Tag Archive for: Orð

Eitt gott beiti í Triðju Mósebók

Tað er altíð gott at lesa í Skriftini, viðhvørt er tað serliga gott. Var í Triðju Mósebók, 19. kapitli. Kanska ikki eitt beiti, sum altíð sigur einum so nógv, men eg veit ikki, tað gjørdist mær bara sprelllivandi. Versini, eg serliga hugsi um, eru versini 11 til 18:

„Tit mugu ikki stjala. Tit mugu ikki lúgva. Tit mugu ikki svíkja hvør annan.

Tit mugu ikki svørja upp á lygn um navn Mítt, so tú vanhalgar navn Guds tíns. – Eg eri HARRIN!

Tú mást ikki við órætti taka nakað frá næsta tínum, ei heldur ræna nakað frá honum. Lønina hjá dagløntum manni mást tú ikki hava liggjandi hjá tær inntil morgunin eftir.

Tú mást ikki banna hinum deyva, ei heldur leggja nakað at falla um fyri hin blinda – tú skalt óttast Gud tín! – Eg eri HARRIN!

Tit mugu ikki gera órætt, táið tit halda rættargang; tú skalt ikki halda við einum, fyri tað at hann hevur lítið at týða, ei heldur fara í part við ein, fyri tað at hann er mektigur; tú skalt døma næsta tín við rættvísi!

Tú mást ikki ganga um og spilla fólk út. Tú mást ikki liggja næsta tínum eftir lívinum. – Eg eri HARRIN!

Tú mást ikki í hjartanum hava agg til bróður tín, nei, tú skalt hava at næsta tínum, so tú dregur ikki synd oman yvir teg fyri hansara skuld.

Tú mást ikki hevna teg og ikki hava agg til nakran av fólki tínum, nei, tú skalt elska næsta tín sum teg sjálvan. – Eg eri HARRIN!

Versini siga okkum møguliga ikki so nógv, tá ið vit fyrst hyggja at teimum. Vit halda kanska, at tey eru ov nógv merkt av lógarinnar tungu byrðum; men kanna vit brotið nærri, koma vit til aðra niðurstøðu. 

Jú sjálvandi, har eru nógv boð, nærum 20, og orðið ikki kemur ikki minni enn 15 ferðir fyri. Versini lýsa eitt høgt støði, eingin ivi um tað, men tá ið tað er sagt, so lýsa tey eisini, hvussu vit høvdu viljað, at vit øll vóru móti hvør øðrum. 

Tann, ið ger eftir tí, sum hasi versini tosa um, er ein persónur, ið onnur kenna seg trygg saman við. Ein, sum aldri hevði funnið upp á at tikið nakað, sum hann ikki átti. Ein, sum hvørki lýgur ella svíkur. Ein, sum ikki er órættvísur móti øðrum ella leggur nakað undir seg, sum hann ongan rætt hevur til. Ein, sum ikki skyldar øðrum. Ein, sum fer væl um tey, sum ikki eru væl fyri. Ein, sum ikki ger mun á fátækum og ríkum. 

Tú kennir teg tryggan saman við slíkum fólkum, tí tú veitst, at tey tosa ikki ljótt um onnur og høvdu aldri funnið upp á at sett fót fyri nakran. Tey bera ikki agg og hevna seg ikki, men duga at vera góð móti teimum, sum hava sært tey. Jú, hatta er eitt høgt støði, men neiligt er tað so ikki.

Og at halda, at versini snúgva seg ov nógv um, hvussu vit eiga at vera, er fullkomiliga at misskilja tað heila.

Fyri at lýsa hetta betur – latið okkum hyggja eitt sindur nærri at, hvussu versini eru samansett. Tey eru ein eind í fýra pørtum. Hvør partur er tvey vers og endar við orðunum: „- Eg eri HARRIN!“

  1. Vers 11-12: „… ikki stjala … lúgva … svíkja … svørja upp á lygn um navn Mítt, so tú vanhalgar navn Guds tíns. – Eg eri HARRIN!“
  2. Vers 13-14: „… ikki taka … ræna … banna hinum deyva … leggja nakað at falla um fyri hin blinda – tú skalt óttast Gud tín! – Eg eri HARRIN!“
  3. Vers 15-16: „… ikki gera órætt … ikki halda við einum, fyri tað at hann hevur lítið at týða, ei heldur … fyri tað at hann er mektigur; tú skalt døma næsta tín við rættvísi! … ikki … spilla fólk út … ikki liggja næsta tínum eftir lívinum. – Eg eri HARRIN!“
  4. Vers 17-18: „… ikki í hjartanum hava agg … nei, tú skalt hava at næsta tínum … ikki hevna teg og ikki hava agg … nei, tú skalt elska næsta tín sum teg sjálvan. – Eg eri HARRIN!“

Dámar tær ikki niðurlagið „Eg eri HARRIN“? Alt hevur sín uppruna í hvør og hvussu, Hann er – ikki hvussu vit eru.

Atburður okkara endurspeglar altíð, hvat vit seta í miðdepilin. Er tað meg ella tey rundan um meg, sum eg seti í miðdepilin, ja so verður tað endurspeglað í gerandisdegnum. Men er tað Harrin, sum er miðdepilin, ja so verður alt øðrvísi.

Eg nevndi, at orðini Eg eri HARRIN ganga sum eitt niðurlag allan vegin gjøgnum versini, sum vit hava hugt at. Tey ganga í veruleikanum sum eitt niðurlag gjøgnum alla Triðju Mósebók. Tey koma fyri meira enn 160 ferðir.

At endurspegla Hann ger lívið gott og trygt hjá teimum, sum umgangast okkum.

Watchman Nee

Eitt sindur um høvundan

Fyrstu ferð, eg hoyrdi um Watchman Nee (1903-1972), var í blaðnum Stavnhaldið, sum Øssur Berghamar og Svenning av Lofti, saman við øðrum, góvu út í hálvfjerðsunum. Watchman Nee var kinesari. Hann varð frelstur í 1920 og gjørdist beinanvegin virkin í tænastu Harrans og var tað, til kommunistarnir settu hann í fangahús í 1952. Har sat hann, til Harrin í 1972 tók hann heim til Sín.

Tá ið eg var á bíbliuskúla í USA, hevði eg ein vinmann, sum dámdi serliga væl at lesa bøkur hjá Watchman Nee. Eg hevði ikki bindindi tá at lesa bøkur og misunnaði vinmanninum. Hetta gav mær kortini, sum fráleið, brell at lesa tær, og seinni havi eg havt mikið gagn av teimum.

