„Harrin vísi húsi Onesiforusar miskunn! …“ Seinna Timoteusbræv 1.16

„Heilsa … húsi Onesiforusar!“ Seinna Timoteusbræv 4.19

Navnið Onesiforus merkir „hann, ið kemur við tí, ið hent er“. Navnið minnir um navnið Onesimus, trælin, sum vit lesa um í Filemonbrævinum. Onesimus merkir „hentur“.

Vit møta Onesiforusi bara tvær ferðir í Skriftini – báðu ferð í Seinna Timoteusbrævi – eina ferð í fyrsta kapitli og eina ferð í síðsta kapitli.

Onesiforus og miskunn Harrans

Harrin vísi húsi Onesiforusar miskunn! … Harrin gevi honum at finna miskunn hjá Harranum hin dag!“ Seinna Timoteusbræv 1.16 og 18

Við orðinum „miskunn“  meinar Paulus við lønina, sum Harrin fer at veita trúføstu Sínum „hin dag“. Sanniliga áhugavert, at enntá løn okkara verður eitt úrslit av miskunn Harrans.

Paulus og miskunn Onesiforusar

Onesiforus var úr Efesus. Paulus hevði sjálvur virkað har í trý ár. Hann fór haðani um ár 56. Nú hann skrivar Seinna Timoteusbræv er tað eini tíggju ár, síðan hann var har. Sambandið millum Paulus og tey í Efesus var sera gott fyrstu mongu árini, eftir at Paulus fór haðani, men so er eitt ella annað hent, og Paulus skrivar í Seinna brævinum til Timoteus, at:

„Tú veitst hetta, at øll tey í Asia hava vent sær frá mær; millum teirra eru Fýgelus og Hermogenes.“ Seinna Timoteusbræv 1.15

Har er Efesus íroknað. Býurin var jú ein av størstu býunum í Asia. Onkrir sólglottar vóru tó. Timoteus var har, og hann hevði sjálvandi ikki vent honum bakið og heldur ikki Onesiforus og hús hansara.

Hann hevur mangan styrkt meg – v. 16

Gott at hava Onesiforusar í lívi okkara, fólk, sum styrkja okkum, tá ið gøtan gerst tung, veðrið ringt og vinirnar fáir. Tað var ikki bara eina ferð ella tvær ferðir, at Onesiforus hevði gjørt tað, nei, Paulus sigur, at Onesiforus hevði mangan styrkt hann. Vit taka tað at merkja, at hann hevði styrkt Paulus bæði í Efesus og í Róm.

Hann hevur ikki skammast við leinkjur mínar – v. 16

Skammast. Hetta er triðju ferð – her í fyrsta kapitli – at vit síggja tað orðið (1.8, 12 og 16). At Onesiforus ikki skammaðist við leinkjur Paulusar, merkir, at hann tordi at leita hann upp, og at gera tað var ikki bara bara. Tú kundi lættliga sjálvur koma undir illgruna.

Sjálvur sá Paulus leinkjur sínar sum ein heiður (Ef. 6.20). Eg haldi ikki, at vit fara skeiv, um vit siga tað sama um Onesiforus.

Hann hevur gjørt sær nógvan ómak at leita eftir mær og fann meg – v. 17

Onkur hevur lýst hendingina soleiðis:

„Mitt í stórari fjøld, har fólkið streymar aftur og fram, síggja vit ein, hvørs andlit lýsir av miðvísi – ein mann við greiðari ætlan. Hann er fremmandur og ókendur. Hann vendir sær til fleiri og fregnast, bankar upp á nógvar dyr, fylgir ávísingum og lurtar eftir ávaringum, men gevst ikki, til hann kemur til eitt myrkt fangahol. Hann boyggir seg og rópar niður í holið. Kenda rødd Paulusar svarar honum. Tað tekur manninum eina løtu at venja seg til myrkrið, men so sær hann vin sín leinkjaðan til rómverskan hermann.“

Mong høvdu mist mótið, men Onesiforus var øðrvísi, hann tordi og helt á.

