Vildu so fegin skjóta saman nakað til hini fátæku

„Táið hann hevði ferðast um hesar landspartar og hevði ámint tey við nógvari talu, kom hann til Grikkalands. Har varð hann tríggjar mánaðir. Og við tað at Jødarnir lúrdu eftir honum, júst táið hann skuldi fara við skipi til Sýria, gjørdi hann av at gera afturferðina gjøgnum Makedonia. Í fylgi við honum til Asia vóru Sopater, sonur Pyrrus, úr Berøa, av Tessalonikamonnum Aristarkus og Sekundus, Gajus úr Derbe og Timoteus, og Týkikus og Trofimus úr Asia. Hesir fóru undan og bíðaðu eftir okkum í Troas.“ Ápostlasøgan 20.2-5

Sopater, Aristarkus, Sekundus, Gajus, Timoteus, Týkikus og Trofimus. Vit hava áður møtt tveimum teirra, Timoteusi og Aristarkusi. Timoteus kenna vit væl, og Aristarkus hittu vit í síðstu grein. Hinar hitta vit her fyri fyrstu ferð. Tveir teirra, Týkikus og Trofimus, fara vit at møta aftur í komandi greinum. Sopater kann væl vera sami Sopater, sum var við Paulusi, tá ið hann skrivaði Rómbrævið (Róm. 16.21). Hinar báðar, Sekundus og Gajus, hitta vit bara her. Hesi nøvnini síggja vit aðrastaðni í Nýggja Testamenti, men talan er ikki um somu menn.

Í Ápostlasøguni verður ikki nevnt, hví hesir menninir ferðaðust saman við Paulusi, men Rómbrævið, sum varð skrivað um sama mundið, sum hesar hendingarnar fóru fram, gevur okkum eina ábending. Paulus skrivar:

„Men nú fari eg til Jerúsalem í tænastu hinna heilagra. Tí Makedonia og Akaia vildu so fegin skjóta saman nakað til hini fátæku millum hini heiløgu í Jerúsalem.“ Rómbrævið 15.25-26

Hesir sjey, sum vit umrøða, umboðaðu samkomur, har stóri parturin av fólkunum vóru heidningar. Hetta vóru fólk, sum vóru komin til trúgv gjøgnum tænastu Paulusar, og sum nú vildu senda hjálp til hini fátæku millum hini heiløgu í Jerúsalem, eina samsýning – kunnu vit siga – fyri at evangeliið nú eisini var komið til teirra. Paulus skrivar í Rómbrævinum um hesar samkomurnar, at tær „vildu so fegin skjóta saman nakað til hini fátæku“ teirra millum.

KÆRLEIKI PAULUSAR

Vit lesa í Galatiabrævinum 2.9-10:

„og táið teir [ábyrgdarbrøðurnir í Jerúsalem] lærdu at kenna náðina, ið mær var givin, góvu Jákup, Kefas og Jóhannes – sum hildnir vórðu at vera stuðlar – mær og Barnabasi samfelagshond: Vit skuldu fara til heidningarnar, og teir til hinar umskornu – bert, at vit skuldu minnast hini fátæku, og tað havi eg eisini júst roynt at gera.“

Paulus gjørdi tað til vana at minnast tey fátøku í Judea. Og tey, sum vóru komin til trúgv gjøgnum tænastu hansara, høvdu skilt hugburð og fyridømi hansara og vildu nú vera við at hjálpa teimum. Stórt.

Tað, sum hendi her, minnir okkum á tað, sum Paulus skrivaði í Efesusbrævinum:

„Hann kom og kunngjørdi tykkum frið, sum langt burtur vóru, og teimum frið, sum nær vóru. Tí við Honum hava vit – báðir partar – í einum Anda atgongd til Faðirin. Tit eru tí ikki longur fremmand og útlendingar; nei, tit eru samborgarar hinna heilagra og húsfólk Guds,“ Efesusbrævið 2.17-19

Tað hevði ikki komið gamla Paulusi til hugs at havt nakað sum helst við nakran heidning at gera – men tað var gamli Paulus, ikki nýggi Paulus. Kristus var komin inn í myndina, og tað broytti alt.

KÆRLEIKI HEIDNINGANNA

Áðrenn Kristus kom inn í myndina, høvdu flestu teirra, sum myndaðu samkomurnar, ið hesir sjey umboðaðu, aldri funnið upp á at hjálpt jødum. Ikki talan um. Men so kom Kristus inn – og vit vita, hvat tað kann gera. Hesi orðini í Fyrsta brævi Jóhannesar vórðu nú ein veruleiki í lívi teirra:

„Men tann, ið hevur góðs heimsins – og sær bróður sín líða neyð og letur hjarta sítt aftur fyri honum – hvussu kann kærleiki Guds verða verandi í honum! Børn míni! Latið okkum ikki elska við orði ella við tungu, men í verki og sannleika!“ Fyrsta bræv Jóhannesar 3.17-18

KÆRLEIKI OG FORÐINGAR

Mong í Judea høvdu ein sera neiligan hugburð til Paulus og heidningarnar, sum hann hevði leitt til Harran. Tað helt kortini ikki Paulusi og heidningunum aftur í at senda hesar sjey til Judea við hjálp.

Tað eigur heldur ikki at forða okkum.