Dias Godtfred – eg var fullur av religión

Absalon Absalonsen skrivaði fyri nøkrum árum síðan bók um Dias Godtfred (1879-1968). Í bókini skrivar hann millum annað:

Í deyðsiglaratíðini – áðrenn skipini fingu motor – var Dias nógv umtalaður og víðagitin millum føroyingar, tá ið hann sum skipari var bestur at fiska fleiri ár á rað. Hetta er vert at geva gætur, men í sínum bestu árum gavst hann at føra skip og fór undir handils- og reiðaravirksemi, og samstundis nýtti hann meira tíð til at vera virkin í samkomuni í Betel í Vági, sum hann sjálvur hevði verið við til at seta á stovn.

Dias á Heyggi er farin av foldum, og tað verðsliga virksemið er ikki har meir, men samkoman livir enn og er virkin. Hennara virðir verða ikki uppgjørd í krónum, men tey hava ævigan og óforgeingiligan týdning.

Niðanfyri er brot úr talu, sum Dias Godtfred talaði á samfelagsmøtunum í 1959 ella 1960. Legg til merkis, at hann nýtir norska Bíbliu. Ikki var lætt hjá summum av teimum gomlu at skifta til ta føroysku. Vit geva Diasi orðið:

Útpeikaður av Gudi

„Og det skal skje: Hver den som påkaller Herrens navn, han skal bli frelst.

Israelittiske menn! hør disse ord: Jesus fra Nasaret, en mann som var blitt utpekt for eder av Gud ved kraftige gjerninger og under og tegn, som Gud gjorde ved ham midt iblandt eder, således som I selv vet,“ Ápostlasøgan 2.21-22.

Hesin, sum útpeikaður varð av Gudi (v. 22). Hatta orðið hevur altíð gingið mær so til hjartað. Ein persónur, sum varð útpeikaður av Gudi. Hvør var hann? Tað var kongasonurin, sum lá í Bethlems krubbu, og sum gekk hin tunga og tronga og langa veg sirka 33 ár og legði lívið niður á Golgata krossi. Tað var tann persónurin, ið varð peikaður út av Gudi fyri at redda alla hesa slekt, sum var deyð í synd og í yvirtrædilsi. Og mín vinur, soleiðis stóð til hjá okkum.

Tá ið vit lesa tað triðja kapitlið av Rómarbrævinum, har finna vit, hvat ið Gud vísir okkum um, hvussu okkara tilstandur er. Hvør einasti ein. At tað finnist ikki ein retfærdigur, ikki ein tann einasti.

Les hatta har, sum stendur í Rómarbrævinum (Róm. 3.9-10), so sært tú, hvussu tú ert skikkaður fyri Gudi. Men Gudi verði takk, um tú blívur við at lesa, so fert tú at síggja í sama kapitlinum, hvussu dýrabarur ið Gud er, at Hann frelsir teg av náði fyri einki við tann stóra forloysning, sum Jesus Kristus vann okkum hvør sær. Hann, sum varð útpeikaður av Gudi at gera tað stóra verkið at frelsa syndarar, sum trúgva upp á Jesus Kristus.

Eg var fullur av religión

Eg kom at tonkja yvir tað. Tað var vist í gjárkvøldið, at beiggin beklagaði, hvussu hansara ungdómsdagar vóru, at hann var ein maður, sum dámdi væl at drekka og so víðari og gekk nátúrligvís fullur í sinum villfarilsi, sum mangur hevur gingið. Men tá ið eg skal taka mín egna persón, hevur nakar gingið fullur í villfarilsi, so var tað eg, men ikki av spritti; eg var fullur av religión. Og mín vinur, tú kanska trekkir upp á smílibandið og kanska hugsar sum so: var tað ringt at vera fullur av tí? Ja, eg var í sama forholdi, sum hann var. Hann var ein fortaptur maður, og eg var ein fortaptur maður. Og tann syrgiliga sannheitin er, at eg visti ikki, at tað var so. Men Gudi verði takk. Eg fekk einaferð míni eygu upplatin.

At vera fullur av religión, tað frelsir ongan mann, hvørki yngri ella eldri. Tað er ein skaði fyri hvønn einkultan, sum er fullur av religión. Tí eg trúgvi, at tað er vanskiligari fyri hann at koma til Kristus, enn tað var fyri hann, sum gekk fullur av spiritussi. Hann fekk kanska nemmari at síggja tað elendigheit, hann var í, enn hann, sum er fullur av religión.

Napoleon í Dali kom einaferð til Porkeris at prædika evangelium. Tað var á mínum 25. ári. Og eg tonkti, at tann mannin má eg fáa at hoyra, tí eg hataði ta nýggju læruna, sum hann var komin við. Og eg hugsi, at eg má endiliga møta upp har og skal vera klárur at mótsiga honum. Men tá ið tann maðurin begynti at tala, tá var eg lítil í mær sjálvum og hevði einki at siga ímóti honum; men eg fall fyri hansara orði. Tað var sum ein hamari, sum sundursoraði eina klippu. Ja, tað var sum ein hamari, sum fellur á ein stein og knúsar hann.

***

Eg komi ofta at tonkja um ein sálm, sum Sloan diktaði, sum stendur vist í bók okkara. Eg mangar gangir, tá ið eg leggi meg at sova, og tað ofta glippar hjá mær, og svøvnurin fer, sum mangt annað fer, tá ið aldurin kemur, men altíð royni eg at lesa tað versið fyri meg sjálvan:

Og skjótt í dýrd hans uppi har
eg honum líkur skal
í hvítum búna syngja hátt
um hann, meg leiddi væl.

Æra verði Hansara navn. Hann hevur leitt væl til denna stund á eitt land, sum vanst, og øll æran er Hann. Má Gud vælsigna tykkara sálir yngri og eldri fyri Kristi navns skyld.