Ævisøgan um Watchman Nee:

Móti rákinum

Against the Tide

Á hillini hjá nøkrum vinfólkum okkara í Baltimore stóð ein bók, sum æt „Against the Tide“ (Móti rákinum). Bókin er ein ævisøga um Watchman Nee. Minnist, hvussu áhugaverda eg helt hana vera. Mong ár seinni fann eg eitt eintak og keypti mær tað. Watchman Nee tordi at standa ímóti rákinum, og tað kom at kosta honum dýrt. Tað er trupult hjá okkum at fata, hvussu nógv hann leið, øll árini hann sat fangi. Hann var bæði píndur og heilavaskaður. 

Hann verður endurgivin fyri at hava sagt: 

„At varðveita hondina á plógnum, meðan tú turkar tárini úr eygunum, TAРer kristindómur.“

Úr bókum hjá Watchman Nee:

Tann vanligi kristni arbeiðarin

The Normal Christian Worker

Fyrsta bókin, sum eg las hjá Watchman Nee, var ein bóklingur, sum eitur „The Normal Christian Worker“. Minnist, at hann segði í bókini, at mong, sum kalla seg tænarar Harrans, eru so dovin, at høvdu tey arbeitt fyri ein jarðiskan meistara, høvdu tey langt síðani fingið sekkin. Uff!

Sitat úr bókini:

  • „Óndi og lati tænari tín!“ (Matteus 25.26). Hasi bæði fylgjast at.
  • Vit kunnu sleppa undan nógvum, vilja vit tað; men skulu vit vera nýtilig í hondum Harrans, er tað av alstórum týdningi, at vit velja at líða fyri Hansara skuld. Vilja vit ikki líða fyri Hann, fer tað, vit royna at avrika fyri Hann, at hava lítið at týða.

Tað vanliga kristna lívið

The Normal Christian Life

Hendan er uttan iva kendasta bókin hjá Watchman Nee. Eitt tað áhugaverdasta við bókini er sjálvt heitið. Hann lýsir við heitinum, at tað, sum vit hava lyndi at kalla eitt serliga andaligt lív, er tað, sum Gud sigur eigur at vera vanligt hjá øllum trúgvandi, tessvegna heitið „Tað vanliga kristna lívið“ ella kanska „Tann vanligi trúgvandi“.

Sitat úr bókini:

  • Gud flytur okkum, so vit ikki standa í vegin, og setur so Kristus, har vit stóðu.
  • Hann doyði fyri okkum, so vit kundu vera fyrigivin. Hann livir fyri okkum, so vit kunnu vera sett frí.
  • Gud svarar øllum spurningum okkara á ein hátt og bara á ein hátt, nevniliga við at vísa okkum meira av Syni Sínum.
  • Orsøkin til, at vit nýta so nógva tíð at biðja Gud gera hetta ella hatta fyri okkum, er, at vit eru blind fyri tí, sum Gud longu hevur gjørt fyri okkum.
  • Eftir at tú hevur givið teg sjálvan til Harran, fer Hann undir at bróta tað niður, sum tú hevur ofrað Honum. Alt tykist ganga skeiva vegin, og tú mótmælir og finst at, hvussu Gud virkar. Tað syrgiliga er, at tað er júst her, at mong trúgvandi steðga upp. Ger ikki hetta mistakið, gev Honum loyvi til at fullføra verkið, sum Hann hevur byrjað í tær.
  • Kanska hevur tú biðið, at Gud skal geva tær tol, men Hann hevur ikki givið tær tað. Veitst tú hví? Tað er tí, at tað er ikki tol, tær tørvar – tað er Kristus, tær tørvar. Hann hevur givið okkum eina gávu at metta allar tørvir okkara, Son Sín Kristus Jesus.
  • „Hvat skal henda burturspilling til!“ (Matteus 26.8). Ein lærusetningur, sum summi okkara hava lært, er, at í guddómligari tænastu er meginreglan um burturspilling, meginreglan um kraft. „Hon hevur jú gjørt Mær góða gerð!“ (Matteus 26.10). Tað gleðir hjarta Guds, tá ið vit – sum heimurin sær tað – spilla burt lív okkara, tí vit vilja gera Honum eina góða gerð.

Sitið, livið, standið

Sit, Walk, Stand

Hendan bókin er um Efesusbrævið. Fyrsti partur lýsir, hvussu vit eru sett í tað himmalska – haðani orðið sitið. Annar partur snýr seg um lív og atburð okkara – haðani orðið livið. Triðji partur snýr seg um at standa eftir at hava vunnið sigur á øllum – haðani orðið standið. „Sitið, livið, standið“.

Sitat úr bókini:

  • Tað kristna lívið frá byrjan til enda er grundað á meginregluna um at hava fult og fast álit á Harranum Jesusi.
  • Kristindómur byrjar ikki við gerið, men gjørt.

Tvey onnur sitat:

  • Signingar okkara eru í at venda hin vangan, geva kyrtilin, kappan og ganga næstu mílina. (Matteus 5.39-41)
  • Vit hava lyndi til at seta álit okkara á bikarið við vatninum og gloyma kelduna, haðani vatnið er komið. Og tí er tað, at Harrin so ofta skiftir bikar.

Dúvan, ravnurin og rivurnar í klettinum

– úr samrøðu við Julius á Viðareiði og talu á samfelagsmøtunum

Hugsaði at luta okkurt úr einari samrøðu og úr einari talu hjá Juliusi á Viðareiði. Hetta er úr heimasíðuni talgilt.org.

Eitt, sum gjørdi tað so áhugavert at lurta eftir upptøkunum, er, at eg minnist bara Julius aftan á, at hann hevði havt eina heilabløðing og tí ballaði orðini, tá ið hann talaði. Upptøkurnar inni á talgilt.org eru tiknar upp væl áðrenn hetta.

Soleiðis, sum eg minnist Julius, so var hann ímyndin av gamla føroyinginum, hevði stórt skegg og gekk í koti og føroyskari húgvu. Sum sagt, eg minnist hann bara aftan á heilabløðingina. Tað, at hann ikki longur fekk so væl talað, helt honum ikki aftur frá at fara upp á talarastólin. Hann var ein kappi.

Julius stóð høgt í metum heima hjá okkum. Hann og Pól Skarðenni, maður mostur mína, bæði sigldu og róðu út saman í nógv ár, og familjurnar kendust væl. Beiggi (Grímur Rasmussen) nevndi ofta hetta, sum hann lærdi frá Juliusi, einaferð hann sum heilt ungur arbeiddi fisk saman við honum. Beiggi fuskaði eitt sindur við onkrum, og Julius rættaði hann og segði: „Rætt skal vera rætt.“ 

Hetta var ein tala, sum beiggi ongantíð gloymdi og meira enn einaferð nevndi. Tað telur, tá ið menn, sum standa á talarastólinum, endurspegla tað, teir siga í gerandisdegnum.

