Sum kornið boygt

Uppbyggingarmøti í Betesda. Klokkan er vorðin nógv, og Páll á Dul fer upp at enda møtið. Lesur nøkur vers, tekur saman um og endar við bøn. Versini, hann lesur, eru úr Matteus 13, um hveitina og illgresið. Hann knýtir tað at tí, sum er komið fram á møtinum, og sigur, at munurin á hveitini og illgresinum er, at sum hveitin veksur, boyggir kornplantan seg – tyngdin av ávøkstinum ger tað. Illgresið, harafturímóti, boyggir seg ikki – har er einki innihald at geva tí tyngd og boyggja seg. Ávøkstur boyggir. Hann rakti seymin á høvdið.

Eg var ikki á møti sjálvur, Eyðfinn svágur segði mær tað. Hann segði, at hann var so hugtikin av, hvussu væl Páll á Dul altíð dugdi at enda við eini stuttari hugleiðing ella lítlari søgu, sum á onkran hátt knýtti leysu endarnar saman. Jú, Páll á Dul gav okkum nógv.

Aftur til hatta, at ávøksturin boyggir, meðan illgresið er tómt og tí stendur steyrrætt. Vit kenna hatta aftur frá okkum sjálvum, tess meira fylt vit eru við ávøksti, tess meira bogna vit. 

Og vit kenna tað aftur og verða lærd um hetta gjøgnum alla Skriftina. At vera sannur er at vera eyðmjúkur.

Latið okkum heilt skjótt blaða gjøgnum bøkurnar í Nýggja Testamenti.

Matteus sigur: Sæl eru hini fátæku í anda, tey spakføru. Markus lýsir Jesus sum tænaran, hin eyðmjúka. Lukas fortelur um fjósið og Frelsaran, Hann, sum ikki hevði tað, Hann kundi halla høvdinum at. Jóhannes sigur um Jóhannes doypara, at hann skal minka, men Jesus vaksa. Ápostlasøgan fortelur um Ánanias og Saffiru, hjúnini, sum royndu at stjala sær heiður, tey ikki høvdu uppiborið.

Og so koma vit til brøvini. Rómbrævið sigur at vit skulu ikki hugsa hægri, enn vit eiga. Fyrra Korintbræv vísur á, hvussu trupult tað er, tá ið hugmóð tekur yvirhond. Seinna Korintbræv lýsir okkum sum veik leiríløt. Galatiabrævið fortelur um fólk, sum lærdu skeivt, tí tey vildu síggja væl út fyri øðrum. Efesusbrævið sigur, at tað er við eyðmjúkleika og spakføri, at vit liva kallinum verdiga. Filippibævið sigur, at vit skulu einki gera av stríðshugi ella tráan eftir tómari æru. Kolossebrævið fortelur um fólk, sum uttan grund eru uppblást í holdliga sinni sínum. Tessalonikabrøvini siga okkum um milda hugburð Paulusar, at hann var eins og móðir, ið fløvaði børn síni. Fyrra Timoteusbræv ávarar um vandan at gerast hugmóðig og falla undir dóm Djevulsins. Seinna Timoteusbræv sigur, at tænarar Harrans skulu við spakføri hava at teimum, sum seta seg ímóti. Titusbrævið tosar um at týdningin av at vera yvirvøldini undirgivin. Filemonbrævið er um bróðurbandið millum ein ríkmann og ein rýmdan træl. Hebrearabrævið tosar um Hann, sum tolin leið, at syndarar søgdu Honum ímóti.

Jákup tosar um týdningin av at eyðmýkja seg fyri Harranum. Pætur ger tað sama í Fyrra brævi sínum. Í Seinna brævinum skrivar hann um spottandi hugburð teirra, sum avnokta Frelsaran.

Og so koma vit til brøvini hjá Jóhannesi, har vit aftur og aftur finna eymu orðingina „børn míni“. Triðja bræv Jóhannesar lýsir mótsetningin av hesum við at siga frá Diotrefesi, sum fegin vildi vera fremstur.

Og so er tað Judasarbræv. Hann kemur inn á tað sama sum Pætur í Seinna brævið sínum, at syndarum dámar at spotta. Og so endar Nýggja Testamenti við Opinberingini, bókini, sum lýsir munin á heimsins sterku og Harrans veiku.

Allastaðni síggja vit hetta sama. Tey við ávøksti boyggja seg.

Og vit hava bara hugt at Nýggja Testamenti. Gamla Testamenti sigur júst tað sama. Hetta gongur gjøgnum alla Skriftina.

Aftur til lýsingina hjá Pálli á Dul um hveitina og illgresið. Tá ið vit fluttu til Filipsoyggjarnar og vóru umgyrd av rísmarkum, vóru vit aftur og aftur mint á tað, sum Páll á Dul hevði sagt. Vit sóu, hvussu rísið í stelkunum búnaðist og boygdi seg. Ikki undur í, at Skriftin hevur so nógv at siga um at lata seg boyggja, tað gongur jú hond í hond við at bera ávøkst.

Sum kornið boygt mítt eyga sær,
tá vindur yvir akur fer,
boygg hvørja kenslu so í mær,
tá Andans vitjan á mær er!

Og so ein lítil tanki afturat. Gott at gera tað til vana at siga øðrum, hvat tú hevur hoyrt á møtinum, á sama máta, sum Eyðfinn fortaldi mær, hvat Páll á Dul hevði sagt. Sum sangurin sigur: „Og okkum styrkir tað.“

Skrivað hevur Jógvan Júst Rasmussen