Hvussu nógva tænastu hann gjørdi í Efesus, veitst tú best – v. 18

„… eg bardist við vill dýr í Efesus, …“ Fyrra Korintbræv 15.32

„Men í Efesus ætli eg at steðga líka til hvítusunnu. Tí dyr eru latnar mær upp, víðar og fullar av arbeiði – og nógvir eru mótstøðumenninir.“ Fyrra Korintbræv 16.8-9

Umstøðurnar í Efesus vóru ofta buldraligar, ein dirvisloysingur hevði goymt seg, men ikki Onesiforus.

Paulus heilsar húsi Onesiforusar

Orsøkin til, at Paulus heilsar húsi Onesiforusar, er, at Onesiforus var ikki heima, tá ið Timoteus, staddur í Efesus, fekk brævið. Hann var ikki heima, tí hann var farin til Róm at leita upp Paulus.

Paulus heilsar teimum, tí tey og Onesiforus vóru eitt og sama lið. Onesiforus hevði ikki verið Paulusi slíkur stuðul, um ikki hús hansara var trygga borg og akker hansara.

„… Men eg og hús mítt, vit skulu tæna HARRANUM!“

„Hitt sama hava tit jú eisini lært av Epafrasi, hinum elskaða okkara, sum tænir saman við okkum og er trúgvur tænari Kristusar fyri tykkum, honum, sum eisini hevur sagt okkum frá kærleika tykkara í Andanum.“ Kolossebrævið 1.7-8

„Epafras letur heilsa tykkum, hann, sum er úr býi tykkara – tænari Krists Jesu, sum altíð stríðir fyri tykkum í bønum sínum, at tit skulu standa fullkomin og fullvís í øllum vilja Guds. Tí eg gevi honum tann vitnisburð, at hann ger sær nógvan ómak fyri tykkum og teimum í Laodikea og teimum í Hierapolis.“ Kolossebrævið 4.12-13

Nøvnini Epafras og Epafroditus líkjast. Epafras var úr Kolosse og er tongdur at samkomum har um leiðir og Kolossebrævinum. Epafroditus var úr Filippi og er tongdur at samkomuni í Filippi og Filippibrævinum.

Úr Kolosse til Róm

„Hitt sama hava tit … lært av Epafrasi …“ Kolossebrævið 1.7

Paulus hevði sjálvur ongantíð verið í Kolosse, men Kolosse er nær Efesus, og hildið verður, at Epafras hevur verið í Efesus, meðan Paulus prædikaði evangeliið har, og at hann seinni er farin aftur til Kolosse og hevur prædikað evangeliið har.

„Epafras, sum saman við mær er fangi í Kristi Jesusi, letur heilsa tær,“ Filemon 23

Vit vita ikki, nær Epafras er farin til Róm, men Paulus sigur um hann, at hann er fangi saman við sær (Filemon 23). Møguliga hevur hann – fyri at vera Paulusi til hjálpar – boðið sær til at sita í húsavarðhaldi saman við honum. Paulus nevnir tveir, sum vóru fangar saman við honum, teir eru Epafras og Aristarkus (Kol. 4.10). Kanska hava teir báðir – sum fríir menn – tikið tørn at sita fangar saman við Paulusi. Greitt er, at Paulus helt nógv av teimum.

Paulus skrivar til tey í Kolosse, at tá ið Epafras kom til Róm, segði hann honum um støðuna í samkomuni í Kolosse (Kol.1.7-8). Har var nógv gott at hoyra, og Paulus prísar teimum fyri bæði trúgv og kærleika teirra. Og tó, hann hoyrdi ikki bara gott. Fremmandar lærur vóru komnar inn í samkomuna, lærur grundaðar bæði á jødadóm og heiðinskap. Kristus varð skúgvaður til viks, og sjóneykan var løgd á menniskju, og hvat tey eru før fyri. Tað var, tá ið Paulus hoyrdi hetta, at hann skrivaði brævið, sum vit kalla Kolossebrævið. Í brævinum skrivar hann millum annað:

„Síggið til, at eingin er, sum ger tykkum til rán við vísdómi heimsins og fáfongdarvillu, eftir arvalæru manna, eftir barnalærdómi heimsins og ikki eftir Kristusi! Tí í Honum býr øll fylling Guddómsins likamliga, og tit eru fylt í Honum, sum er høvd als valds og harradømis.“ Kolossebrævið 2.8-10

Epafras kundi havt valt at tagt um trupulleikarnar. Hann kundi havt hugsað sum so: „Eingin grund er at órógva Paulus. Hatta man fara at laga seg.“ Men tað hevði tað ikki. Slíkt lagar seg ikki.

