Glediligar páskir verða ynskt tykkum

Hátíðin páskir stavar frá jødadóminum. Tá ísraels fólk vóru trælir í Egyptalandi og Móses skuldi leiða fólkið út, var seinasta plágan áðrenn útfríanina, at deyðseingilin gekk frá hurð til hurð. Familjan skuldi smyrja blóð á durastavin, sum tekin um at hava dripið eitt lamb, eitt offur. So leyp deyðseingilin familjuna um. Men tey, har einki blóð var smurt, varð fyrstføddi dripin. Tí verða páskir eisini nevndir “passover”, umlopin við deyðanum.

Vit sum familjur sita nú í okkara egnu heimum. Vit vita, at deyðin vitjar. Vit vóna og bidja til, at vit ikki verða rakt, men uppliva “passover”. At deyðseingilin fer framvið okkum.

Tað er púra menniskjaligt at vilja fasthalda lívinum og hvørjum andadrátti, so leingi sum møguligt. Vit vilja ikki sleppa. Tí hvat hava vit so?

1. páskamorgun vitnar um Jesus sum breyt allar nátturligar reglar. Hann gekk móti náttúrunnar kreftum. Hann hevði ligið í grøvini meir enn 1 døgn. Likamið var salvað og bundið inn. Steinurin var rullaður fyri. Vakt varð sett við grøvina, so eingin skuldi stjala likamið.
Men Hann breyt ígjøgnum.
Hvør fær steðgað Hansara vilja?
Eingin! Steinurin var rullaður frá, likamið, sum var hálvrotið, gjørdist nýtt og reis upp. Hann gekk út ur grøvini. Tí tað skuldi Hann.
Hann kom at fullføra verkið, sum Gud Faðirin hevði ætlað. Jødisku páskirnir frá Egyptalandi peikaðu fram til hesa kollveltandi hending á Golgata. Jesus verður nevndur sum eitt lamb, sum verður dripið. Leitt avstað til altarið, Hann gjørdi onga mótstøðu. Hann krógvaði seg ikki í karantenu. Tað hevði Hann lættliga kunnað. Hann reið sjálvboðin inn í Jerusalem Pálmasunnudag, át páskalambið við vinunum skúrishóskvøld, áðrenn Hann kom í deydaangist í Getsemane somu nátt.
Nú byrjaðu vinirnir at svíkja. Teir forráddu Hann. Avsløraðu Hann. Vildu ikki kennast við Hann. Tóku frástøðu, Hann luktaði nú av deyða, av “korona”

Og Hann fekk “korona”, Hann varð krýndur henda líðilanga myrka, dapra langafríggjadag. Hann varð krýndur við deyðiligari krúnu.
Ikki varð Hann upplyftur ella heiðraður á nakran hátt. Hann fór gjøgnum deyðan í einsemi.
Hann fasthelt ikki lívinum, men gav tað upp til frelsu fyri heiminum.

Síggja tit samanhangin gjøgnum frelsusøguna? Ísraelsfólk varð bjargað gjøgnum blóðið í durastavinum. Heimurin kann bjargast gjøgnum blód Jesusar? Tað kann bjarga okkum frá ævigum deyða.
Líka so líðandi, myrkur, pínufullur og dapur langifríggjadagur var, líka vónrikur og bjartur er páskamorgun. Tí Hann reis úr grøvini. Hann sigraði á deyðanum.
Mission completet.
Vit deila søguna upp her: fyri Krist. Og eftir Krist.
Sjálvi eru vit í eini heimskreppu. Vit fara ivaleyst at býta tíðina upp í fyri corona og eftir corona.

Men tá Gud, skaparin av lívi og deyða, kundi ganga móti øllum hesum náttúrukreftum og reisa Jesus upp, kundi Hann so ikki avlíva coronavirus? Sjálvandi!
Her leypur ketan av hjá mongum, og tey spyrja, tá Gud er kærleiki, hvussu kann tað vera, at Hann loyvir líðing?
Hvussu kann Gud loyva Sínum einasta Soni at líða?
Jú, netupp tí Hann er kærleiki.
Fellur ikki sáðið i jørðinaog doyr, ber tað ongan ávøkst, lati hendan setning standa opnan til eina sjálvrannsakan henda 1. Páskamorgun, uppreisnarmorgunin til vón og lív.

(Málningin kalli eg “pieta”, sum merkir náði ella miskunn á italienskum. So passandi beint nú, tá nógvar bønir verða lyftar upp fyri Italia)

Skrivað hevur Maria Mørkøre