Samrøðan

Niels Juel Arge hevði eina samrøðu við Julius í útvarpinum í 1959. Brotið niðanfyri er endin av samrøðuni.

„Eg havi altíð hildið tað verið løgið – táið ein maður fer at fortelja øðrum tíðindi – ikki at fortelja tey bestu tíðindini, sum hann sjálvur hevur upplivað. Og tað kann eg fortelja tygum í dag.

Líka upp til 30 árs aldurin baksaði eg úti á lívsins villa havi við einum lítlum og veikt bygdum lívsfari. Men eg skal takka mínum Harra og Frelsara – Hann, sum var komin at søkja og frelsa tað fortapta – Hann fann meg sum eitt vrak úti á lívins villa havi. Og takka veri Hansara navn, Hann gav mær náði til, at eg kom at kenna Hann sum mín persónliga Frelsara. Hann kom umborð í mítt lítla lívsfar, og Hann var tann, sum tók róðrið sjálvur í hond. Hann legði skútuna á annan bógv. Hann snaraði skútuni og vendi stavnhaldinum móti tí himmalsku havnini. Nú er tað skjótt, at eg hómi teir ljósu tindar har heima, og tað gleði eg meg til. Nú skal eg ikki snakka meir.“

Talan

Brotið niðanfyri er úr talu á samfelagsmøtunum í Saltsøluni í Havn í 1958.

„Dúva mín í fjallagjáunum, í lívd bergsins! Lat meg síggja andlit títt, lat meg hoyra mál títt! Tí mál títt er søtt, og andlit títt er yndisligt.“ Hásongurin 2.14

„Dúvan, hon valdi gjarna at vera á tí lægra plássinum, og ravnurin valdi gjarna at vera á tí hægra plássinum, og ikki hóskaðu tey væl saman.

Tað stendur – táið Nóa hevði sent ravnin – at ravnurin fleyg fram og tilbakar, inntil vatnið var sokkið á jørðini. Tað var sokkið so mikið, at hann fann eitt hugnaligt pláss, har hann helt, at tað var passaligt fyri seg at búgva. Dúvan harafturímóti, hon helt ikki tað vera eitt passaligt pláss fyri seg; hon vildi heldur velja tað lægra plássið. 

Nú, hatta talar í einum bílæti eisini til Guds fólk. Guds børn og verðsins børn hugna ikki so væl at velja tey somu plássini, og tað passar ikki so væl at vera saman í øllum umstøðum.

„Dúva mín í fjallagjáunum, í lívd bergsins!“

Nú, vit kunnu fyrst siga, hvat vildi bergið verið, var bergið ikki sligið, og klettarnir ikki klovnir? So vildi lítil lívd verið fyri dúvuni í berginum. Nei, kletturin er klovin, hvar ið hon kundi treingja inn í tær trongu rivur fyri at fáa lívd bæði fyri stormi og regni, at fáa lívd fyri rovfuglum og rovdjórum, at fáa lívd fyri jaktmanninum. Tað var har, sum hennara skýli var, tað var har, hon vildi búgva.

Ravnurin harafturímóti, hann hevur sítt reiður úti á berajól, og sum eg havi lagt merki til undir nógvum umstøðum, so býr hann ofta høgt. Hann leggur ikki í at hava nakað at krógva seg í, hann lítur á sína egnu megi. Hann meinar, at hann kann verja seg sjálvur, men tað meinar tann einfoldiga dúvan ikki.

Jesus sigur sjálvur: „Verið tit einfoldig sum dúvan.“ Hon lítur ikki nógv á seg sjálva. Hon hevur ikki nógva megi í sær sjálvari. Hon er veik og kann ikki bestandast fyri teimum álopum, sum verða gjørd inn á hana. 

Ravnurin harafturímóti, hann treingir ikki inn í tær trongu rivurnar fyri at fáa lívd, nei hann lítur á seg sjálvan. 

Eg hoyrdi einaferð ein mann siga, at hann visti eitt pláss, har dúvur áttu. Hann segði, at tær áttu so djúpt inni, at tað bar ikki til at fáa tær. Við Jesusar hjarta, mín vinur, ert tú tryggur, har kann eingin makt koma og skaða teg har.“

Kvalaraslangur

„Far til meyruna, letingi, hygg, hvussu hon ber seg at, og verð vísur!“ 

Orðtøkini 6, 6

Evnið um meyrur og letingar er týdningarmikið. Har er nógv at taka til eftirtektar, men tað var ikki tað, eg hugsaði um her. Hugsaði meira at nýta versið sum eina lopfjøl til hyggja at kvalaraslanguni – ikki tí hon er nakað gott fyridømi, men so vit kunnu taka við ávaring. Vit læra jú ofta meira av ringu fyridømunum enn av teimum góðu.

Kvalaraslangurnar, sum eg hugsi um her, er slagið, sum er á Balabac. Á Molbog kalla tey hana bøksan. Slangan er ikki so lang, men bulurin kann vera umleið 10 til 15 cm í tvørmáti og sjálvandi nógv tjúkkari, tá ið hon hevur svølgt okkurt. Kvalaraslangan hevur sera sterkar vøddar at kvala og knúsa fongin við.

Hugsaði at siga frá tveimum søgum um kvalaraslangur. Kanska okkurt er at læra í sambandi við tær.

Ein søga, ið kanska ger í so nógv av

Eg kann ikki vátta, um henda søgan er sonn ella ikki. Fólk á Balabac duga væl at siga frá søgum, og tað dámar teimum eisini væl. Um tær eru sannar ella ikki, hevur ikki altíð so nógv at siga. Helst gott ikki at vera ov góðtrúgvin. Men við eitt sindur av hugflogi, so kundi søgan væl verið sonn.

Ein maður var eitt kvøldið farin inn í frumskógin at veiða. Brádliga merkir hann, hvussu ein kvalaraslanga byrjar at ringja seg rundan um hann. Maðurin visti, at kvalaraslangur – í hvussu er tær á Balabac – eru ikki eitrandi, og at tær eru ikki serliga kvikar. Endamál teirra er jú ikki at bíta, men at vevja seg um fongin og kroysta hann sundur. Maðurin var sinniligur og misti ikki tamarhaldið á sær; og meðan slangan spakuliga vant seg um hann, tók hann masketuna og skar slanguna á háls. Reyp? Ja, kanska. 

