

Hasin fíggindskapurin er veruligur. Okkum dámar ikki slangur. Ikki løgið, at slangan er mynd av hinum ónda. Harrin vil, at vit skilja, hvussu vandamikil hann er. Hann er ikki at spæla við. Men so mugu vit heldur ikki gloyma lyftið í seinnu helvt av versinum, at avkom kvinnunnar – tað er Kristus – skal sora høvd slangunnar.

Á gøtuni

Bygdagøturnar á Balabac eru smalar, og báðumegin við er ofta sítt gras. Ein dagin, eg komi gangandi, síggi eg, beint har eg skal traðka, part av einari slangu á veg yvir um gøtuna. Hvørki høvd ella hali sást, bara miðjan. Høvdið og halin vóru fjald í síða grasinum hvørjumegin gøtuna. At døma eftir, hvussu tjúkkur bulurin var, mátti slangan vera rættiliga long. 

Er tað ikki ofta júst soleiðis við fígginda okkara. Vit vita, at hann er har, men síggja hvørki høvd ella hala. Vit vita, at hann kann loypa á okkum, men vit vita ikki hvaðani.

Tað fyrsta, vit lesa um ormin, er í Fyrstu Mósebók 3.1:

„Men ormurin var snildari enn øll onnur dýr á markini …“

Í flogfari

Fyrstu ferð, vit flugu úr Palawan til Manila, hevði onkur sníkt nakrar slangur við sær umborð. Trygdarviðurskiftini vóru ikki so strong tá sum nú, og hesin hevði goymt tær í einari kurv og sett kurvina undir stólin. 

Meðan vit flúgva, sleppa slangurnar út úr kurvini og koma krúpandi oman eftir dúrkinum. Hetta er einastu ferð, eg havi sæð so at siga alt ferðafólkið leypa upp í stólin at standa. Ræðuligur gangur. Maðurin fekk fatur á slangunum og koyrdi tær aftur í kurvina, men flogskiparin var ikki blíður. 

Síðsta, eg sá til henda góða mannin, var, at meðan vit fóru úr flogfarinum, stóð hann og bíðaði, til myndugleikarnir komu at tosa við hann. 

Hendingarnar umborð á flogfarinum minna okkum á vandan at halda, at vit kunna loyva hinum ónda „umborð“ og hava tamarhald á honum. Efesusbrævið 4.27 sigur: 

„og gevið ikki Djevulinum rúm!“

———————-

Á hálsi Ormsins er sárið av einum naglamerktum fótaspori!

(1. Mós. 3.15) C.S. Lewis

Sjórænarar

/in /by

Oyggin Balabac, sum vit í mong ár kallaðu okkara heim, er í útsynningshorninum av Filipsoyggjunum, beint norðan fyri markið millum Filipsoyggjarnar og Malaisia. Økið sunnan og eystan fyri Balabac hevur gjøgnum øldirnar verið tiltikið – og er tað enn í dag – fyri sjórænaravirksemi. 

Alt til fyri okkurt um hundrað árum síðan var støðan so hættislig, at ikki bar til hjá fólki at búgva fram við strondini, tey máttu búgva inni í frumskóginum. At støðan broyttist merkir ikki, at eingir sjórænarar eru har longur. Nei, broytingin er, at teir leggja ikki longur eftir fólki á landi. Nú er tað meira bátar og smá skip, teir leggja eftir – og teir gera tað bara úti á víðum havi, har møguleikarnir fyri at verða tiknir eru rættiliga avmarkaðir.

Lat meg eisini nevna, at sjórænaravirksemið á Balabacleiðini er ikki líka ógvusligt sum tað, ið føroyingar í uttanlandasigling hava upplivað fram við Afrikastrondini. Sjórænaravirksemið á Balabacleiðini er fyri tað mesta tengt at álopum á bátar, sum hava verið og smuglað timbur og annað til Malaisia og nú eru á veg heim aftur fullir í pengum.

Balabac eins og hinar oyggjarnar tætt við Malaisiska markið hava altíð verið kendar fyri at vera ein smuglaramiðdepil. Menn hava sagt mær frá, hvussu sjórænarar í rasarabátum eru komnir eftir teimum. Skjóta teir ikki ávaringarskot, leypa sjórænararnir á, og tá er endin ikki góður. 

Ein dagin kom ein fremmandur maður og spurdi, um eg kundi trekkja eina tonn.  Sum sagt, eg kendi ikki mannin, men frætti seinni, at hetta var ein tiltikin sjórænari. 

Meðan eg geri meg til reiðar at trekkja tonnina, hoyra børnini hjá okkum frá onkrum, at eg eri í ferð við trekkja eina tonn hjá einum sjórænara. Tey blivu øll øgiliga spent og skundaðu sær at sleppa at síggja sjórænaran – ein ektaðan sjórænara, møguliga við klaffi fyri eyga, turriklæði um høvdið, og hvør veit, kanska hevði hann enntá ein krók ístaðin fyri hond og træbein – ein filipinsk útgáva av Captain Hook. Tað varð eitt satt vónbrot, har var einki sjórænaraligt við manninum. 

Hetta ljóðar helst alt sum tað bera reyp. Stuttligt at sleppa at reypa eitt sindur viðhvørt. Tað keðiliga er bara, at eg fái so ringa samvitsku av tí. Latið okkum spola 2000 ár aftur eftir, flyta okkum til Miðalhavið og geva Paulusi orðið (2. Kor. 11.26):

„Nógv havi eg ferðast; eg havi verið í vanda av áum, í vanda millum ránsmenn, í vanda av fólki mínum, í vanda av heidningum, í vanda í býi, í vanda í oyðimørk, í vanda á sjógvi, í vanda millum falskar brøður,“

Tá ið Paulus sigur „í vanda á sjógvi“ meinar hann kanska eisini við vanda av sjórænarum. Søgufrøðingar siga, at vandin fyri sjórænarum hevði verið serliga stórur, áðrenn rómverjar komu framat; men tað merkir ikki, at har var vandaleyst, tá ið Paulus ferðaðist millum lond. Kanska sum á Balabac. Vandin var ikki so stórur sum fyrr, men hann var har enn. 

Og eins og tú ikki kanst siga, hvør er sjórænari og ikki á Balabac, so hevur tað eisini verið, tá ið Paulus ferðaðist. Okkurt kundi altíð henda. 

