Tað var fastur siður í Betesda at hava veitslu nýggjársaftan. Haðani eru nógv góð minnir. Tá ið tað var farið at líða út móti midnátt, var bønaløta, sum vardi til eftir midnátt. Ríkt soleiðis at fara biðjandi inn í tað nýggja árið. – Skal eg vera heilt erligur, so kom tað tó onkuntíð fyri, at eg leyp bønaløtuna um – vildi ikki lata alt fýrverkið gleppa mær av hondum. Kortini minnist eg hasar bønaløturnar sum nakað ríkt. Aftan á bønaløtuna var tað fastur siður at syngja sangin hjá Linu Sandell: „Í tínum dýra navni, Jesus, vit eitt nýtt ár byrja nú!“ Sangurin er ein bøn um leiðslu og varðveitslu í nýggja árinum.

Um fyrsta versið:

Í tínum dýra navni, Jesus,
vit eitt nýtt ár byrja nú!
Men vár tráan og vár longsil,
øll vár vón ert eina tú;
kom og ber til vári hjørtu
meiri náði, ljós og kraft,
meiri lív og meiri gleði,
enn vit áður hava havt!

„Í tínum dýra navni, Jesus, vit eitt nýtt ár byrja nú!“ At byrja árið í Jesu navni merkir at byrja tað umboðandi Hann, at Hann er við okkum og, at vit byrja tað í styrki Hansara. Góður máti at byrja árið.

„Men vár tráan og vár longsil, øll vár vón ert eina tú“. Onkur hevur sagt, at trúgvandi hava lyndi til at lúgva, tá ið tey syngja. Kanska henda reglan er eitt av brotunum, har vit lúgva. At siga: „øll vár vón ert eina tú“ er kanska í so ansaligt. Og tó er tað óivað í fínasta lagi at syngja tað kortini. Harri okkara dugir at døma hugsanir og ráð hjartans. Hann sær djypri enn vit og dugir at síggja, hvussu nógv vit í øllum ófullkomileika okkara veruliga leingjast eftir, at Harrin skal vera okkara eitt og alt. Hann veit, at djúpast inni geva hasi orðini afturljóð. Vit leingjast bara so illa eftir at vera Honum nær.

Um annað versið:

Uppihalt og føð tú okkum
gjøgnum hetta nýggja ár,
send tú okkum signing, náði,
ugga tey, sum fella tár!
Okkum lær at tæna, elska
alla tíð, á hvørjum stað,
okkum lær við tráan vænta
komu tína dag um dag!

„Uppihalt og føð tú okkum“. Hetta er í tráð við tað, sum Jesus lærdi lærisveinarnar at biðja (Matt. 6.11):

„Gev okkum í dag dagliga breyð okkara!“ Bíbilskt at biðja soleiðis.

Víðari í versinum finna vit orð sum, signing, náði, ugga, lær, at tæna, elska og við tráan vænta. Minnir á tað, sum Paulus sigur í Titus 2.11-13: 

„Tí náði Guds er opinberað, … 

og hon venur okkum upp at avnokta gudloysi og hinar veraldligu girndir og liva sámiliga, rættvíst og gudiliga í heiminum, sum nú er, 
meðan vit vænta hina sælu vón og opinbering dýrdar hins stóra Guds og Frelsara okkara Jesu Krists,“  

Um triðja versið:

Lær tú okkum øll at nýta
tíðina at tæna tær
og at telja várar dagar,
sum at hvør hin síðsti var!
Gev, at eingin burt skal spilla
náðina, sum árið ber,
hetta ár, sum kanska verður
síðsta ár hjá onkrum her!

„At telja várar dagar“. Orðini koma úr Sálmi 90.12:

„At telja dagar okkara – lær Tú okkum tað, so vit kunnu fáa vísdóm í hjartað!“

Sami sálmur (Sálmur 90) sigur eisini (v. 2-6):

„… frá ævunum til ævirnar ert Tú, Gud!

Menniskjað gert Tú aftur til dust; …

Tí túsund ár eru í eygum Tínum sum dagurin í gjár, hann, sum svann, ja, tey eru sum náttarvøka.

… Um morgunin líkjast tey grasinum, ið grør; 

um morgunin blómar tað og grør, um kvøldið er tað følnað og turt.“ 

Álvarsamt.

Sangurin var, sum eg segði, vanliga sungin aftan á bønaløtuna. Tá ið so sangurin var liðugur, plagdi onkur av teim eldru at fara upp og siga nøkur orð. Ofta var mint á síðstu reglurnar í sanginum: „hetta ár, sum kanska verður síðsta ár hjá onkrum her.“ Onkur heldur kanska, at hatta er ein døkkur máti at byrja eitt nýtt ár. Men orðini eru heilt víst í tráð við tað, sum varð endurgivið úr Sálmi 90. Tá ið Gud heldur, at hatta er rætti mátin at byrja árið, man tað vera í lagi (Sálmur 90.2):

„… frá ævunum til ævirnar ert Tú, Gud!“