Paulus um Epafras

„Hitt sama hava tit jú eisini lært av Epafrasi, hinum elskaða okkara, …“ Kolossebrævið 1.7

Paulus sigur við tey í Kolosse, at tey lærdu evangeliið av Epafrasi. Leggið til merkis, at hann skrivar ikki, at Epafras prædikaði evangeliið, men at hann lærdi tey tað. Tað vil siga, at hann gjørdi sær ómak at leggja grundina, bæði áðrenn, meðan og eftir, at hann hevði prædikað evangeliið.

Paulus kallar Epafras hin elskaði okkara. Paulus nýtti ofta orðið elskaði. Tað er ein fløvi í orðinum, ein fløvi, sum tíverri alt ov ofta manglar.

„… sum tænir saman við okkum og er trúgvur tænari Kristusar fyri tykkum,“ Kolossebrævið 1.7

Hann sigur um Epafras, at hann tænir saman við okkum og er trúgvur tænari Kristusar fyri tykkum (Kol. 1.7) – „við okkum“,  „fyri tykkum“. Hatta er vert at hugsa um.

„… hann ger sær nógvan ómak fyri tykkum og teimum í Laodikea og teimum í Hierapolis.“ Kolossebrævið 4.13

Hann ger sær nógvan ómak fyri teimum í Kolosse, Laodikea og Hierapolis. Her var einki hálvt. Tað snúði seg ikki um Epafras, tað snúði seg um hini.

„… sum altíð stríðir fyri tykkum í bønum sínum, at tit skulu standa fullkomin og fullvís í øllum vilja Guds.“ Kolossebrævið 4.12

At stríðast í bønum okkara er nógv meira enn bara av og á at minnast onnur í bønum okkara. Nei, tað er hart arbeiði. Og leggið til merkis, hvat hann biður fyri – nevniliga, at tey skuldu standa fullkomin og fullvís í øllum vilja Guds. Epafras hevði longu nýtt nógva tíð at læra tey, men hann visti, at hóast tað var gott, so var hetta bert ein partur av arbeiðinum. Skuldu tey veruliga verða tað, sum Harrin vildi, so mátti hann gera tað til vana at stríðast fyri teimum í bønum sínum.

Epafras er okkum gott fyridømi sum tænari Krists Jesu. Og við fyridømi hansara í huga er hóskandi at enda við orðunum, sum Jesus segði við lærisveinar Sínar:

„Táið tit vita hetta – sælir eru tit, um tit gera tað!“ Jóhannes 13.17

Sermerki Epafroditusar

Navnið Epafroditus merkir vakur, fagur, ásýniligur, prúður, mansligur. Út frá tí, sum Paulus sigur um mannin, samsvarar navnið við, hvør hann var. Hetta var maður, sum var sermerktur av vakurleikanum, sum vit síggja í Filippibrævinum.

Støða Epafroditusar

Epafroditus er bara nevndur í Filippibrævinum. Vit møta honum í øðrum kapitli, versunum 25 til 30, og í 18. versi í fjórða kapitli.

Samkoman í Filippi hevði sent hann til Róm við gávu til Paulusar. Samkoman hevði – heilt frá byrjan – stuðlað Paulusi, men av ymsum orsøkum hevði hetta ikki borið til nú í eina tíð. Men nú bar so aftur til, og tí høvdu tey sent Epafroditus við einari gávu. Umframt at koma við gávuni kom hann eisini fyri at vera Paulusi til hjálpar. Paulus sat jú fangi, leinkjaður til rómverskan hermann. Tað hevur verið lívgandi at havt Epafroditus har hjá sær.

