Hví eg trúgvi!
Hví vera trúgvandi? Gevur eitt trúarlív mær størri ágóða í lívinum? Og er tað grundin til, at eg eri virkin í trúnni? Onkuntíð fangi eg meg sjálva í tí. Eg eri trúgvandi, tí tað gevur mær eitt betri lív, eitt lív við gleði, friði, góðsku, tryggleika, verju og eitt heilsubetri lív. Kanningar vísa, at trúgvandi menniskju liva longur, eru ikki so ofta sjúk sum vantrúgvandi og hava færri sálarligar avbjóðingar, eitt nú angist.
Vit vita, hví so er. Vit vita, at trúgvin er verulig, og at Heilagi Andin í okkum ger eitt verk. Frá einum vantrúgvandi lívi til eitt lív í Kristusi er eitt týdningarmikið stig. Frá meiningsloysi og vónloysi til meining og vón. Mong stríðast við meiningsloysi. Tey spyrja, hevur lívið nakra meining? Og eg haldi, at um tey ikki eru tilvitað um sínar egnu tankar um meiningsloysi, so liggur spurningurin har undir yvirflatuni og verður kanska skúgvaður til viks gjøgnum ymiskt virksemi.
Men hví trúgva vit?
Svend Brinkmann, danskur rithøvundur og heimspekingur í okkara tíð, hevur júst givið út bókina Mit år med Gud. Áðrenn vit skrivaðu 2020, valdi Svend Brinkmann at brúka eitt ár at kanna og skifta orð um, hvat trúgv og átrúnaður er í heiminum í dag.Hann hevur í bókini eina vísindaliga tilgongd til spurningin um trúgv og Gud.
Tá ið eg siti og lesi bókina, risti eg mangan við høvdinum, men lat mínar fordómar fara. Hetta er á ein hátt ein áhugaverd bók. At fáa hansara sjónarhorn upp á kristnu trúnna. Hann hevur ongantíð verið ein kristin persónur, men tykist vera søkjandi.
Tann eini kapittulin snýr seg um, um trúgvin „virkar“. Hann skrivar eisini um veruleikarnar, sum eg nevndi – eitt heilsubetri og longri lív millum trúgvandi fólk. Men Svend er so mikið vakin, at hann kemur til ta niðurstøðu, at tað kann ikki vera grundin til, at vit trúgva. Hann trívur í pínslarváttar – tey, sum liðu deyðan, tí tey ikki vildu avnokta sína trúgv. Her er ikki talan um eitt heilsubetri, longri lív, sum „virkar“.
Sera áhugavert er, at hann sær hetta og eisini kemur til ta niðurstøðu, at trúgvin ikki er treytað av, um hon „virkar“, men at hon ertreytaleys. Vit vita og trúgva, at trúgvin virkar frá deyða til lív, frá andaligum deyða til ævigt lív í Himli. Um lívið og góð heilsa og eydna ikki unnast okkum her, so vita vit, at trúgvin virkar til ævigt lív. Og hetta er tann stóri munurin.
Vit liva í eini tíð, har góð heilsa verður raðfest øtiliga høgt. Øll vilja liva væl og leingi. Deyði og sjúka eru ikki kærkomnir gestir á okkara gátt. Koronutíðin hevur eisini víst okkum, hvussu vit skýggja sjúku, veikleika og deyða. Vit hava við øllum valdi hildið hesi pest burtur. Men tað er ikki so løgið, tá ið vit hugsa um, hvussu fjart æviga lívið er í okkara tilvitan. Vit hava skúgvað tankar um æviga lívið út á síðulinjuna, sjálvt um æviga lívið er beint her. Mann kann siga, at æviga lívið er ein hjartaslátt frá okkum, ella bert ein manglandi hjartaslátt, so eru vit hinumegin.
Og tað er grundin til, at eg trúgvi:
„Gud, lat meg í dag fáa eyguni upp fyri, at eg bert eri ein pínslarváttur á ferð. At Tú bíðar mær handan sýnina, og skjótt veri eg har. Hjálp mær at síggja, at eg ikki skal stríðast við lívið hesumegin, men lat mítt stríð liggja fyri lívinum hinumegin. Hjá Tær eru teir veruligu skattir at finna. Amen.“