Eitt svitast tó ikki. Maðurin hevði ikki havt ein livandi kjans, hevði hann ikki havt masketuna uppi á sær. Sum teir gomlu søgdu: „Knívleysur maður er lívleysur maður.“ Jú, tað kann vera, at søgan ger í so nógv av, men hon er ein góð lýsing av sannleikanum um sannleikan, orð Guds.

Tvey vers úr Nýggja Testamenti og tvey úr Gamla Testamenti koma mær í hug:

„Takið … svørð Andans – sum er orð Guds,“  Efesusbrævið 6, 17

„… orð Guds er livandi og hevur kraft og er hvassari enn nakað tvíeggjað svørð; tað fer ígjøgnum, inntil tað klývur sál og anda, liðir og merg, og dømir hugsanir og ráð hjartans.“  Hebrearabrævið 4, 12

„… svørð Goliats Filistara, hansara, sum tú drapst í Eikidali, tað hongur ballað inn í klæði aftan fyri lívkyrtilin. Vilt tú hava tað, so tak tað! Her er einki annað svørð.“ Tá segði Dávid: „Einki er móti tí, gev mær tað!““  Fyrra Sámuelsbók 21, 9

„Bannaður veri tann, ið latur er at gera verk HARRANS, bannaður veri tann, ið ikki blóðgar svørð sítt!“  Jeremias 48, 10

Tá ið alt kemur til alt, er spurningurin ikki, um fíggindin kemur eftir okkum ella ikki, men um vit hava svørð Andans uppi á okkum og duga at brúka tað.

Ein søga, ið ikki ger ov nógv av

Hesa søguna kann eg vátta. Hon hendi beint har í grannalagnum hjá okkum. Onkur hevði sæð eina kvalaraslangu undir húsunum hjá teimum og fór til ein granna og spurdi, um hann kundi koma og skjóta hana. Tað var eyðsæð, har hon lá, at hon hevði júst svølgt onkrum stórum, og so var. Tá ið teir skóru hana upp, sóu teir, at hon hevði svølgt einari heilari geit.

Vit hugsa, at hatta er ómøguligt. Ein slanga kann ikki svølgja eina heila geit; men tað kann hon.

Og lærdómurin til okkara er: Ofta halda vit okkum vera ov stór til, at hin gamli ormurin (Op. 12, 9) kann bara svølgja okkum. Vit gloyma, at her er eingin okkara ov stórur. Vit fara ongantíð at koma so langt, at nú kunnu vandarnir ikki longur raka okkum (1. Kor. 10, 11-12; Gal. 6, 3).

——-

Onkursvegna tóktist tað mær, sum at kvalaraslangurnar á Balabac dugdu betur at goyma seg enn aðrar slangur. Men vit mugu ikki halda, at tað merkir, at tær ikki eru har. Mangan tykist tað á sama hátt, tá ið tað kemur bæði til hin ónda og allan andaher hansara. Tað er so lætt at billa sær inn, at teir eru ikki har; men tað broytir einki upp á veruleikan.

Av bókahillini: Golgata-vegurin – Roy Hession

Eitt sindur um bókina

Tað eru bøkur, kanska nógvar, sum tú kundi hugsað tær at lisið, men ofta kemur tú bara ikki til tað. Ein slík bók hjá mær var ein lítil lættlisin bók við heitinum Golgata-vegurin. Hon skuldi verið skjót at lisið, men kortini gingu mong, mong ár frá tí, at eg fekk bókina, til eg las hana. Las hana á enskum, men hon er eisini á donskum. Hetta er heilt avgjørt ein bók, sum eg kann viðmæla øðrum at lesa. Boðskapurin er greiður og týdningarmikil – og so tann stóri fyrimunurin, at hon er stutt og løtt at lesa.

Heitið á bókini sigur so nógv, Golgata-vegurin. Vit vita, at tað er vegurin, sum Harrin beyð okkum at fylgja. Tað er at liva eftir orðum Harrans, tá ið Hann segði (Luk. 9.23):

„Vil onkur koma aftan á Mær, má hann avnokta seg sjálvan og dagliga taka upp kross sín og fylgja Mær.“

Innast inni leingist okkum at kunna ganga hasa leiðina. Vit vita, at tað er har, at satt lív og sonn gleði eru at finna. Trupulleikin er bara, at tað fellur okkum so tungt. Petur W. Háberg lýsti tað so væl:

Tak meg allan, Harri Jesus,
tak meg tætt at tær!
Ver tú alt í mínum lívi,
tak meg, tí tú sær,
at mítt hjarta er so vesalt,
at tað maktar ei
sjálvt at sleppa heimsins vegum,
ganga tína leið!

Eitt sindur um høvundan

Maðurin, sum skrivaði bókina, æt Roy Hession. Hann var onglendingur, føddur í 1908, og fór heim til Harran í 1992. Hann fór í fulltíðartænastu eftir at hava arbeitt sum bankamaður í tíggju ár. Hann skal hava sagt um seg sjálvan, at nøkur ár eftir, at hann hevði virkað í fulltíðartænastu, varð hann varur við, at øll kraftin var farin úr boðskapi Hansara. Í 1947 hitti hann brøður úr Eystur Afrika, sum lærdu hann meginreglur, sum broyttu lív hansara fullkomiliga. Hann eyðmýkti seg, kom aftur til krossin, og tað gjørdi munin. Tað eru hesar meginreglurnar, sum hann skrivar um í bókini Golgata- vegurin.

Nøkur sitat úr bókini

  • Blóðið reinsar frá allari synd, tað reinsar okkum ikki frá nakrari umbering.
  • Evan Roberts plagdi at siga undir vekingini í Wales: „Boygg samkomuna og frels fólkið.“ 
  • Tað var, tá ið kongurin í Nineve reistist úr hásæti sínum, legði kappan av sær, sveipaði seg í syrgibúna og settist í øsku, at fólkið vendi við.
  • Andrew Murray sigur: „Eins og vatn altíð fyllir lægsta staðið, soleiðis fyllir Harrin okkum við dýrd og kraft Síni, tá ið Hann sær okkum eyðmjúk og tóm.“
  • Synd gjørdi, at fyrstu foreldur okkara krógvaðu seg fyri ásjón Guds Harrans millum trøini í urtagarðinum, og hon hevur havt somu ávirkan á okkum líka síðan. Synd ger okkum uppgjørd og følsk, hon ger, at vit umbera okkum og geva øðrum skyldina.
  • Rómbrævið 13.12 „… herklæði ljósins!“ eru satt gjøgnumskygni.
  • Skulu vit liva tað sigrandi kristna lívið, mugu vit læra at vera einføld. Vit hava gjørt alt so fløkt.
  • Tað var inn í eitt heim, at syndin fyrst kom. Tað er heima við hús, at vit møguliga synda meira enn nakra aðrastaðni. Og tað er heima við hús, at vekingin má byrja.
  • Veking er bara lív Harrans Jesusar stoytt niður í mannahjørtu.
  • Veking er ikki fyrst og fremst nakað, ið Gud ger millum tey óumvendu, men millum Síni egnu.
  • Einfaldi sannleikin er, at tað einasta vakra við tí kristna menniskjanum er Jesus Kristus.

