Rufus og móðir hansara

„Heilsið Rufusi, hinum útvalda í Harranum, og móður hansara og míni!“ Rómbrævið 16.13

„Og teir noyddu ein at bera kross Hansara, ein, sum kom framvið, sum kom av markini, Símun úr Kýrene, faðir Aleksander og Rufus.“ Markus 15.21

Rufus

Navnið Rufus verður nevnt tvær ferðir í Skriftini, eina ferð í Rómbrævinum og eina ferð í Markusi. Ymiskt peikar á, at talan møguliga er um sama mann. Vit kunnu vera rímiliga vís í, at orsøkin til, at Rufus og beiggi hansara eru nevndir í evangeliinum eftir Markus, er tí, at tey, sum hann skrivaði til, kendu teir. Tá ið so eisini verður havt í huga, at Markusarevangeliið varð skrivað við rómverjum í huga, so er ikki óhugsandi, at Rufus í Markusi og Rufus í Rómbrævinum vóru ein og sami maður.

Var tað sami maður, so er hetta myndin av familjuni: Foreldrini vóru Símun úr Kýrene og kona hansara, kvinnan, sum Paulus kallaði móður sína (Róm.16.13), og synirnir vóru Aleksander og Rufus.

Vit fara fyrst og fremst at geva okkum far um Rufus og móður hansara, men nøkur fá orð fyrst um Símun úr Kýrene. Hann var, sum nevnt, úr Kýrene og var í Jerúsalem hin minniliga dagin, tá ið Jesus varð krossfestur. Vit vita tó ikki, um hann nakrantíð búði í Jerúsalem. Møguliga var hann bara komin hagar at halda páskir og var á veg heim av markini, tá ið hann rendi seg í fylgið, sum var á veg út á Skallastaðin við Jesusi. Markus skrivar, sum vit lósu at byrja við:

„Og teir noyddu ein at bera kross Hansara, ein, sum kom framvið, sum kom av markini, Símun úr Kýrene, faðir Aleksander og Rufus.“ Markus 15.21

At Markus nevnir Símun og synirnar, kundi bent á, at hann – antin tá ella seinni – kom til persónliga trúgv á Kristus, og at synirnir vóru kendir av teimum, sum evangeliið var skrivað til.

Aftur til Rufus. Paulus kallar hann hin útvalda í Harranum. Orðið útvaldur, so sum tað er nýtt her, sipar til, at hann var ein úrmælingur, ein framúr dugnaligur tænari. Orðini í Harranum sipa til, at hann var Harrans maður, Hansara tænari.

Móðir Rufusar

„Heilsið Rufusi, hinum útvalda í Harranum, og móður hansara og míni!“ Rómbrævið 16.13

Móður hansara og míni merkir ikki, at hon bókstavliga var móðir Paulusar, men at hon hevði verið Paulusi sum ein móðir. Í einari umseting stendur: „… hon hevur verið mær ein móðir.“ Í eini aðrari stendur: „… hon hevur altíð tikið sær av mær, sum eg var hennara egni sonur.“

Hildið verður – og hetta eru bert gitingar – at Símun og kona hansara vóru millum teirra úr Kýrene, sum komu til Antiokia við evangeliinum (Áp. 11.20), og at Símun var ein av profetunum og lærarunum, sum nevndir eru í Ápostlasøguni 13.1. Hildið verður, at hann møguliga er Símun, sum hevði tilnavnið Niger. Hildið verður eisini – hetta eru eisini bara gitingar – at Paulus búði hjá teimum, tá ið hann búði í Antiokia. Í hvussu er og ikki, so búði Paulus hjá teimum eitt tíðarskeið.

Um tað er rætt, at Rufus, sonur Símun úr Kýrene í Markusi og Rufus í Rómbrævinum er ein og sami persónur, so vita vit ikki, hví Símun ikki er nevndur í heilsanini til Rufus og mammuna. Møguliga er hann longu fluttur heim í dýrdina, tá ið brævið er skrivað. Vit vita heldur ikki, hví tey eru endað í Róm.

Og so til okkara

Kanska vit hava loyvt okkum at fara í so langt við gitingum, men flættaðir í alt hetta eru ríkir sannleikar, sum ikki eru gitingar. Sannleikar, sum vit gera væl í at taka til okkara. Eg nevni fýra:

Týdningurin av at hava sterkar familjur

Símun átti tveir synir, sum vóru væl kendir millum tey trúgvandi. Sigur ikki lítið. Og Paulus kundi kalla mammu Rufusar móður sína. Ein vøkur mynd av eini sterkari familju, har øll eru við í verki Harrans.

Týdningurin av at taka onnur til okkara

Paulus kallaði móður Rufusar móður sína. Myndin lýsir, hvussu týdningarmikið tað er, at vit sum familjur duga at taka onnur til okkara og lata tey verða partur av familjuni. Móðir Rufusar hevur óivað havt góða ávirkan á Paulus.

Týdningur teirra ónevndu

Vit kenna navnið á Símuni og nøvnini hjá Alexanderi og Rufusi, men vit vita ikki, hvussu móðir Rufusar æt. Og soleiðis er tað ofta, eisini tá ið menn – innblástir av Gudi – skrivaðu okkum orð Guds. Tey, sum hava gjørt størsta munin, eru ofta ikki nevnd. Týdningarmikið er, at vit ikki gloyma hatta. Tað er so lætt at taka sær ilt av, hvør er nevndur og ikki.

Týdningurin av at gera sítt ítasta

Paulus kallaði Rufus hin útvalda, úrmælingin, hin framúr dugnaliga. Tað eigur at vera galdandi fyri okkum øll. Kanska tað er hóskandi, at vit enda við at geva Jeremiasi orðið:

„Bannaður veri tann, ið latur er at gera verk HARRANS, bannaður veri tann, ið ikki blóðgar svørð sítt!“ Jeremias 48.10

Ger títt ítasta – ver sum Rufus!