Minnir hetta okkum ikki um ferðina um lívsins hav?

Børnini hildu at tey vistu, hvussu ein sjórænari átti at síggja út. Gera vit ikki ofta sama feilin? Vit halda, at vit vita, hvussu vandarnir, sum koma á okkum, eiga at síggja út. Men tað vita vit als ikki!

Og so ein tanki afturat. Hví útsetti Paulus seg fyri at koma í vanda av sjórænarum? Jú, hann gjørdi tað, tí Jesus hevði sagt (Mark. 16.15):

 „Farið út í allan heimin og prædikið evangeliið fyri øllum skapninginum!“

Og tað er tað sama í dag. Boðið at fara stendur enn við. – Og vandarnir? Jú, teir eru har enn.

At taka landið

/in /by

Mangan hava vit bert hug at dvølja í Nýggja Testamenti (NT) ístaðin fyri at lesa Bíbliuna sum eina heild. Tað kann tykjast langdrigið og óviðkomandi at stríða seg ígjøgnum tekstir í Gamla Testamenti, og vit spyrja okkum sjálv, um nøkur nytta er í at lesa hesir tekstir? Hugaligari tykist at lesa um lív og læru Jesusar og brøvini, sum eru læran til samkomuna og okkum persónliga í dag.

Men hví lesa Gamla Testamentið (GT)?

Uttan GT hava vit ikki eina heilstoypta mynd av Gudi og Hansara frelsuætlan. Alt orð Guds er innblást av Honum og er nyttuligt til lærdóm. Tá ið vit koma at kenna GT betur, eins væl og NT, síggja vit hendan samanhangin, hetta mynstrið, sum er eitt heilvovið mynstur yvir Hansara søgu til okkara. Tað gongur ein reyður tráður ígjøgnum, og týdningarmikið er at fáa fatur á hesum tráði.

Vit hoyra mangan, at Gud er ikki hin sami í GT sum í NT. Vit hava ein nýggjan sáttmála at ganga eftir. Jú, satt er, at NT (Róm. 10,4) sigur, at Kristus er endi lógarinnar, hvørjum tí til rættvísi, sum trýr. Men Gud er hin sami. Hann er hin sami náðiríki Gud í GT, sum Hann vísir gjøgnum Jesus í NT.

Eg havi valt at taka dømi fram um Josva í hesi andakt. Vit kunnu spyrja – hvat hevur ísraelssøga og søgan um Josva at siga okkum í dag? Hvussu kann hetta gerast viðkomandi fyri okkara lív?

Flestu okkara kenna søguna. Tjóðin Ísrael verður myndað í Egyptalandi, har tey verða hildin trælir í 430 ár. Tey verða loyst úr trælahaldinum gjøgnum Móses og leidd út í oyðimørkina, har tey ferðast í 40 ár. Tey hava fingið lovað landið, sum longu er teirra. Landið, sum flýtur í mjólk og hunangi; men Móses fær bert loyvi til at skoða inn í landið, áðrenn hann doyr. Og av vaksna ættarliðinum, ið fór út av Egyptalandi, sleppur eingin inn í lovaða landið – eingin uttan Kaleb og Josva. Gud hevur útvalt Josva at føra tey inn í bardagan, sum er at taka landið frá fíggindanum, ið longu býr har.

Ísraelsfólk skal nú í bardaga við fólkið í landinum. Tey taka landið í smáum, bý fyri bý. Hetta gongur væl, men bara so leingi, sum tey gera, sum Harrin áleggur teimum. Eru tey trúgv og hava álit á Harran og tænara Hansara Josva, so vinna tey. Men eru tey ótrúgv, og óviðgjørd synd finst millum teirra, so tapa tey bardagan.

„Soleiðis tók Josva alt landið – júst sum HARRIN hevði sagt við Móses; og Josva gav Ísrael tað í ogn eftir deildum teirra, ætt eftir ætt. Og nú hevði landið frið eftir bardagan.“ Josva 11,23

Ísraelsfólk – hetta eyðmýkta og roynda fólkið, sum hevði reikað øll hesi ár í oyðimørkini og livað av manna, sum hvørki tey ella fedrar teirra kendu – so tey skuldu vita, at menniskjað livir ikki bert av breyði, men av hvørjum orði, ið gongur út av munni HARRANS – klæði teirra slitust ikki av kroppi teirra, og føtur teirra hovnaðu ikki – vann nú landið, tí Gud var við teimum, og tey gjørdu, sum Hann álegði teimum.

Gud hevur eisini lyfti til okkara í dag. Hann vil fremja Sína ætlan í okkum og gjøgnum okkum. Hann vil, at vit taka landið, sum er okkara. Fíggindin býr har, men Gud er sterkari og hevur vunnið á heiminum. Soleiðis eiga vit sigurin í Honum.

Her kunnu vit læra av døminum um Josva og ísraelsfólk.

Óivað hava ísraelsmenn, eins og Josva, verið bangnir og mótleysir at byrja við, tá ið teir hava staðið andlit til andlits við fíggindan, og eg ivist ikki í, at hetta hevur sæð ógjørligt út. Tí segði Gud við Josva (Josva 1,9):  

„Havi Eg ikki sagt við teg, at tú skalt vera hugreystur og sterkur, ikki missa mótið og ikki ræðast! Tí HARRIN Gud tín er við tær í øllum, sum tú fert undir at gera.“

Og ísraelsmenn hava fingið mót av nýggjum, eftir at Josva talaði til teirra, tí siga eisini teir við Josva (Josva 1,18): „… – ver bert hugreystur og sterkur!“

Fyrsti býur, tey skulu taka, er Jeriko við høgum múrum og læstum portrum. Men hvat skulu tey gera? Tey skulu ganga sjey ferðir rundan um býin, og múrarnir rapað!

Nei, um vit skilja! Men Gud ger arbeiðið.

Hvussu ofta munnu vit ikki kenna okkum býtt og ólogisk, tá ið vit í trúgv akta boðum Hansara?

Men Hann vil, at vit líta á Hann og Hansara arbeiði.