At breiðka vegin til Himmals – úr talu eftir Brynleif Hansen

Um talaran

Eg stóð í Grótabrekkuni, tá ið ein vinmaður fortaldi mær, at flúgvarin úr Íslandi var dottin niður, og Brynleif Hansen var millum teirra, sum doyðu. Síggi fyri mær enn júst hvar í brekkuni, eg stóð.

Minnist fyrstu ferð, eg var á Zarepta. Vit vóru uppi í salinum í gamla Zarepta. Møtið var byrjað, tá ið Brynleif kom inn við sangheftum, sum hann júst hevði duplikerað. Vit høvdu fingið at vita, áðrenn hann kom, at hann hevði sjálvur umsett ella yrkt onkrar av sangunum í heftinum. Imponerandi hildu vit. Hetta var í 1969.

Árið eftir – sama árið, sum hann doyði – var hann leiðari hjá okkara liði. Minnist, at hann segði mær, at hann og pápi høvdu verið til skips saman við Sjúrðarbergi. Hetta visti eg longu frá pápa, men tað var eg ov smæðin at siga honum.

Aftan á, at Brynleif var farin, gav Else, kona hansara, allar útvarpstalurnar hjá honum út í bók við heitinum Hin tigandi boðberin. Las alla bókina ígjøgnum onkuntíð síðst í hálvfemsunum. Eg gjørdist serliga gripin av einari talu, sum hann kallaði Ein kristin. Í taluni nevndi hann, at vit eru farin at breiðka smala vegin og spurdi, hvør hevði givið okkum loyvi til tað.

Summi tykkara minnast ella hava hoyrt um Jim Elliot ella møguliga Keith Green. Hetta vóru brennandi ungir Harrans tænarar, sum vórðu tiknir heim mitt í lívsins blóma. Tað var nakað dragandi og radikalt við teimum. Harrin nýtti teir at tendra ein brand í mangan ungan. Brynleif var føroyska útgávan av Jim Elliot og Keith Green. Minnist meg rætt, var tað Brynleif, sum umsetti bóklingin Sukurlátusoldáturin  eftir kenda trúboðaran C.T. Studd. Hann helt, at alt ov mong trúgvandi eru sum sukurlátusoldátar: søtir, pakkaðir í vakurt glanspappír, men bráðna, so skjótt tað gerst ov heitt.

Else og Poul Jóhan vóru so beinasom at senda mær eitt eintak av bókini Hin tigandi boðberin. Brotið niðanfyri er úr taluni Ein kristin. Talan er frá oktober 1967.

Úr taluni

„Men líður hann sum kristin, skal hann ikki skammast, men prísa Gudi fyri hetta navn.“ Fyrra bræv Pæturs 4.16

Tað var ein skomm at verða kallaður ein kristin. Tey kristnu liðu nógv fyri Kristus, tað komu svárar forfylgingar yvir tey, og tey komu at gjalda dýrt fyri hetta navn.  

Onkur sigur kanska: Ja, men tíðirnar eru ikki tær somu sum tá.  Men Jesus gav okkum einki lyfti um, at tað skuldi verða lættari at vera ein kristin seinni í tíðini. Jesus segði (Jóh. 15.18-20):

„Tá ið heimurin hatar tykkum, skulu tit vita, at hann hevur hatað Meg, áðrenn hann hataði tykkum.

Vóru tit av heiminum, hevði heimurin elskað sítt egna; men við tað at tit eru ikki av heiminum – nei, Eg havi útvalt tykkum úr heiminum – tí hatar heimurin tykkum. 

Minnist orðið, Eg segði við tykkum: „Tænarin er ikki størri enn harri hansara!“ Hava tey søkt at Mær, fara tey at søkja at tykkum við …“  

Og í Seinna Timoteusbrævi lesa vit (3.12), at „øll, sum vilja liva gudiliga í Kristi Jesusi, skulu verða atsøkt.“

Tað er eingin munur at vera ein kristin í tí fyrstu kristnu tíðini ella fyri 1000 árum síðani og at vera tað í dag. Vegurin til Himmals er hin sami.

Tá ið vit koyra eftir vegnum í Føroyum í hesum døgum, síggja vit nógvar bulldosarar og gravimaskinur, sum eru við at breiðka vegin, og tað er einki annað enn gott at siga um tað, men hvør hevur givið okkum loyvi til at breiðka vegin til Himmals?  Jesus segði, at vegurin er smalur, sum førir til lívið. Hann segði, at tann, sum vil liva gudiliga í Kristi Jesusi, skal verða atsøktur. Hann sigur, at heimurin hevur hatað Meg, tykkara Harra og Meistara, og hann fer at hata tykkum við.  

Men vit hava breiðkað vegin.  Tað er ringt at fáa skil á, hvør ið er ein kristin, og hvør ið ikki er tað.  Vit loyva okkum at gera næstan alt, og í summum førum alt, sum heimurin ger. Lívið hjá teimum, sum ikki kalla seg kristin, er ofta eitt vakrari lív enn hjá teimum, sum kalla seg kristin. 

Royn tú bara at liva Kristus, royn og liv gudiliga í Kristi Jesusi, og tú skalt skjótt verða kallaður fanatikari; tú skalt skjótt finna útav, at vegurin er líka smalur enn, sum hann altíð hevur verið. Men, skrivar Pætur, um onkur líður sum kristin, skal hann ikki skammast. Ein kristin kann av sonnum syngja við sálmaskaldinum:

Jeg er en kristen og vil det være,
til sol og måne ej skifter mer.
Jeg er en kristen, det er min ære,
om hele verden end ad mig ler.

Heilsan til samkomuna – frá leiðsluni

”Hvør dýrt at savnast, Harri, her um títt hitt søta navn”. Soleiðis byrjar nr. 638 í Nýggju Sangbók Guds fólks, og neyvan nakrantíð áður man tað hava verið flestu okkara greitt, hvussu gott og lívsælt tað er at búgva í einleika, sum tað so vakurt stendur skrivað í Sálmi 103, ið endar við at staðfesta, at ”har hevur HARRIN sett signingina, lív til ævigar tíðir”.