Vit vita ikki, hvussu leingi Epafroditus hevði ætlað at verið hjá Paulusi, men tíverri varð tað ikki leingi, tí hann bleiv sjúkur. Paulus skrivaði til tey í Filippi:

„Hann var eisini sjúkur – og deyðsjúkur; men Gud miskunnaði honum – og ikki bert honum, men mær við – so eg skuldi ikki hava sorg oman á sorg.“ Filippibrævið 2.27

Tey í Filippi høvdu hoyrt, hvussu sjúkur Epafroditus hevði verið, og gjørdust bangin um hann. Tá ið Epafroditus hoyrdi hetta, órógvaði tað hann so nógv, at Paulus helt, at best var, at hann fór heim aftur til Filippi. Paulus vildi fegin havt hann har í Róm, men hann vildi ikki, at samkoman í Filippi skuldi hava ampa av Epafroditusi og hann av teimum.

Aftur við sær hevði hann brævið, vit kalla Filippibrævið. Eitt takkarbræv, har Paulus samstundis eggjar samkomuna at festa seg við Kristus og tað, sum er evangeliinum til frama (Fil. 1.12, 18-21).

Og so hoyra vit einki meira um Epafroditus. Jú, tænasta hansara í Róm varð ikki drúgv, men eftirmæli hansara er gott. Minnir um eftirmæli Mariu:

„Sanniliga, sigi Eg tykkum: Allastaðni um allan heimin har hetta evangelium verður prædikað, skal eisini tað, sum hon hevur gjørt, verða umtalað til minni um hana.“ Matteus 26.13

Skotsmál Epafroditusar

„Men eg helt vera neyðugt at senda Epafroditus til tykkara, hann, sum er bróðir mín og virkar og stríðir saman við mær, og sum er sendimaður og tænari tykkara at hjálpa mær í trongd míni.“ Filippibrævið 2.25

Tað er ikki óhugsandi, at Epafroditus hevur verið hjástaddur, tá ið Paulus skrivaði brævið. Paulus dikteraði vanliga brøv síni, og tí hevur Epafroditus – um hann var hjástaddur – hoyrt tað, sum Paulus segði um hann. Paulus var ikki bangin fyri at rósa fólki.

Hann er bróðir mín

At teir vóru brøður, hevur við tað grundleggjandi at gera. Teir vóru í somu familju, familju Guds.

Hann virkar saman við mær

Grikska orðið, sum er umsett at virka saman, er „synergi“. Orðið verður nógv nýtt í dag í sambandi við samarbeiði. Meginreglan í Skriftini er, at tá ið tveir persónar duga at virka saman, verður eitt pluss eitt nógv meira enn tvey. Hetta skiltu Paulus og Epafroditus og dugdu at gagnnýta tað.

Hann stríðist saman við mær

Orðið, sum er umsett at stríðast saman, er á frummálinum hermannamál. Teir høvdu ikki bara virka saman, teir høvdu verið í bardaga saman.

Hann er sendimaður filippimanna

Orðið sendimaður er „ápostul“ á frummálinum. Á sama hátt, sum Harri okkara sendi ápostlar Sínar út at umboða Seg, soleiðis sendi samkoman í Filippi Epafroditus til Paulus, umboðandi samkomuna. Hann var – kunnu vit siga – ápostul teirra.

Hann hjálpir mær í trongd míni

Orðið hjálpir hevur við prestatænastuna at gera. Í Skriftini eru tilbiðjan og hjálp nær knýtt. Tað skilti Epafroditus.

Hann vágaði lívið og mundi doyð

„Tí fyri Kristusar verks skuld mundi hann doyð, við tað at hann vágaði lívið fyri at bøta um saknin av tykkum í tænastuni móti mær.“ Filippibrævið 2.30

Leggið til merkis: Hann gjørdi tað fyri Kristusar verks skuld. Hann gjørdi tað fyri at bøta um saknin av samkomuni í Filippi, og hann gjørdi tað í tænastuni móti Paulusi. Her var maður, sum vágaði lívið, tí hann hugsaði um Kristus, samkomuna og Paulus.

Skylda okkara

Og so til síðst tað, sum samkoman skyldaði Epafroditusi – og flutt til okkara – tað, sum vit skylda fólki sum Epafroditusi.

„Takið tá ímóti honum í Harranum við allari gleði, og haldið slíkar í æru!“ Filippibrævið 2.29

Skylda okkara er at taka ímóti slíkum og gera tað við gleði. Og ikki bara tað, men at halda hann og øllum honum líkum í æru.