Okkara lív sum trúgvandi kann samanberast við søguna hjá Ísrael. Verða loyst úr trælahaldi, frelst, men enda í eini oyðimarkarferð. Hetta er ein royndartíð, har Gud eyðmýkir, roynir og styrkir okkum í innara menniskja okkara. Ein tíð, har Hann prógvar, hvør Hann er. Og eins og ísraelsfólk skulu vit taka landið. Vit skulu vaksa í Honum, taka meira land í ogn. Vit skulu vaksa við uppgávuni, og vit koma at síggja, hvussu stórur Hann veruliga er. Hvat Hann kann gera í okkum og gjøgnum okkum, tá ið vit eru Honum lýðin.

Trupulleikin er ofta, at vit royna í okkara egna vísdómi og okkara egnu styrki. Men tá koma vit ongan veg.

Josva var ikki einsamallur í hesum bardaga. Tað eru vit heldur ikki. Josva var eitt menniskja eins og eg og tú. Honum tørvaði eisini troyst og eggjan. Fleiri ferðir mátti Gud geva honum hesa troyst og sannføring. Hann tosaði við Josva gjøgnum hetta ørindið, eins væl og Hann tosar við okkum í dag gjøgnum sama ørindi (Josva 1,9):

„Havi Eg ikki sagt við teg, at tú skalt vera hugreystur og sterkur, ikki missa mótið og ikki ræðast! Tí HARRIN Gud tín er við tær í øllum, sum tú fert undir at gera.“

Abbar í Fyrstu Mósebók

/in /by

Helt tað kundi verið áhugavert at vitja onkrar av abbunum í Skriftini. Plássið er avmarkað, so vit halda okkum til abbarnar í Fyrstu Mósebók.

Onkur heldur kanska, at hetta er eitt løgið evni at taka upp. Orðið „abbi“ kemur jú als ikki fyri í Skriftini. Jú, so er, men hóast orðið „abbi“ ikki kemur fyri, so lesa vit um nógvar abbar í Skriftini, og so er tað eisini tað – misskiljið meg ikki – at viðhvørt mugu vit abbar troka okkum fram 😊 .

Myndaðir av slagnum

Ádam abbi og abbasynirnir Hanok og Enos (1. Mós. 4.16-17; 5.9-11)

Hanok var sonur Káin. Feðgarnir hava verið dugnaligir menn. Káin var fyrsti maður at byggja ein bý og kallaði hann Hanok eftir syni sínum – sigur ikki einki. Men hóast dugnaskapin vóru teir menn uttan Gud; menn, sum livdu í skugganum av syndini, syndini, ið kom inn í heimin við Ádami, pápa Káin og abba Hanok. Ringa fyridømi abbans setti djúp spor.

Enos var sonur Set. Samanhangurin í fyrstu kapitlunum í Fyrstu Mósebók bendir á, at Ádam abbi livdi eitt lív í samfelagi við Harran, og at tað sama var satt um sonin Set og abbasonin Enos. Góða fyridømi abbans setti djúp spor.

Metúsalem abbi og abbasonurin Nóa (1. Mós. 5.25-32)

Metúsalem er kendur fyri at náa hægsta aldur, sum nakar nakrantíð hevur nátt – heili 969 ár. Sagt verður, at rótin í navninum Metúsalem kann eisini merkja: „Tá ið hann doyr, kemur tað.“

Tað, sum ger hesa merkingina so spennandi, er, at hyggja vit at áramálinum, Metúsalem livdi, síggja vit, at flóðin kom sama árið, sum hann doyði. Hetta og at Nóa prædikaði, meðan ørkin var í gerð, áðrenn flóðin kom, eru rámandi dømir um langmóð Guds. Fyridømi abbans sást aftur í abbasoninum.

Ábraham abbi og abbasynirnir Esau og Jákup (1. Mós. 25.19-26)

Ábraham doyði, áðrenn abbasynirnir Esau og Jákup vóru føddir. Men hóast teir ongantíð møttu abbanum, livdu teir í skugganum av signingum hansara.

Esau legði tó lítið í signingarnar. Hebrearabrævið 12.16 sigur um hann, at hann var vanheilagur, og fyri bert eina máltíð seldi hann frumburðarrætt sín!

Jákup var øðrvísi. Hann virdi signingina og vildi liva í skugga hennara. Men – og her var eitt men – tað vóru ikki bara signingar, ið Jákup arvaði frá abbanum. Abbin hevði havt lyndi til onkuntíð at vera óreiðiligur. Vit lesa meira enn einaferð, at hann slapp sær undan við at lúgva. Jákup arvaði hendan sama veikleikan og førdi hann víðari til sínar egnu synir. Syrgiligt.

Myndaðir av Gudi

Nakor abbi og abbasonurin Ábraham (Josva 24.2; Áp. 7.2)

Josva 24.2 sigur, at bæði pápi og abbi Ábraham dýrkaðu fremmandar gudar. Tað skuldi verið natúrligt hjá Ábrahami at fylgt í fótasporum teirra, men her hendi nakað, sum broytti alt. Gud dýrdarinnar vísti Seg fyri honum. Tað bleiv Gud – og ikki abbin og pápin – sum komu at mynda framtíð Ábrahams.

Jákup abbi og abbasynirnir Efra‘im og Manasse (1. Mós. 48.8-16)

Jákup visti einki um, at Jósef livdi, og enn minni, at hann átti nakrar abbasynir í Egyptalandi. Tað hevur verið ein kenslurík løta, tá ið hann møtti teimum. Hann hevði í so mong ár liva í vónloysi um Jósef, nú slapp hann at síggja hann aftur og signa bæði son og abbasynir (v. 10-11, 16):

„Men eygu Ísraels vóru farin av elli; hann sá einki. – Jósef leiddi teir tá yvir til hansara, og hann kysti teir og tók teir í favn.

