Orðið varð hold

og tosaði árameiskt við galileiskum tónalagi

Umsetingararbeiðið og Bíblian

Vit hava nú í mong ár havt tann stóra forrættin at kunna verið við í arbeiðinum at umseta Skriftina. Ein æra, sum er óuppiborin og fyllir okkum við eyðmýkt.

Tað er serstakt at kunna taka ein tekst, ið tey, sum tú umsetur fyri, ikki skilja, og arbeiða við honum, til tey skilja hann. At tað er Orð Guds, ger tað ikki verri. Onkur hevur sagt – at umseta er at fáa eygnabrýrnar hjá fólki at slappa av og munnin at opnast. Hesin meinti við, at fólk rykkja brýr, tá ið tey royna at skilja okkurt, og opna munnin, tá ið tey fata tað.

Umleið ár 400 týddi Jerome Skriftina til latín. Hetta gjørdi hann í einum helli í Betlehem. Umsetingin varð ikki væl móttikin. Men, sum frá leið, vandu fólk seg við hana og gjørdust góð við hana. Og tá ið ein tíð var liðin, varð avgjørt, at øll skuldu nýta umsetingina hjá Jerome. Um tey skiltu hana ella ikki, hevði ikki so nógv at týða.

Sum tíðin leið, varð vankunnleikin og myrkrið, sum við fylgdi, bara størri og størri, tí mong skiltu ikki latín. Men so kom trúbótin og við henni umsetingararbeiðið.

Í Týsklandi var tað Martin Luther, í Onglandi William Tyndale.

Tyndale segði einaferð við ein lærdan mótstøðumann: „Sparir Gud lív mítt, so skal innan nøkur fá ár drongurin handan plógvið vita meiri um Skriftina enn tú.“ Meiningin var, at tá ið Skriftin var umsett og umsett á slíkan hátt, at drongurin aftan fyri plógvið skilti hana, tá fór hann at kenna Skriftina betur enn hesin høgt lærdi maðurin.

Tað kostaði Tyndale dýrt at geva fólki sínum Skriftina. Hann kom at gjalda fyri tað við lívinum. – Og hann er ikki tann einasti, sum hevur goldið fyri at hava givið øðrum Orð Guds.

Sum sagt, er tað ein stór og óuppiborin æra, ið fyllir okkum við eyðmýkt, at kunna vera við í veldiga arbeiðinum at umseta Skriftina. Annars kann eg eisini nevna til stuttleika, at Tyndale var beiggi ein av forfedrunum hjá Cathy, konu míni.

Umsetingarbeiðið og boðskapurin

Áhugavert, hvussu nógv tað at umseta Skriftina líkist tí, sum Skriftin sigur um at gera seg til eitt við tey, tú roynir at náa. Vit vita jú av egnum royndum, hvussu lætt tað er at enda í einari kristnari ostaklokku, har vit – kunnu vit siga – tosa okkara egna átrúnaðarliga mál og hvørki eru á bylgjulongd við Gud ella næstan.

Jóhannes 1, 14 sigur um Jesus: „Orðið varð hold og tók bústað millum okkara, …“ Onkur hevur sagt tað soleiðis: „Orðið varð hold og tosaði árameiskt við galileiskum tónalagi.“ Jesus gjørdi Seg til eitt við tey, Hann kom at náa, og teir klóku í Jerúsalem fingu seg ikki at trúgva, at ein so heimføðisligur maður kundi vera komin av Himli. Vit kundu sagt, at teir hildu Hann vera skeivt umsettan.

Ápostlasøgan 2.6 sigur um fólkahópin: „… og tey vitstu ikki, hvat tey skuldu hugsa; tí tey hoyrdu hvør sítt egna mál talað av teimum.“ Soleiðis er Gud, Hann umsetur.

Somu meginregluna síggja vit, tá ið Pætur og seinni Barnabas og Saul fóru til heidningarnar við evangeliinum. Áður hevði hetta ikki verið møguligt, men nú var evangeliið – kunnu vit siga – umsett, og heidningarnir hoyrdu, skiltu og trúðu. Ápostlasøgan 14, 27 sigur, at Gud „hevði latið heidningunum upp dyr trúarinnar.“

Hatta er máti Hansara, sum gjørdist hold. Men tíverri hendir ofta tað sama sum við umsetingini hjá Jerome. Vit siga, at nú er nóg mikið umsett, frá nú av skulu øll vera eins og siga tað á sama hátt. Og so kemur myrkrið, sníkjandi, drepandi. Okkum tørvar aftur og aftur at hoyra Hann tala til okkara, hvør á okkara egna máli.

***

Vit sóu dýrd Hansara, tí Hann gjørdist hold. Og tað er bara soleiðis, at restin av heiminum kann fáa hana at síggja.