Vit kundu kanska sagt: Skylda okkara er at lata tey – ígjøgnum okkum – smakka vakurleikan í Filippibrævinum.

Siðir og langafríggjadagur

Kring heimin eru Filipsoyggjar kendar fyri, hvussu tey halda langafríggjadag. Tað er sera ógvisligt. Fólk lata seg krossfesta ella píska við berum yvirkroppi, til blóðið rennur av teimum. Og so eru tað eisini longu „Via Dolorosa“ gongurnar eftir longum, heitum og støvutum vegum. Tey, sum fara hesar gongurnar, eru ofta ílatin klæðir, ið eru sera illa hóskandi í tí nógva hitanum.

Lat meg siga, áðrenn vit halda fram, at tað, at Filipsoyggjar eru kendar fyri hatta, merkir ikki, at øll á Filipsoyggjum halda langafríggjadag á handa hátt.

Jú, longu „Via Dolarosa“ gongurnar fara fram allastaðni, men ikki teir meira ógvisligu siðirnir – písking og krossfesting. Eitt nú havi eg ongantíð hoyrt, at písking og krossfesting fer fram á Palawan. Vit mugu eisini hava í huga, at hetta eru siðir, sum bara fara fram millum katolikkar. Vert er eisini at hava í huga, at bæði myndugleikarnir í landinum og katólska kirkjan ráða fólki frá at fylgja hesum siðum. Kortini slepst ikki undan, at mong fylgja hesum siðunum.

Fyrsta langafríggjadag, vit vóru á Filipsoyggjum, búðu vit nakað sunnan fyri Manila, í Batangas landslutinum í býnum Lipa City. Ein vinmaður og eg ætlaðu at fara at hyggja, meðan fólk vórðu pískað og krossfest. Tíverri viltust vit og komu ongantíð fram. Ístaðin upplivdu vit í fleiri tímar okkara egnu „Via Dolarosa“ – soleiðis kendist tað, í hvussu so er – meðan vit, í heitum bili uttan mið og mál, reikaðu í eyst og vest.

Tá ið vit vóru liðug í Lipa City, fluttu vit til muslimarnar suðuri á Balabac, og har hendir ikki nógv langafríggjadag. Vit vóru har í 14 ár og fluttu síðan til Puerto Princesa á Palawan, men, sum nevnt eru tey ikki so ógvislig har langafríggjadag.

Sum tit skilja, so havi eg sjálvur sæð lítið av hesum, sum eg nú tosi um, og tí eri eg noyddur at fyrihalda meg til tað, sum eg havi hoyrt frá øðrum.

Ein trúboðari segði mær, at ein langafríggjadag tók hann tríggjar myndir av sama manni. Fyrsta myndin varð tikin, meðan maðurin varð negldur til ein kross. Næsta, eftir at krossurin við manninum á var komin upp at standa. Triðja, eftir at maðurin var tikin niður av krossinum og stóð og drakk eina Pepsi.

Tað eru ymiskar orsøkir, hví fólk soleiðis lata seg pína. Hjá onkrum er tað gjørt í vón um at fáa syndirnar forsónaðar. Hjá øðrum er tað gjørt í tí vón, at Gud á ein ella annan hátt skal hjálpa teimum.

Las um ein ungan mann fyrst í tjúgunum, sum hevði latið seg pískað, til hann var tað bera blóð. Hann gjørdi tað, tí mamma hansara sama mánadag var løgd undir skurð fyri krabba. Hann gjørdi tað í vón um, at tað fór at gera mammuna fríska.

Tú kanst ikki annað enn at virða hann fyri kærleikan til mammuna – og tó so syrgiligt.

Skriftin og langafríggjadagur

Grundin til siðir – líkum hasum á Filipsoyggjum – er, at fólk skilja ikki tað, sum Kristus gjørdi á krossinum. Tey skilja ikki, at okkum tørvar ikki at straffa okkum sjálv. Straffin varð øll løgd á Sonin.