Ísrael segði við Jósef: „Eg hevði ikki hugsað, at eg skuldi fáa andlit títt at síggja, og nú hevur Gud enntá latið meg fingið børn tíni at síggja!“

„Eingilin, sum hevur loyst meg út úr øllum illum, Hann signi dreingirnar, …“

Og so nøkur vers aðrastaðni í Skriftini

„Krúna hinna gomlu er barnabørn, og prýði barnanna er fedrar teirra.“  Orðtøkini 17.6

„Men náði HARRANS varir frá ævunum til ævirnar yvir teimum, ið óttast Hann, og rættferð Hansara røkkur líka til barnabørn“ Sálmarnir 103.17

„Men tú mást ansa tær og varða teg væl, so tú gloymir ikki tað, ið eygu tíni hava sæð, og tað víkur ikki frá hjarta tínum, so leingi sum tú livir – nei, tú skalt siga børnum og barnabørnum tínum frá tí!“  Fimta Mósebók 4.9

Skrivað hevur Jógvan Júst Rasmussen

Ápostlasøgan 27 og 2020

/in /by

– tá brast øgiligur stormur á

Vit vóru og vitjaðu Ryan og Erik. Tey hava givið okkum tvær fittar ommu- og abbadøtur, Elsy og Emmy, føddar í september. Ríkt.

Meðan vit vóru har, fóru vit á møti við teimum – møti í koronu-stíli, stroymað. Talarin tosaði út frá Ápostlasøguni 27 og 28 og samanbar koronu-trupulleikarnar við sjóferð Paulusar.

Áhugavert, hvar tankarnir kunnu fara, tá ið tú lurtar eftir eini talu. Hugsaði um, hvussu fjart alt tos um sjúku og storm tyktist hesa løtuna, vit sótu í hugnaligu stovuni hjá Ryan og Erik, meðan Elsy og Emmy lógu so fittar og svóvu beint yvir av okkum.

Týdningarmikið ikki at gloyma onnur, tá ið tú sjálvur kennir góðveður og undanvind. Hetta síðsta árið hevur verið ræðuligt hjá mongum. Fleiri túsund hava mist síni nærmastu, og tað er bara partur av sorgarleikinum. Fleiri hava verið sjúk, fleiri hava mist, og fleiri eru endað í umstøðum, sum ikki eru til at bera. Óhugnaligt.

Fór at hugsa um eina telefonsamrøðu, eg hevði við ein vinmann á Filipsoyggjunum fyri nøkrum vikum síðan. Hann segði frá eini kreppu-netskipan, sum hann og onnur høvdu skipað til at hjálpa familjum, sum vóru komnar illa fyri av smittuni.

Millum annað segði hann frá einum húski, har koronasmittan hevði ført til, at maðurin hevði mist arbeiðið, og børnini máttu vera heima og ganga í skúla yvir Zoom. Húskið hevði ilt við at semjast, áðrenn alt hetta hendi, og nú skramblaði alt saman. Konan var óð inn á mannin, tí tey ikki høvdu pengar at keypa børnunum tað, teimum tørvaði til Zoom, og maðurin gjørdist frá sær sjálvum. Hann bukaði konuna, sum so royndi at gera enda á sær við at drekka eina heila fløsku av klori. Hon yvirlivdi, men nú sita tey oman á alt annað við einari stórari sjúkrahúsrokning.

Ikki lætt. Um myndugleikarnir slaka, so gerast smittuvandarnir alt ov stórir, stramma teir ov nógv í, gerast umstøðurnar óliviligar.

Hatta var nøkulunda, hvagar tankarnir reikaðu henda sunnumorgunin, meðan vit sótu í hugnaligu stovuni hjá Ryan og Erik og lurtaðu eftir taluni út frá Ápostlasøguni 27 og 28 um storm og mótvind.

***

Aftur til taluna. Talarin las hesi brot úr Ápostlasøguni 27:

  • v. 4: mótvindur var.
  • v. 7: Í nógvar dagar gekk nú seint við siglingini,
  • v. 7: tað var nóg illa, vit vunnu fram
  • v. 7: vit høvdu ólagaligan vind,
  • v. 8: Tað var ikki meir, enn vit vunnu um
  • v. 9: vandi var longu at ferðast á sjónum
  • v. 14: tá brast øgiligur stormur á
  • v. 15: (skipið) kundi ikki haldast upp ímóti; vit lótu tað tí falla og lótu reka.
  • v. 16: tað var við neyð, vit fingu bjargað bátinum.
  • v. 17: teir óttaðust fyri, at teir skuldu reka (á land)
  • v. 18: Vit vóru nú illa staddir av storminum;
  • v. 20: hvørki sól ella stjørnur sóust í fleiri dagar,
  • v. 20: vit lógu undir ódnarveðri, ið ikki var lítið,
  • v. 20: so var nú alt mót úti um, at vit kundu verða bjargaðir.
  • v. 27: vit róku um á Adriahavi
  • v. 29: Teir óttaðust nú fyri, at vit fóru at koma á sker;
  • v. 29: ynsktu eftir, at dagur skuldi koma.
  • v. 41: komu á riv við dýpi báðumegin; har stóð skipið; fremri partur tess varð fastur og vikaðist ikki, men aftari parturin soraðist sundur av brotunum.

Jú, eg haldi, vit kunna geva talaranum rætt í, at hasi brotini lýsa væl, hvussu koronatíðin hevur roynst mongum.

Síðan vísti talarin á, at hóast sjóferðin hevði verið so ring, so endaði søgan væl. Paulus og teir, ið við honum vóru, komu fram, og Ápostlasøgan endar við orðunum (Áp. 28.31):

„og hann prædikaði ríki Guds og lærdi um Harran Jesus við øllum dirvi, óhindraður.“

Harrin er við okkum í storminum og ger tað møguligt at halda á, óhindrað. Óhindrað, sjálvt um tað er mótvindur, og tað gongur seint við siglingini, og tað er nóg illa, vit vinna fram.

Eisini gott at minnast hetta, tá ið veðrið er gott og ikki líkist tí í Ápostlasøguni 27. Eitt vita vit so heilt vist:

Storminum sleppur eingin okkara undan.

Skrivað hevur Jógvan Júst Rasmussen

Set sjóneykuna rætt!

/in /by

Við ársskiftið hugleiða vit um farna árið og hyggja við nýggjum vónum at tí komandi. Á onkran hátt halda vit, at tað ringa sleppur ikki inn við í nýggja árið. Vit anda lættan við ársskiftið og ímynda okkum, at farsóttin sleppur ikki við inn í nýggja árið. Ivaleyst gott, at vit eru soleiðis. Vit hyggja vónrík móti framtíðini. Tað sama gjørdu vit á gáttini til 2020 og trúðu tað besta um komandi árið.

