Hann hevur gjørt alt væl (Mark. 7.37)

– og tað, sum Hann kann læra okkum hesum viðvíkjandi

„Nú var kvinna, sum hevði havt blóðsótt í tólv ár.

Hon hevði útstaðið nógv av mongum læknum; alt, ið hon átti, hevði hon latið afturfyri, og onga hjálp hevði hon fingið, men var heldur versnað.“ Markus 5.25-26

Eg kendi fleiri fólk á Balabac, sum høvdu upplivað tað sama, sum kvinnan í Markusi 5, tey høvdu onga hjálp fingið, men vóru heldur versnað.

Minnist ein ungan blindan mann. Hann var blindur, tí pápin hevði gníggjað knústar penisillintablettir í eyguni á honum, einaferð hann sum smádrongur hevði bruna í eygunum.

Sonur ein kvakksalvara doyði, tí pápin valdi ikki at koma til okkara og fáa rættan heilivág. Hann helt seg duga at grøða og vildi tí sjálvur taka sær av dreinginum. Sjálvur doyði pápin nøkur ár seinni av lungnabruna. Tað var aftur tað sama, hann vildi ikki taka heilivág, helt seg duga best.

Ein granni fortaldi mær um, tá ið elsta dóttir teirra doyði. Hon hevði fingið blóðsótt (dysenteri). Hann segði, at dóttirin var so ræðuliga tyst og bønaði hann um vatn. Men tey gomlu fólkini, sum vóru har, bóðu hann ikki lurta eftir henni, tað fór bara at gera hana verri. „Og soleiðis,“ segði grannin, „doyði dóttirin, meðan hon bønaði og bað um júst tað, sum kundi havt gjørt hana fríska.“

——-

„Teir grøða skaða fólks Míns, sum tað einki var fyri, …“ Jeremias 6.14

Nógv fólk á Balabac stríðast við magasár. Hetta kemur helst av vánaligari føði og strongdini av altíð at liva á hungursmarkinum.

Ein maður var serliga ringur. Cathy hevði spurt seg fyri, hvussu vit kundu hjálpa honum, og ein lækni hevði sent henni eina – vit kunnu kalla tað uppskrift – hvat vit skuldu gera fyri at hjálpa manninum. Tað kravdi nógvan heilivág, fleiri sløg, og var tað alt sera dýrt.

Vit vistu, at góvu vit manninum allan heilivágin, fór hann bara at taka hann, til hann byrjaði at kenna seg betur, og so ikki meir. Og vit vistu, at tað fór bara at gera ilt verri. Ein annar vansi var, at fekk hann allan heilivágin, fóru onnur at koma og biðja burturav, og hann fór ikki at kunna siga nei.

Ein maður, sum hjálpti okkum nógv í hesum sambandi, lovaði at fara til mannin við heilivági tríggjar ferðir um dagin og soleiðis persónliga síggja til, at maðurin tók heilivágin, sum hann skuldi.  Tað riggaði, og maðurin bleiv spilfrískur.

Varð tað ikki gjørt rætt, varð hann ongantíð frískur. Jeremias segði um profetarnar, at teir grøddu skaða fólksins, sum tað einki var fyri. Er hatta tíverri ikki júst tað, sum vit gera, tá ið tað kemur til ta andaligu hjálpina?

At hjálpa fólki krevur ofta nógv meira enn bara at siga teimum, hvat tey skulu gera. Tað krevur, at vit eru við gjøgnum alla tilgongdina.

Vit upplivdu ofta, at fólk, sum høvdu verið hjá lækna, ikki vistu, hvat tey skuldu gera við sjúkugreiningina (diagnosuna), tey høvdu fingið. Hesar báðar hendingarnar, havi eg hoyrt frá øðrum trúboðarum:

Ein maður hevði fingið sár á beinið, og tað hevði tikið ilt fyri seg – í tropunum tekur tað ikki leingi. Læknin gav manninum penisillintablettir og bað hann taka tær fýra ferðir um dagin og so koma aftur um eina viku. Tá ið maðurin kom aftur, var sárið verri – tað var bæði hovið og bløddi. Tá ið læknin kannaði sárið, sá hann, at maðurin hevði potað tablettirnar inn í sárið fýra ferðir um dagin í eina viku. Læknin hevði bara tikið tað fyri givið, at maðurin visti, hvat hann skuldi gera við tablettirnar.

Eini hjún fóru til stórbýin at leita sær læknahjálp, og læknin gav teimum eina resept. Tey høvdu ongantíð verið hjá lækna áður og vistu ikki, hvat ein resept var. Hvørgin teirra dugdi at lesa. Á veg heim aftur tosaðu tey um, hvat læknin mundi ætla við hasum pappírinum. Eftir at hava tosað aftur og fram um tað, komu tey til ta niðurstøðu, at meiningin mundi vera, at tey skuldu brenna pappírið og so anda roykin í seg. Og tey so gjørdu.

Í Puerto Princesa býr maður, ið eitur Job

Hetta er søgan um Job – ikki tann í Bíbliuni – hesin býr í Puerto Princesa.

Job hevði í mong ár verið rúsevnismisnýtari og var so djúpt sokkin, at mamma hansara bað konuna rýma frá honum. Hon stúrdi fyri børnunum.

Men so kom Job til trúgv og vildi fáa hjálp at sleppa úr díkinum, sum hann var endaður í. Konan var trúgvandi, og tey høvdu eisini fleiri trúgvandi vinir. Tey vistu, at skuldi nøkur vón vera hjá Job at koma fyri seg aftur, mátti hann fáa røttu hjálpina. 

Í samráð við serkøn fólk gjørdu tey av at halda Job í húsavarðhaldi í eitt heilt ár. Hetta merkti, at hann kundi ikki hava atgongd til telefon, og onkur mátti vera um hann alla tíðina. Kona hansara var tannlækni, men fór í farloyvi, so hon saman við vinfólkum kundi taka tørn at vera um hann. Vinfólkini høvdu øll nógv um at vera, men tey tóku sær tíð at hjálpa Job at koma fyri seg aftur.

Hetta eru tjúgu ár síðan, og „Job is still going strong“. Tað ger mun at taka sær tíð at gera tað, sum er rætt.