Við hesum fáu reglum ynskja vit í leiðsluni fyri Betesda at senda eina heilsan til tykkum øll í samkomuni, nú vit í skjótt tvey ár hava havt skerdar møguleikar at savnast.

Tað var í mars 2020, at hendan herviliga korona-farsóttin náddi oyggjar okkara, og vit fyrstu ferð máttu lata Betesda aftur, so sum myndugleikar okkara mæltu til at gera fyri at verja okkum sjálvi og hvønn annan ímóti smittuni.

Í fyrstani kendist tað næstan óveruligt, at tað ikki longur var ráðiligt at savnast í salinum, sum nú í meir enn eina øld hevur verið andaliga heimið hjá brøðrum og systrum í HARRANUM her í lokalsamfelagnum, og tað hevur eisini harmað mong at síggja salin myrkan og stongdan.

Í 1917 vóru tey fá, sum byrjaðu at savnast í fyrsta Betesda, men HARRIN hevur verið trúfastur, og mong eru tey, sum ígjøgnum farnu øldina hava verið signaði og styrkt av at savnast við hvørjum øðrum um Hann, sum ”gevur hinum troytta kraft og hinum máttleysa mikla styrki” (Es. 40:29).

Vit eru mong, ið sakna samfelagið, sum vit kundu njóta, áðrenn farsóttin rakti, og eingin ivi er um, at hetta er ikki gott fyri nakran. Inniliga bøn okkara er, at hetta skjótt skal fáa ein enda, so alt virksemið í Betesda kann byrja aftur.

Samstundis eru vit tykkum ógvuliga takksom, sum hesa tíðina hava skipað fyri netmøtum og øðrum stroymdum tiltøkum í salinum. Takk fyri tykkara ídni og hjartalag.

Tað verður av sonnum ein gleðidagur, tá vit aftur kunnu boða frá, at sunnudagsskúli, breyðbróting, evangeliskt møti, mammukafe, hósdagskafe, eldrasamkoma, kvinnumøti, sangvenjing, frítíðararbeiði, bíbliutímar og so mangt annað, sum virksemið í Betesda fevnir um, byrjar aftur.

Kæra systir og bróðir. Tað er gott at vita, at hóast truplar tíðir, so verður leið okkara ongantíð ”HARRANUM duld” (Es. 40:27). Tvørturímóti er undurfulla lyfti Hansara til fólk Sítt, at ”tey, sum bíða eftir HARRANUM, fáa nýggja kraft, tey lyfta veingjunum sum ørnir; tey renna – og møðast ikki, tey ganga – og lúgvast ikki!” (Es. 40:31).

Vit gleða okkum at síggja tykkum aftur – ein gleði, sum verður so væl lýst í fyrsta ørindi í nr. 665 í sangbókini:

Hvør gleði tað er at finna,
tá eina ein gongur her,
ein bróður- og systurskara,
sum somu leiðina fer.
Tað er sum ein svalligur drykkur
ein tostleittan summardag,
sum skuggi í sólarhita,
ein ferðamann lívgar tað.

Vónandi síggjast vit skjótt – HARRIN varðveiti hvønn einstakan av okkum.

Bestu heilsanir frá okkum í nevndini fyri Betesda,
Kjartan, Steinbjørn, Jógvan, Jóhan, Jógvan Páll, Dávur og John

Á nýggjársveitslu í Betesda

Tað var fastur siður í Betesda at hava veitslu nýggjársaftan. Haðani eru nógv góð minnir. Tá ið tað var farið at líða út móti midnátt, var bønaløta, sum vardi til eftir midnátt. Ríkt soleiðis at fara biðjandi inn í tað nýggja árið. – Skal eg vera heilt erligur, so kom tað tó onkuntíð fyri, at eg leyp bønaløtuna um – vildi ikki lata alt fýrverkið gleppa mær av hondum. Kortini minnist eg hasar bønaløturnar sum nakað ríkt. Aftan á bønaløtuna var tað fastur siður at syngja sangin hjá Linu Sandell: „Í tínum dýra navni, Jesus, vit eitt nýtt ár byrja nú!“ Sangurin er ein bøn um leiðslu og varðveitslu í nýggja árinum.

Um fyrsta versið:

Í tínum dýra navni, Jesus,
vit eitt nýtt ár byrja nú!
Men vár tráan og vár longsil,
øll vár vón ert eina tú;
kom og ber til vári hjørtu
meiri náði, ljós og kraft,
meiri lív og meiri gleði,
enn vit áður hava havt!

„Í tínum dýra navni, Jesus, vit eitt nýtt ár byrja nú!“ At byrja árið í Jesu navni merkir at byrja tað umboðandi Hann, at Hann er við okkum og, at vit byrja tað í styrki Hansara. Góður máti at byrja árið.

„Men vár tráan og vár longsil, øll vár vón ert eina tú“. Onkur hevur sagt, at trúgvandi hava lyndi til at lúgva, tá ið tey syngja. Kanska henda reglan er eitt av brotunum, har vit lúgva. At siga: „øll vár vón ert eina tú“ er kanska í so ansaligt. Og tó er tað óivað í fínasta lagi at syngja tað kortini. Harri okkara dugir at døma hugsanir og ráð hjartans. Hann sær djypri enn vit og dugir at síggja, hvussu nógv vit í øllum ófullkomileika okkara veruliga leingjast eftir, at Harrin skal vera okkara eitt og alt. Hann veit, at djúpast inni geva hasi orðini afturljóð. Vit leingjast bara so illa eftir at vera Honum nær.

Um annað versið:

Uppihalt og føð tú okkum
gjøgnum hetta nýggja ár,
send tú okkum signing, náði,
ugga tey, sum fella tár!
Okkum lær at tæna, elska
alla tíð, á hvørjum stað,
okkum lær við tráan vænta
komu tína dag um dag!

„Uppihalt og føð tú okkum“. Hetta er í tráð við tað, sum Jesus lærdi lærisveinarnar at biðja (Matt. 6.11):

„Gev okkum í dag dagliga breyð okkara!“ Bíbilskt at biðja soleiðis.

Víðari í versinum finna vit orð sum, signing, náði, ugga, lær, at tæna, elska og við tráan vænta. Minnir á tað, sum Paulus sigur í Titus 2.11-13: 

„Tí náði Guds er opinberað, … 

og hon venur okkum upp at avnokta gudloysi og hinar veraldligu girndir og liva sámiliga, rættvíst og gudiliga í heiminum, sum nú er, 
meðan vit vænta hina sælu vón og opinbering dýrdar hins stóra Guds og Frelsara okkara Jesu Krists,“  

Um triðja versið:

Lær tú okkum øll at nýta
tíðina at tæna tær
og at telja várar dagar,
sum at hvør hin síðsti var!
Gev, at eingin burt skal spilla
náðina, sum árið ber,
hetta ár, sum kanska verður
síðsta ár hjá onkrum her!