„Men Hann varð særdur fyri brot okkara, soraður fyri misgerðir okkara; straffin varð løgd á Hann, so vit skuldu hava frið, og við sárum Hansara eru vit grødd.“ Esaias 53.5

Tey skilja heldur ikki, at okkum tørvar ikki at pína okkum sjálv fyri at fáa Gud at lurta eftir okkum.

„Hann, sum spardi ikki Sín egna Son, men gav Hann fyri okkum øll, hvussu skal Hann kunna annað enn geva okkum alt við Honum!“ Rómbrævið 8.32

Tey skilja heldur ikki, at Jesus doyði ikki sum eitt hjálparleyst blóðvitni, nei Hann gav lív Sítt fyri síðan páskamorgun at taka tað aftur. Hann doyði sum sigursharri, tí við deyða Sínum avopnaði Hann tignirnar og valdini. At skilja týdningini av langafríggjadegi er at skilja hatta.

„Tí elskar Faðirin Meg, tí Eg gevi lív Mítt – fyri at taka tað aftur. Eingin tekur tað frá Mær, nei, Eg gevi tað av Mær sjálvum. Eg havi vald at geva tað, og Eg havi vald at taka tað aftur. Hetta boð fekk Eg frá Faðir Mínum.“ Jóhannes 10.17-18

„Hann avvápnaði tignirnar og valdini og gjørdi tey til skammar fyri eygum alra, táið Hann á krossinum vísti Seg sum sigurharra yvir teimum.“ Kolossebrævið 2.15

—————

Tað er lætt at finnast at fólki hinumegin klótuna fyri ikki at skilja tað, sum Kristus gjørdi á krossinum. Kanska gloyma vit, hvussu lítið vit sjálv ofta skilja tað. Eg eri sannførdur um, at eingin sannleiki í Skriftini er so torførur fyri okkum at fata, sum tá ið Kristus á krossinum segði: „Tað er fullgjørt!“

Hvat boygdi, Jesus, høvur títt?
Mín synd varð løgd á teg,
mín svára dóm og myrkur mítt,
ta skuld, ið tyngdi meg,
alt, alt tú bart, eitt offur vart,
tí tyngir einki meg.

Í míni skál var deyði, bann,
hon full var fyri teg.
Hvør dropi rætt sum eldur brann
– tóm er hon fyri meg.
Ja, kærur var eg, Jesus, tær
– tú drakst tað fyri meg!

Anne Ross Cousin (Ongl.), 1824–1906
(Victor Danielsen týddi – nr. 192 í NSGF)

– grein um bøn eftir Sonna Poulsen

Sonni og eg eru javnaldrar og fóru saman við familjum okkara út á „hermótið“ umleið sama tíðarskeið – tey til Papua Nýguinea og vit til Filipsoyggjar. Í fjør legði hann grein út á evr.fo, sum hann hevur givið okkum loyvi at leggja út her. Ein sera góð, álvarsom og grípandi grein, skrivað á beinraknum og mergjaðum sandoyarmáli. Vóni hon verður tykkum til líka stóra signing, sum hon var mær.

———————

Eg las eina bók um bøn langt síðani, og vakti hon av álvara tankarnar. Rithøvundurin vísti á, at vit kundu vera eins virkin sum trúboðin hinumegin klótuna, ja, enntá í vissum førum meiri virkin enn trúboðin. Eg fari at geva áðurnevnda rithøvundi rætt í tí, at har – á knøunum – er tað, at veruligi bardagin fer fram.

Tá ið bátur skuldi dragast úr neysti, løgdu allir rygg til: summir tóku niður á stokkin, aðrir tóku í tollarnar og aftur aðrir breiddu herðarnar undir skut og rong fyri at lætta honum úr lunnunum, sum hann hevði sitið so fastur í eina tíð. Jú, allir skuldu til. Lítið vita vit, hvussu nógvir løgdu rygg til fyri at fáa okkum úr neysti. Og Harrin, Hin rættvísi dómarin, fer ikki at gloyma teimum ta kærleiksgerðina.

Eg minnist aftur á ta spennandi tíðina, tá ið dragast skuldi úr neysti í verkinum í Mangseng, tí nú vóru vit so fræg í málinum, at vit skjótt fóru at byrja at læra úr Orðinum. Fleiri brøv vóru send til samkomurnar og einstaklingar við myndum av hvørjum húsarhaldinum í bygdini og grannabygdini Mangseng. Hetta var fyri enn aftur at minna tey heiløgu í Føroyum á at fara á knøini, tí nú var um at røkka ella støkka.