Eg beit merki í, at Mette Frederiksen í nýggjárstaluni segði, at 2020 hevði lært okkum at sett sjóneykuna á nøkur ávís øki. Tað er nakað um hetta. Í krepputíðum síggja vit ymiskt við okkara hugsunnarhátti og atburði betur, tí tey verða størrað gjøgnum sjóneykuna. Eitt kunnu vit verða samd um: likamlig heilsa stendur ovarlaga á listanum hjá okkum. Tað hevur farna árið lært okkum. Árið hevur eisini lært okkum, at vit hava ilt við at góðtaka sjúku og deyða.

Men vit skulu øll doyggja.

Orsakið hesa døpru nýggjársheilsan, eg her komi við. Vit verða rakt av sjúku, líðing, veikleika og deyða. Men nútíðarmenniskjað hevur torført við at góðtaka tað. Dagsins menniskjað heldur seg hava tamarhald á støðuni gjøgnum framkomnu vísindini. Og sjálvandi eru vit øll takksom fyri framkomnu læknavísindini. Og sjálvandi skulu vit menna okkum á hesum øki. Men latið okkum ikki gloyma veruleikan, at tað kemur ein løta, tá ið vit skulu fara hiðani.

Við hvørt nýtt ársskifti koma orðini til mín (Op. 21,5):

„Hygg, Eg geri alt nýtt!“

Hetta eru Jesusar orð til Jóhannes í Opinberingini, hann fekk á Patmos 60 ár eftir, at Jesus var farin til Himmals. Eg fari ikki at greina Opinberingina, men at lesa hesi orð er sum søtur, lekjandi tónleikur fyri anda, sál og likam. Hann ger alt nýtt. Gott at vita, at Hann hevur ikki slept okkum. Og ikki bara tað, at Hann ikki hevur slept okkum; Hann arbeiðir virkin við at gera alt nýtt.

Vit kenna bara til lívið á hesi gongustjørnu, sum eitur jørðin. Her forgongur alt. Alt verður verri við tíðini. Menniskju, djór og náttúra – alt verður niðurbrotið av elli, sjúku, dálking og aðrari oyðilegging, og nógv arbeiði verður lagt í at mótarbeiða hesum, sum um vit skulu verða her í ævir.

Men hendan sama gongustjørna, sum er so rakt av syndafallinum, skal eisini fáa ein nýggjan búna. Okkara rukkutu, veiku, sjúku, deyðiligu likam skulu ein dag verða umbroytt. Tað besta og fullkomna er fyri framman, og her er troystin.

Men er nøkur troyst til hesa løtu, til dagin í dag? Troystar hetta í 2021? Alt hetta tykist so óveruligt og langt burtur. Men Hann er longu í gongd við arbeiðið. Áðrenn Jesus skiltist frá lærisveinunum, segði Hann í Jóhannes 14,2:

„Eg fari burtur at gera tykkum stað til reiðar.“

Jesus er virkin. Himmalin er veruligur, og alt verður nýtt, fullkomið og ódeyðiligt.

Í Opinberingini 21,1-8 hoyra vit um eina nýggja jørð og ein nýggjan himmal. Vit hoyra, at nýggja Jerusalem kemur niður av Himli. Deyðin verður ikki longur ei heldur sorg og pína, og Gud skal búgva hjá okkum. Hann skal búgva millum Síni, tey, sum hava sigrað. Tað eru Hansara børn. Men vers 8 sigur um tey, sum eru uttan Gud:

 „Men hini ræddu, hini ótrúgvu, hini viðurstyggiligu, manndráparar, siðloysingar, gandakallar, avgudadýrkarar og allir lygnarar – lutur teirra skal vera í sjónum, sum logar av eldi og svávuli – tað er hin annar deyðin.“

Hetta er tað, sum skal koma í eini ókendari framtíð. Kanska í 2021. Men meðan vit bíða, hava vit vón, og vit vita, at Hann er virkin í okkum, har Hann ger alt nýtt. Hann er longu byrjaður gjøgnum endurføðingina og endurnýggjan sinnis okkara, sum er heilaggeringin.

Tað er týðandi at seta sjóneykuna á hetta. Tað, sum er varandi, er innara menniskja okkara. Tað búnast í okkum. Tað menniskjað kann eingin taka frá okkum. Hvørki deyði, sjúka, forfylging, trongd, líðingar ella nakar myndugleiki.

Men enn liva vit í hesum tíðaranda, og vit mugu ikki gloyma, at andi Antikrists ræður í hesum heimi. Hann roynir at binda okkum niður við ótta og á henda hátt at taka frælsið frá okkum. Vit eiga ikki at geva okkum yvir til óttan, men at søkja Guds frið. Vit eru jú sett í frælsi gjøgnum Kristus.

Arbeiðið við ótta og bivan upp á frelsu tykkara, er álagt okkum (Fil. 2,12). Ikki soleiðis, at vit arbeiða fyri at gerast børn Hansara ella at toknast Honum, tí vit eru longu fagnað í Honum. Men vit skulu arbeiða upp á innara menniskja okkara, so tað veksur. Og tað gevur okkum friðarávøkst. Hetta skulu vit seta sjóneykuna á í 2021!

Skrivað hevur Maria Mørkøre

Eliesar og Harrans afturkoma

/in /by

Tað er ársskifti 1979-80. Vit eru júst komin heim til Føroyar og eru á morgunmøti í Betesda. Borðini eru sett upp til nýggjársveitslurnar. Tey standa í longum røðum fram gjøgnum salin, og bonkirnir, ið vanliga verða nýttir til møtini, standa fram við borðunum. Tað er nakað serstakt við júst at vera heimkomin, merkja høgtíðarrómin og sita á morgunmøti kring longu borðini.

Møtið er ikki byrjað enn. Tað er kavi, og tú hoyrir, hvussu fólk trampa kavan av skónum úti á trappuni, áðrenn tey koma inn. Tú hoyrir tey heingja jakkar og frakkar á akslatrøini, meðan tey stillisliga og hjartaliga ynskja hvør øðrum gott nýggjár.

So byrjar møtið: Sangur, lýsingar, meira sangur og takkarbønir. Minnismáltíðin fer fram, og síðan fer posin runt. Áðrenn vit fara heim, fer Eliesar Poulsen upp á talarastólin og hevur eitt orð.

