At handa stafettina víðari

„Tað, sum tú hevur hoyrt meg tala fyri mongum vitnum, fá trúføstum monnum tað í hendur, sum eru førir fyri aftur at læra onnur!“ Seinna Timoteusbræv 2.2

Tá ið alt kemur til alt, er tað ikki, hvussu væl vit duga, sum telur, men heldur hvussu væl vit duga at handa stafettina víðari.

Hugsaði at lýsa hetta við tveimum dømum frá trúboðarum á Filipsoyggjunum. Tað hevur gingið óvanliga væl við arbeiðinum hjá hesum trúboðarunum, og í dag eru fleiri virknar samkomur har.

Eg hevði ikki nýtt hesi dømini, var tað ikki so, at vit hava kent hesar trúboðararnar í mong ár og vita, at hetta eru eyðmjúkir, sannir Harrans tænarar. Hetta eru fólk, sum ikki ræðast at leggja nógva orku í tað, tey gera, og kortini ikki taka sær æruna fyri tað, sum Harrin hevur gjørt gjøgnum tey.

Eg sigi hetta, tí neyðugt er at vera varin at rópa ov nógv upp um tað, sum hevur eydnast serstakliga væl. Heldur enn at halda fólki til, kann tað ofta taka mótið frá teimum. At royna at virka fyri Harran er ofta strævið arbeiði, og sæð við mannaeygum spyrst ofta lítið burturúr. Tí er neyðugt at vera varin at siga frá slíkum, sum eg fari at siga frá her.

Eg veit frá mær sjálvum – eftir mong ár millum muslimar – hvussu torført tað kann vera bara at royna at náa fólk við evangeliinum. – Og so at gera sær tankar um eisini at finna trúføst fólk, sum eru før fyri aftur at læra onnur – tað er næstan sum at halda seg sjálvan fyri gjøldur. Og kortini biður Harrin okkum um at gera júst tað. Og vit mugu ásanna aftur og aftur, at megna vit ikki tað, ja, so fer verkið ikki víðari.

Og so til dømini, sum eg nevndi:

At duga at fáa onnur í gongd

Nakað eftir at evangeliið fyrst var prædikað, kom ein av teimum nýggju í trúnni til trúboðaran og segði, at hann hevði nógv skyldfólk í eini aðrari bygd nakað haðani, og at tað var av stórum týdningi, at trúboðarin fór hagar og segði teimum tey góðu tíðindini.

Trúboðarin segði:

„Nei, tað geri eg ikki. Hatta er tín uppgáva.“ 

Maðurin segði:

„Nei. Hatta er nakað, sum eg hvørki eri førur fyri at gera ella havi tíð at gera.“

Trúboðarin tvíhelt um tað, sum hann hevði sagt, og segði, at maðurin mátti taka sær stundir at gera tað. Segði, at hann skuldi hjálpa honum og leggja honum lag á. Men at fara hagar, tað mátti maðurin sjálvur. Maðurin helt upp á sítt, og soleiðis endaði samtalan. Maðurin var rasandi, tá ið hann fór avstað.

Hetta var ein ættarbólkur, har tað ofta skuldi lítið til, at menn fóru til vápnini. Jú, maðurin var trúgvandi, men nógv av tí gamla sat eftir í honum.

Støðan var spent. Men so nakrar dagar seinni kemur maðurin aftur og sigur við trúboðaran, at hann hevði hugsað nógv um tað og var komin eftir, at kanska hevði trúboðarin rætt. Tað var hansara uppgáva at fara til skyldfólkini. 

Trúboðarin legði honum lag á, og so fór maðurin. Harrin signaði, og fleiri komu til trúgv. Í dag er ein virkin samkoma har á staðnum.

Umstøðurnar har eru sjálvandi øðrvísi enn tað, flestu okkara eru von við, og dømið, sum eg havi sagt frá, er møguliga í so víðgongt. Og kortini haldi eg, at tað lýsir týdningin av at leggja seg eftir at seta onnur í gongd, ella sum Paulus sigur tað:

„Tað, sum tú hevur hoyrt meg tala fyri mongum vitnum, fá trúføstum monnum tað í hendur, sum eru førir fyri aftur at læra onnur!“ Seinna Timoteusbræv 2.2

At duga at taka seg aftur

Hetta dømið, sum eg nú fari at nevna, ljóðar møguliga eisini í so fremmant og víðgongt, men kortini haldi eg, at tað lýsir nakað, sum vit alt ov ofta gloyma, nevniliga týdningin av at duga at taka seg aftur.

Trúboðararnir, sum eru tengdir at hesum arbeiðinum, hava – so løgið tað ljóðar – sæð tað verið neyðugt ikki at koma til tey vanligu møtini.

Teir komu fyri mongum árum síðan til ta niðurstøðu, at skuldu tey trúgvandi veruliga læra at taka ábyrgd av vanligu møtunum, kundu teir ikki vera til staðar. Tað vísti seg hvørja ferð, at tá ið teir vóru á møti, blivu møtini trek og tung; men tá ið teir ikki vóru har, gekk møtið væl. 

Ístaðin nýta trúboðararnir nógva tíð saman við teimum elstu og øðrum, sum hava ábyrgd.

Jú, eg veit, at hetta ljóðar alt í so fremmant. Smædni mótvegis útlendingum ger seg ikki galdandi í føroyskum samanhangi, men tað ger tað mangastaðni í londum langt burtur.

Munur ella ikki, so lærir hetta dømið okkum, at tað er av stórum týdningi, at vit alla tíðina hava fingurin á pulsinum, so vit ikki hindra tí, sum Gud ger. Tað er so lætt at vera meira til hindurs enn til hjálpar.

Aftur, sum Paulus sigur:

„Tað, sum tú hevur hoyrt meg tala fyri mongum vitnum, fá trúføstum monnum tað í hendur, sum eru førir fyri aftur at læra onnur!“ Seinna Timoteusbræv 2.2