Tey heiløgu heima stóðu saman um okkum trúboðar og eisini tey – tá – vantrúgvandi í Mangseng. Harrin gjørdi tað, Hann hevði lovað, at geva Orði Sínum vitnisburð, og opnaði eygu teirra.

Hvussu stóran part átti bønin í Mangsengverkinum? Í Ápostlasøguni 2:42 lesa vit um teir fýra grundstólparnar, samkoman virkar undir:

„Tey hildu trúliga fast við læru ápostlanna og við samfelagið, við breyðbrótingina og við bønirnar.“

Læran, samfelagið, breyðbrótingin og bønirnar

Her er bønin síðst nevnd, men: „når enden er god er alting godt.“ Vit hava kanska lyndi til at halda, at okkara fjarandi ár ikki hava nakað at bjóða Harranum og verki Hansara; men so er ikki. Tí helst eru vit meiri virkin í verkinum enn á okkara yngru árum – bønini at takka.

Tá ið lærisveinarnir spurdu Harran, hvussu teir kundu gera verk Guds, svaraði Hann teimum: „Hetta er verk Guds, at tit trúgva á tann, ið Hann hevur sent.“ Júst so. Verk Guds er álit á Harran, antin vit eru seingjarliggjandi ella á fótum.

Eg minnist eina hending eftir eitt frágreiðingarmøti um Mangseng. Hetta var í Ebenezer. Systkini gleddust um ljósmyndirnar av tí, Harrin hevði gjørt har úti í Mangseng. Tá ið fólk fóru avstað aftur, var ein bróðir, sum gav mær eitt so hjartaligt lógvatak, hyggur upp á meg og sigur: „Eg havi biðið dagliga fyri tykkum.“ Eg fór so sjálvur á dyr, og tankarnir mólu í høvdinum: „Nú skilji eg, hví henda og handa ómøguliga støðan eydnaðist, hví vit fingu styrki eftir veikleika o.s.fr.“ Tí var tað, at tað bleiv til unga har úti, tí fólk bóðu. So ja, tykkara partur liggur ikki eftir har eysturi, og ein dag koma tit at verða saman við teimum, tit vóru við til at vinna fyri Harran.

Ein bróðir, sum ongantíð hevði møtt mær og lá á ellisheimi, hevði hvønn mánað sent okkum eina peningagávu. Eg hevði avgjørt, at eg mátti fara og vitja hann ta einu ferðina, vit vóru heima. Vit sótu í uppihaldsstovuni. Hetta elskuliga menniskjað sigur so einaferð, tá ið eg skuldi fara: „Kom líka inn á kamarið, og eg skal vísa tær, hvar eg biði fyri tykkum.“ Hann fer so inn á kamarið við mær og vísir mær eitt gólvteppi við tveimum djúpum kullum. Hann sigur so: „Her biði eg fyri tykkum.“ Tá var lítið um meg, henda reysta trúboðan, sum varð borin framá av einum Harrans barni, sum kendi veikleika, tó ikki í bønini.

Sama var eftir eitt møti, eg var boðin til hús. Tá vísir konan í heiminum mær bonkarendan, hon legði seg niðuryvir, tá ið hon bað fyri mær og mínum.

Kona mín sigur sjálv, tá ið tað oftani var tungt har úti, og at hon tíðum lá í andvekri; men tá at vita, at hinumegin klótuna vóru fólk í bøn fyri okkum; og tað gav styrki.

„Ja, ikki upp til kníggja“ hava vit oftani fyri. Men eg fari at loyva mær at endurgeva hetta á rættan hátt, at tað var júst til kníggja, at undurverkið í Mangseng gjørdist veruleiki.

William Carey, slóðbrótarin innan nýggjari trúboðan, umsetti Skriftina og partar av henni til 35 mál. Hann var ein úrmælingur; men hann hevði systur, sum var seingjarliggjandi við restandi førleika – og hon bað!

Tey bóðu!

Sonni Poulsen, juni 2024