Eliesar var altíð sera hugtikin av Ísrael og Harrans afturkomu, og tað var hann eisini hendan morgunin. Hann lesur úr Lukas 21, versini 29 til 32, har tað stendur í sambandi við fikutræið, at tann ætt, sum sær fikutræið spretta, skal ikki forganga, fyrr enn Menniskjasonurin kemur. Eliesar sigur, at hvørt ættarlið, soleiðis, sum tað er umtalað í Skriftini, fevnir okkurt um 35 ár. Nú veit eg ikki, hvussu hann kom til, at tíðarskeiðið skuldi vera 35 ár, men hvussu er og ikki, so sigur Eliesar, at siga vit, at fikutræið fór at spretta í 1948, og eitt ættarlið fevnir um eitt 35 ára tíðarskeið, so merkir tað, at Harrin fer at koma aftur onkuntíð í fýrsunum. Tað vil siga, at hann fór at koma aftur heilt skjótt – hetta var jú ársskiftið 79-80. Hann var ikki avgjørdur, vildi bara siga, at mangt peikaði á, at nú fór ikki at verða leingi.

Soleiðis var Eliesar. Hann gekk nógv upp í, at Harrin fór at koma skjótt.

Eitt dømi, um hvussu høgt hann gekk upp í hetta. Liz og Ragnar fluttu til Filipsoyggjarnar á vári í 1979. Tá ið Eliesar kom at siga teimum farvæl, spurdi hann, nær tey væntaðu at koma heim aftur. „Vit vænta at koma heim aftur um fimm ár,“ svaraðu tey. „Fimm ár,“ sigur Eliesar. „Tá verður Harrin langt síðan aftur komin.“

***

Hetta er fyri fjøruti árum síðan. Fýrsini eru farin og Eliesar við teimum, men Harrin er ikki komin aftur enn. Ættarliðið, sum upplivdi, at Ísrael aftur gjørdist tjóð í 1948, upplivdi ikki Harrans afturkomu.

Var tað skeivt av Eliesari, at vera so spentur um Harrans afturkomu? Kanska var hann í so avgjørdur. Skriftin ávarar okkum jú ímóti tí; men hinvegin, so ávarar hon okkum eisini ímóti vandanum ikki at vænta komu Harrans. Lukas 12.45 sigur frá tænara, sum fór at siga í hjarta sínum: „Harri mín drálar at koma!“ og tí gjørdist eitt bølmenni.

Fyrra Korintbræv 1.7 sigur um tey í Korint – hesi, sum vit ofta halda vera verri enn vit – at tey væntaðu komu Harra okkara Jesu Krists. Hatta orðið vænta er í Rómbrævinum 8.23 umsett „stunda eftir“. Tað er meira enn bara at vænta, har er spenningur í. Tað er hasin spenningurin, sum eigur at eyðkenna øll trúgvandi, tí tey gleða seg til komu Harrans.

Eg haldi, vit kunna siga, at tað vanliga í Nýggja Testamenti var at hava sama hugburð um komu Harrans, sum Eliesar hevði. Álvarsamt.

***

Og so eitt rend aftur á morgunmøti. Skriftin sigur (1. Kor. 11.26), at so ofta, sum vit eta av breyðinum og drekka av kalikinum, kunngera vit deyða Harrans, inntil Hann kemur.

Skrivað hevur Jógvan Júst Rasmussen

Ein ljósrípa í myrkrinum

/in /by

„Hitt sanna ljósið, tað, sum lýsir yvir øll menniskju, skuldi nú koma í heimin.“ Jóhannes 1,9

Vit sita øll í spenningi og bíða. Um eina løtu verður heilt myrkt her inni. Fullkomiliga myrkalagt. Vit eru komin á eina konsert í myrkri. Kórleiðarin greiðir frá, hvussu torført tað hevur verið at myrkalagt rúmið. Nógvastaðni hevði ein lítil ljósrípa hug at sníkja seg inn og oyðileggja alt. Eitt lítið blunk frá eini fartelefon gjørdist eisini ógvuliga sjónligt. Tí skuldu allar fartelefonir sløkkjast og goymast burtur.

Hetta fekk meg at hugsa um, hvussu sterkt ljósið er. Ein lítil ljósrípa brýtur myrkasta myrkur. Og so gjørdist heilt myrkt. Nú gjørdist greitt fyri mær, at eg ongantíð áður hevði sitið í slíkum myrkri. Eingin munur var, um eg blundaði ella hugdi út í myrkrið. Tað var fullkomiliga myrkt.

Nógvir tankar fóru í gongd. Tankar um myrkrið, um vónloysi, um fortapilsi. Um at ganga í myrkri. Um ikki at kenna ljósið og vita, hvat ljós er. Um at vera blindur bæði likamliga og andaliga. Og so at kenna signingina av ljósinum. Um forrættin at hava likamliga og andaliga sjón.

Vit eru í myrkastu tíð av árinum, og hana yvirliva vit bert, tí vit vita, at ljósið kemur aftur. Í skrivandi løtu er 3. sunnudagur í advent. Vit tendra 3. ljósið, ímeðan vit sita í hálvmyrkrinum og vænta komu Jesusar. Tað er ljósið, sum gevur vónina. Hvar vóru vit uttan ljós? Eg, sum máli myndir, eri sera upptikin av ljósi og myrkri. Tí tað eru ljós og myrkur, sum skapa myndina. Og uttan ljósið sóu vit ikki gyltu litirnar í myndini. Listamálarin og myndatakarin leggja seg eftir at fanga ljósið.

Men hitt sanna ljósið kom inn í heimin.

Jóhannesar evangeliið lýsir Jesus sum ljósið, vegurin, livandi vatnið, livandi breyðið og livandi orðið. Ljósið vísir okkum Vegin. Vatnið sløkkir okkum tostan. Breyðið stillar okkum svongdina. Og av Orðinum vaksa vit. Hetta er poetisk tala, ein tala, sum fær okkum avmarkaðu menniskju at skilja boðskapin betur. Tí hvør kennir ikki myrkur, tosta, svongd, vegloysi og vónloysi?