„At telja várar dagar“. Orðini koma úr Sálmi 90.12:

„At telja dagar okkara – lær Tú okkum tað, so vit kunnu fáa vísdóm í hjartað!“

Sami sálmur (Sálmur 90) sigur eisini (v. 2-6):

„… frá ævunum til ævirnar ert Tú, Gud!

Menniskjað gert Tú aftur til dust; …

Tí túsund ár eru í eygum Tínum sum dagurin í gjár, hann, sum svann, ja, tey eru sum náttarvøka.

… Um morgunin líkjast tey grasinum, ið grør; 

um morgunin blómar tað og grør, um kvøldið er tað følnað og turt.“ 

Álvarsamt.

Sangurin var, sum eg segði, vanliga sungin aftan á bønaløtuna. Tá ið so sangurin var liðugur, plagdi onkur av teim eldru at fara upp og siga nøkur orð. Ofta var mint á síðstu reglurnar í sanginum: „hetta ár, sum kanska verður síðsta ár hjá onkrum her.“ Onkur heldur kanska, at hatta er ein døkkur máti at byrja eitt nýtt ár. Men orðini eru heilt víst í tráð við tað, sum varð endurgivið úr Sálmi 90. Tá ið Gud heldur, at hatta er rætti mátin at byrja árið, man tað vera í lagi (Sálmur 90.2):

„… frá ævunum til ævirnar ert Tú, Gud!“

Heim til jóla

Jógvan Júst og dóttir hansara, Heidi Guttesen, hugleiða um einaferð, Heidi skuldi heim til jóla.

Jógvan Júst:

Tað var upp undir jól í 1994. Vit búðu á oynni Balabac í útsynningshorninum av Filipsoyggjum. Av tí at vit búðu so fjarskotið, máttu vit ferðastvið lítlum Cesna flogfari fyri at sleppa til og av oynni. Felagsskapurin, sum vit virkaðu saman við, hevði vanliga flogfar og flogskipara á oynni Palawan, beint norðan fyri Balabac. Hesi jólini var tó eingin flogskipari á Palawan, og tí kom ein flogskipari av oynni Luzon, heilt har norðuri, til okkara eina ferð um mánaðin.

Heidi gekk í skúla á oynni Luzon og skuldi heim at halda jól. Hon skuldi við Cesna flogfarinum allan vegin úr Luzon til Balabac. Flogfarið var lítið,og teinurin var langur. Tað tók tað nógva av einum degi at flúgva suður. Flogvøllurin hjá okkum á Balabac var ein grasvøllur, okkurt um 350 metrar langur. Við annan endan vóru høg pálmatrø og við hin eitt fjall. Veðrið mátti vera júst tað rætta, skuldi flogfarið lenda, og desember er oftakeðiligur til veður.

Tann dagin, Heidi skuldi koma, var vindurin á markinum. Flogskiparin royndi at lenda, men nei, har bar ikki til. Hann fleyg runt eina løtu ogroyndi so aftur, men sama søga. Hann royndi nakrar ferðir, men so noyddist hann at venda og flúgva norður aftur til Palawan. Morgunin eftir royndi hann aftur, men sama søga, hann fekk ikki lent og mátti norður aftur til Palawan.

Tíðin hjá flogskiparanum var avmarkað, hetta var jú upp undir jól. Á Balabac linkar vindurin vanliga út á seinnapartin. Flogskiparin segði okkum í sendaranum, at hann skuldi royna aftur seinni, men fekk hann ikki lent tá, varð hann noyddur at fara aftur til Luzon. Tað var ein ræðulig kensla at vita, at dóttirin møguliga ikki fór at sleppa heim til jóla. Flogfarið hevði verið so nær við at lent tvær ferðir og so at hugsa sær, at Heidi møguliga fór at verða noydd at fara norður aftur til Luzon. Eg minnist, at onkrar av grannakonunum grótu, tí tær hildu tað vera so synd.

Summi tykkara hava møguliga hoyrt um flogskiparan Martin Burnham. Nøkur ár eftir henda jólatúrin vóru hann og Gracia, kona hansara, tikin gíslar av muslimskum yvirgangsmonnum og hildin fangar í meira enn eitt ár. Tað endaði við, at Martin varð dripin.

Aftur til flogfarið og floglíkindini. Martin vildi gera sítt ítasta, fyri at Heidi skuldi sleppa heim til jóla. Hann spurdi, um tað var í lagi, at hann bíðaði við parti av ferðagóðsinum til næsta túr. Jú, tað var sjálvandi í lagi. Hetta gjørdi flogfarið lættari og líkindini at lenda betri. Flogskiparin royndi aftur, og jú, hesaferð bar til, flogfarið fekk lent.

Eg gloymi ongantíð kensluna, tá ið flogfarið kom, og vit høvdu fingið Heidi heim til jóla í øllum góðum.

Heidi:

Eg minnist væl handa langa flogtúrin heim. Hann kendist sum longsti túrurin í lívinum. Tað var ísakalt í flogfarinum, og undir okkum vóru myrk illveðurskýggj. Einastu steðgirnir vóru, tá ið lítla Cesna flogfarið mátti seta seg fyri at fáa meira brennievni. Tá ið tú hevur verið burtur heimanífrá í fleiri mánaðir, og komforturin á heimferðini er alt annað enn góður, so gleðir tú teg bara enn meira at koma heim.

Men, hvat nú um? … Hvat nú um vit ikki fáa lent? Ella floglíkindini eru ov vánalig til lítla flogfarið? Hvat nú um eg ikki sleppi heim og má halda frídagarnar úti í býnum saman við fólki, sum eg nóg illa kenni?

Hesir „Hvat nú um?“ spurningarnir hava lyndi til at spøkja enn, og dagliga má eg líta mínum himmalska Pápa hesar stúranirnar upp í hendur. Hvat nú um tað, sum eg trái eftir innast inni, ongantíð fer at henda, og um tað, sum eg stúri mest fyri, verður veruleiki? 

Sannleikin er, at vit hava ongantíð fingið lovað, at gøtan bara skal vera sløtt. Men vit hava fingið eitt nógv størri lyfti, og tað er, at um so okkara stúranir verða veruleiki, so fer Gud altíð at vera hjá okkum mitt í ódnarveðrinum. Hetta er tað, vit fáa lovað í Sálmi 139, myndin í Sálminum, sum altíð fær meg at hugsa um mítt barnaheim á lítlu oynni, sunnarlaga á Filipsoyggjum.