Men ljósið kom í heimin. Orðið gjørdist hold. Hann varð føddur av ungari moy, gitin av Heiløgum Anda. Hann var menniskja og Gud í einum. Bert ein lítil ljósrípa jólanátt. Men Hann breyt myrkrið. Myrkrið skilti ikki hetta ljósið, og við eitt gjørdist myrkrið myrkari. Myrkursins kreftir fóru í gongd, og boð vórðu nú givin, at øll dreingjabørn í landinum undir 2 ár skuldu verða dripin!

Men myrkrið kundi ikki oyðileggja ætlan Guds. Ljósrípan, sum kom inn í heimin jólanátt, varð bjartari og bjartari og avdúkaði myrkrið. Tað var sjálvur Gud, sum var stigin inn í heimin. Hann kom fyri at avdúka myrkrið og leiða menniskju inn í ljósið. So mongum, sum tóku ímóti Honum, gav Hann mátt at verða børn Guds. Hann kom við tí endamáli at hava samfelag við okkum, at frelsa okkum úr myrkrinum inn í ljósið.

Hann vil eisini, at vit skulu ganga í ljósinum, ganga á vegnum, drekka livandi vatnið, eta breyðið og vaksa av orðinum. Og eru vit í ljósinum, so hava vit samfelag við Hann og við hvør annan.

„Orð Títt er fóti mínum lykt og ljós á leið míni.“ sigur sálmaskaldið (Sálm. 119,105). Ljósið vegurin er í samfelagi við Hann gjøgnum Orðið.

Og gøtan, sum tey heilagu ganga, gerst ljósari og ljósari, til hádagur er. Og hendan hádag skilji eg sum dagin, vit trína inn til Gud, sum er ljós. Eingin skuggi er í Honum. At ímynda sær Himmalin er sera torført, um ikki ógjørligt. Men vit fáa onkra ljósrípu opinberaða úr Himlinum. Har er eingin nátt og einki myrkur. Kanska sigur hetta okkum ikki so nógv í sær sjálvum. Men eitt verður liðugt tá, og tað er bardagin, vit framhaldandi hava við myrku kreftirnar, vit kenna til í hesum heimi. Tá verður tað farið. Alt verður nýtt og fullkomið.

At hava hesa vissu eigur at geva okkum fullkomnu jólagleðina, nú vit fara at hátíðarhalda føðing Jesusar: Ljósrípan, sum kom á jólanátt og var Ljósið, sum broytti heimin.

Gleðilig jól.

Skrivað hevur Maria Mørkøre

Á hóskvøldsmøti

/in /by

Farið varð undir hóskvøldsmøtini síðst í trýssunum, og mær vitandi hava tey verið síðan uttan steðg. At tey hava hildið á so leingi, er eingin sjálvfylgja. Mong hava lagt nógva orku í at gera tey møgulig, og hesi eiga stóra tøkk uppibornað. Hugsaði at koma við nøkrum hugleiðingum um, tá ið eg sjálvur gekk á hóskvøldsmøti.

Mín aldursbólkur byrjaði at koma á hóskvøldsmøti eini fimm ár eftir, at tey byrjaðu. Tað er fyri næstan hálvtrýss árum síðan, afturi í farnu øld. Ljóðar næstan, sum mann fer aftur í fornøldina.

Tað var nakað spennandi við at koma á hóskvøldsmøti. Tú merkti, at nú hoyrdi tú til tey ungu, ikki børnini. Flestu teirra, sum longu vóru partur av hóskvølds-innbúgvinum, hava helst verið ov óbúgvin til at leggja seg eftir at fáa okkum at kenna okkum vælkomin. Samanhaldið hevur helst mint í so nógv um tað, tú vart vanur við í skúlagarðinum. Og kortini hevur tað verið í lagi. Vit kendu okkum væl, og okkum dámdi væl at vera har.

Vanligu møtini gjøgnum vikuna byrjaðu klokkan átta, men ikki hóskvøldsmøtið, tað byrjaði klokkan nýggju. Pallurin var fullur av ljóðførum og leidningum, elektriskt orgul, klaver og gitarar. Alt nýmótans og spennandi. Men ongar trummur, tað varð hildið at fara yvir um mark. Onkur leiddi sangin. Tað vóru vit von við frá sunnudagsskúlanum og Zarepta, men ikki frá vanligu møtunum. Kvartettin, duettin og solosangur settu eisini serligan dám á. Møtini vóru skipað. Sum oftast vóru tað menn, sum vanliga tosaðu í Betesda, sum vóru bidnir at koma at tala. Onkuntíð vóru tað menn aðrastaðni frá. Vanligur siður var eisini, at ung byrjaðu og endaðu við einum versi og bøn.

Møguliga vóru onkur eldri ikki so glað fyri eitt ungdómstiltak sum hóskvøldsmøtið. Tey vóru kanska bangin fyri, at hetta kundi gerast ein samkoma í samkomuni. Eg var sjálvandi blaðungur tá, og óivað var nógv, sum eg ikki fekk við, og mongu árini, ið eru liðin, hava óivað gjørt, at minnini møguliga eru merkt av tráan eftir farnari tíð. Afturtrá ella ikki, vit merktu altíð, at gott samband var millum tey eldru og teir, sum høvdu ábyrgd av hóskvøldsmøtunum. Vit merktu, at teir, sum leiddu hóskvøldsmøtini, vóru góðir við samkomuna, og tey eldru í samkomuni vóru góð við okkum ungu. Tað var eitt sunt umhvørvi.

***

Nú situr sjálvandi ikki nógv eftir av tí, eg hoyrdi á hóskvøldsmøtunum, men kanska kundi eg nevnt okkurt, sum kortini er har.

Minnist einaferð Kaj Johannesen talaði. Hann byrjaði við at lesa alt Seinna Timoteusbræv. Tá ið hann var liðugur at lesa, segði hann okkum, hvussu nógvar minuttir, tað hevði tikið. Tað var ikki nógvar minuttir. Hann vildi vísa okkum á, hvussu lítla tíð tað í veruleikanum tekur at lesa. Tað var hasin denturin á Orðið og týdningurin at vera í Orðinum, sum eyðkendi alt samkomuarbeiðið, eisini hóskvøldsmøtini. Á vegginum aftan fyri pallin hekk versið (Neh.8.10):

„… gleði í HARRANUM er styrki tykkara!“

Tað er handan gleðin í Harranum, sum fær okkum at nýta tíð í Orðinum, og Orðið fær okkum at gleðast í Harranum.