Sálmur 139.7-12:

„Hvar skal eg fara undan Anda Tínum, og hvar skal eg flýggja undan ásjón Tíni!

Fari eg upp til Himmals, so ert Tú har, og reiði eg mær legu í deyðaríkinum – ja, so ert Tú har;

taki eg veingir morgunroðans, og festi eg búgv við ytsta mark havsins,

so leiðir hond Tín meg har við, høgra hond Tín heldur mær føstum.

Og sigi eg: „Myrkrið skal fjala meg, ljósið rundan um meg skal verða nátt!“

so er heldur ikki myrkrið Tær myrkt, og náttin er bjørt sum dagurin, myrkrið er sum ljósið.“

Á bíbliutíma í kjallaranum í Betesda

„Tí Ezra hevði vent hjarta sínum til at granska í lóg HARRANS og gera eftir henni og til at læra onnur í Ísrael lóg og rætt.“ Ezra 7.10

Hugsaði at hugleiða eitt sindur um bíbliutímarnar, sum plagdu at vera í kjallaranum í Betesda, og hvussu stóran týdning teir hava havt í lívinum.

Fríggjakvøld vóru bíbliutímar fyri børn og leygarkvøld fyri ung og vaksin. Minnist meg rætt, vóru hesir bíbliutímarnir úrslit av vekingini, sum fór fram í Betesda fyrst í trýssunum. Havi eg skilt tað rætt, var tað serliga Eliesar Poulsen, sum legði orku í at fáa teir í lag. Umframt tað, eg lærdi heima, á vanligum møtum, í sunnudagskúla og í Zarepta, vóru hesir bíbliutímarnir liðir í at leggja lunnar, sum hava gjørt mun, stóran mun.

Bíbliutímarnir fríggjakvøld

Páll á Dul plagdi at lesa onkra stuttsøgu fyri okkum, og so fóru vit í bólkar. Vit vóru í síðurúmunum í kjallaranum. Onkran vetur vóru gentur og dreingir saman, annars var tað vanliga, at vit vóru hvør sær. 

Eg nevndi Páll á Dul. Aðrir lærarar, eftir hvat eg minnist, vóru Jógvan Tróndheim, Schwartz Jacobsen og Dávur Jacobsen.  

Vit fingu spurningar við heim, sum vit skuldu svara og so taka við okkum til næsta bíbliutíma. Eg minnist ikki, at vit nýttu Emmaus bíbliuskeiðini, møguliga vóru tey ikki enn útkomin á føroyskum. Eg haldi meg tó minnast, at vit nýttu tey onkran vetur, tá ið vit gingu á bíbliutíma leygarkvøld. 

Bíbliutímarnir leygarkvøld

Tað var sama mannagongd sum fríggjakvøld. Vit møttust í salinum í kjallaranum og vórðu so býtt í bólkar. 

Poul Færø var lærari hjá okkum ungu. Hann hevði eitt serligt hegni og vísti eitt satt hirðahjarta móti okkum. Aðrir lærarar, eg minnist, vóru Eliesar, John Høj, Páll Rólant Poulsen og Hanus úr Mikladali. Har vóru ivaleyst eisini aðrir, sum eg ikki minnist.

Bíbliutímarnir og samkoman

Tá ið eg fór á bíbliuskúla, merkti eg veruliga, hvussu væl vit, sum eru uppvaksin í samkomuni, høvdu verið lærd. Eg hoyrdi ofta frá fólki, sum høvdu gingið á skúla saman við føroyingum, hvussu hugtikin tey vóru, at føroyingarnir kendu Skriftina so væl. Og eg hoyri tað ofta enn.  Hatta er ikki bara nakað, sum eyðkendi samkomurnar fyrr. Tey, sum hava havt ábyrgd, hava ofta dugað sera væl at skapt ein longsul eftir Skriftini. Og tað er hatta, sum ger allan munin.

Eg havi, síðani eg flutti heimanífrá, sitið og lýtt á lærarar og talarar, sum duga ótrúliga væl at bera Orðið fram. Tað er sum at sita til stóra veitslu, táið teir borðreiða við Orðsins besta. Men eg veit ikki, onkursvegna merkir tú aftaná, at hatta í sær sjálvum skapar ikki nakran beinleiðis longsil eftir Orðinum. Tað, sum skapar handa tostan, er ofta meira, tá ið vanlig trúgvandi koma saman, og onkur teirra lærir Orðið. Sjálvandi er vandi í hvørjari vælferð, tað er ikki nóg mikið bara at verða lærdur. Paulus sigur í Fyrra Korintbrævi 8.1, at „kunnskapurin blæsur upp“. Ja, hann kann enntá gera okkum gróthørð yvir fyri Harranum, men hin vegin má hann eisini til, skulu vit búnast, sum vit eiga. Tað er sum við øllum, har krevst javnvág.

Skal samkoman búnast og vaksa, mugu vit hava fólk, sum líkjast Ezra. Sum eg nevndi at byrja við – fólk, sum leggja nógva orku í at granska Orðið, at gera eftir tí, tey læra, og so læra tað víðari. Vit mugu byrja, meðan børnini eru ung, og ikki gevast, tá ið tey gerast eldri, og so als ikki, tá ið tey eru vorðin gomul.

Nevndi, tá ið eg var á bíbliuskúla. Stutt áðrenn eg fór, kom Victors umseting út í nýggjari útgávu. Minnist vanligu møtini, at tú legði til merkis nýggju Bíbliurnar, flest øll høvdu við sær. Eg fór so avstað og kom heimaftur í summarfrí árið eftir. Eitt tað fyrsta, eg legði til merkis, tá ið eg kom á møti, var, hvussu slitnar nýggju Bíbliurnar vóru. Hatta kann av sonnum kallast ein ríkur samkomuarvur.

***

„Men verð tú í tí, sum tú hevur lært, og sum tú ert vorðin sannførdur um! Tú veitst jú, hvør ið hevur lært teg tað;

og tú kennir frá barni av hinar heiløgu skriftir, sum kunnu gera teg vísan til frelsu við trúnni á Kristus Jesus.

Øll skriftin er innblást av Gudi og er nyttulig til lærdóm, til sannføring, til rættleiðing, til uppfostran í rættvísi,

so gudsmenniskjað kann verða fullkomið, ført fyri at gera alt gott verk.“ Seinna Timoteusbræv 3.14-17