Minnist eina talu hjá Poul Færø, har hann segði frá, tá ið hann var smádrongur úti á Toftum, at ein genta skuldi greipa fisk, men hon tímdi so illa. Meðan hon soleiðis greipar, rópar hon: „Tað eru trettan fiskar eftir, og trettan er eitt stakt tal. Hon meinti, at tað loysti seg ikki at blíva við at greipa, tá ið tað endaði við einum stakum tali. Poul nýtti søguna, at minna okkum á, hvussu skeivt tað er at gevast, bara tí vit halda, tað ikki ganga upp, sum vit gera.

Páll Poulsen fortaldi einaferð, hann talaði, um tá ið hann sum tannáringur hjálpti at rigga bátin Sendiboðið til, og aðrir unglingar, sum høvdu lovað at koma og hjálpa, ikki komu. Hann segði, hvussu hann stríddist við hugburð sín móti teimum, og hvussu Harrin hevði mint hann á tað, sum Opinberingin 2 sigur um fyrsta kærleikan. Tá ið vit liva í fyrsta kærleikanum, ger tað okkum tað sama, hvat hini gera, kærleiki Hansara drívur okkum.

Eg gekk bara nakrar fáar vetrar á hóskvøldsmøti, so fór eg burtur í skúla, og tað at ganga á hóskvøldsmøti varð bara eitt minni. Eg eri fegin um, at eg upplivdi hasa tíðina og um barlastina, sum tað gav mær á leiðini.

Kanska er tað hóskandi at enda við 2. Tim. 3.14-15:

   „Men verð tú í tí, sum tú hevur lært, og sum tú ert vorðin sannførdur um! Tú veitst jú, hvør ið hevur lært teg tað;

   og tú kennir frá barni av hinar heiløgu skriftir, sum kunnu gera teg vísan til frelsu við trúnni á Kristus Jesus.“

Skrivað hevur Jógvan Júst Rasmussen

Ótti fyri framtíðini?

/in /by

Ótti og stúranir finna sær ofta eina inngongd í sinni okkara á ein snildisligan hátt. Kanska er tað ymiskt frá persóni til persón alt eftir, hvussu vit eru samanskrúvað, hvørjar ílegur vit hava arvað, og hvørjar royndir vit hava í lívinum.

Um nakar er, sum kennir okkum, so er tað Gud. Tað er ikki uttan grund, at Hann í Sínum orði eggjar okkum til at byggja verjugarð í tonkum okkara. Ein verjugarð, sum verjir okkum móti svikaálopum djevulsins, og ein verjugarð, sum er bygdur uppá Orð Guds (Ef. 6:10-18).

Um eg skal avdúka mín egna ótta, so eri eg ikki so bangin fyri degnum í dag, ei heldur morgindegnum ella mínum egna lívi. Men eg beri ótta fyri framtíðini hjá komandi ættarliðum í Føroyum. Kanska er hetta ein púra ógrundaður ótti, men tó?

Tað er ikki bara kristindómurin, sum hevur eina missiónsætlan, tað hevur mótstøðumaðurin eisini.

So vit skulu vera vakin og biðjandi, ikki óttafull. Óttin eigur at dríva okkum í bøn, í andaligan bardaga móti harrum heimsins í hesum myrkri.

Ljósið, sum kom í heimin, er sterkari enn myrkrið og kann reka myrkrið út. Hetta er gott at minna seg á hesa jólatíð.

Mótstøðumaðurin hevur eitt mál við Føroyum, og tað er at avkristna okkum. Hetta mugu vit altíð vera tilvitað um. Fyri okkum, sum bara eru von við at liva og samlast í frælsi saman við nógvum trúgvandi í “kristnum” landi, virkar hesin tankin so óveruligur.

Hvørja ætlan hevur Satan? Hann gongur runt sum ein brølandi leyva men eisini sum ein ljósins eingil, og tí er lætt at verða snýttur. Alt kann tykjast ljóst og gott, eingin vandi á ferð, men vit mugu seta spurningin, um andi antikrist/ ljósins eingil er aftanfyri?

Vit kristnu liva í heiminum men eru ikki av heiminum, og hetta vil altíð vera ein avbjóðing og ein bardagi hjá okkum. Serliga í hesum humanistiska rákinum, tí humanisman líkist kristindóminum og hevur sín uppruna í honum. Munurin er tó, at humansiman hevur sett menniskjað í miðdepilin framum Gud.

Stríðsætlanin hjá Satan er fyrst og fremst at gera okkum veik við at fáa okkum at sovna í trúnni, fáa okkum at hugsa, at tað er væl statt við okkum, vit eru trúgvandi, og kanska vit ganga á møti og lesa eitt sindur í Bibliuni, samlast við øðrum trúgvandi o.s.fr. Men sum vit lesa í brotinum í Ef 6, so krevst í roynd og veru meira. Lat okkum tríva í onkra strofu:

Vit skulu lata okkum í herklæði Guds, verður sagt tvær ferðir, tí tá hin óndi dagur kemur, skulu vit vera ment at standa. Tað vil siga, at hann kemur, og alt kann broytast, og vit mugu ikki vera so bláoygd, at vit ongantíð vænta eldin, sum Bíblian eisini tosar um.

Hvat tað er at lata seg í herklæði Guds, kann sigast við fáum orðum: At kenna Orðið, lata tað liva í okkum, at vera biðjandi í Andanum – altíð. Tá vit vera vakin á henda hátt, fara vit altíð at kenna svikapílar Satans, og kunnu vísa teim frá okkum, tí vit hava bygt verjugarð í sinni okkara.

Til seinast, vit mugu ikki taka kristindómin sum eina sjálvfylgju. Vit mugu arbeiða uppá trúnna við ótta og bivan (Fil 2:12), vit mugu biðja fyri okkum sjálvum og komandi ættarliðum, at vit mugu standa sterk í trúnni, so vit koma at sanna, at ljósið vinnur á myrkrinum. Vit kunnu minna okkum á hetta, tá vit tendra jólaljósini hesa adventstíð: Hann, sum kom inn í hendan myrka heimin, kom við friði. So latið okkum taka móti hesum friði, og latið okkum samstundis gera okkum til reiðar til bardagan.

Skrivað hevur Maria Mørkøre