Filippibrævið – undir einum ljósasteyra

Vit eru afturi fyrst í fýrsunum. Cathy og eg ganga á einum skúla nakað uttan fyri Pittsburgh, Pennsylvania, USA. Tað er kvøld, myrkt, og eg haldi vakt. Eg minnist ikki rættiliga umstøðurnar, men eg haldi, at tað var okkurt í sambandi við onkur møtir. Minnist meg rætt skuldu vit ansa eftir, at eingir bilar parkeraðu, har tað ikki var loyvt.

Hetta man ikki hava havt so nógv at týða, tí eg hevði eina bók við mær og setti meg at lesa undir einum ljósasteyra. Eingin bilur kom.

Bókin, eg las, var um Filippibrævið og æt Bound for Joy. Kendi enski bíbliulærarin, Stuart Briscoe, hevði skrivað.

Tólvta vers í fyrsta kapitli í Filippibrævinum sigur:

„Eg vil, at tit skulu vita, brøður, at tað, sum mær hevur verið fyri, hevur heldur verið evangeliinum til frama;“

Eg minnist, hvussu livandi setningurin „tað, sum mær hevur verið fyri,“ gjørdist mær.

Briscoe skrivaði í viðmerkingum sínum, at vit øll hava okkara egnu søgu um tað, sum okkum hevur verið fyri. Øll hava vit á ein ella annan hátt verið út fyri onkrum, sum hevur gjørt, at vit eru endað í einum ella øðrum fongsli. Vit hava øll verið út fyri onkrum, sum hevur gjørt, at lív okkara nú er avmarkað á ein hátt, tað ikki var áður. Hjá onkrum er tað okkurt við arbeiðinum. Hjá onkrum eru tað familjuviðurskifti. Onkur hevur fíggjartrupulleikar. Onkur hevur trupulleikar við bústaði, og hjá onkrum eru tað trupulleikar við heilsuni.  Har er so nógv, sum onkursvegna kann hava sett okkum í eitt ella annað fongsul. Vit hava ikki longur tað frælsi, sum vit einaferð nutu.

Í fyrstani var eg ikki heilt vísur í, um eg var samdur við Briscoe. At samanbera okkum og okkara trupulleikar, sum ofta ikki eru annað enn luksustvørleikar, við Paulus í fangahúsinum, helt eg vera at taka munnin í so fullan. Men ikki veit eg, longur, eg sat har undir ljósasteyranum og las, betur sá eg, at Briscoe hevði grein í tí, hann segði. Hatta við fongslinum gav afturljóð. Flestu okkara munnu kenna okkum aftur, jú onkursvegna eru vit øll í umstøðum, vit ikki eru so glað fyri.

Eg las víðari. Paulus skrivaði, at tað, honum hevði verið fyri, hevði verið evangeliinum til frama. Við øðrum orðum var tað gott, at hann var endaður í hesum umstøðunum, tí tað førdi til, at fólk, sum møguliga annars ikki høvdu hoyrt tað, komu at hoyra evangeliið. Og ikki bara tað. Trúgvandi, sum møguliga ikki høvdu torað so væl at luta evangeliið, tordu nú, tey høvdu sæð fyridømi Paulusar.

Briscoe dugdi sera væl at bera tað fram á ein hátt, sum gjørdi, at tað gav afturljóð í lívi lesarans. Vit mugu aftur og aftur vera mint á, at keðiligu umstøðurnar kunna gerast góðar, loyva vit teimum at vera evangeliinum at frama.

Og so komu vit til 21. vers í fyrsta kapitli:

„Tí at liva er mær Kristus, og deyðin er vinningur.“

Sannleikarnir í 12. og 21. versi eru tengdir at hvør øðrum. Kunnu vit siga við Paulusi (Fil. 1.21): „Tí at liva er mær Kristus, og deyðin er vinningur“, ja, so er tað sjálvsagt, at vit meta um tað, sum hendir okkum, í ljósinum av, um tað er evangeliinum til frama ella ikki (Fil. 1.12).

Eg minnist ikki, hvussu langt eg – hatta kvøldið undir ljósasteyranum – kom við bókini hjá Briscoe. Sum nevnt, minnist eg, at eingin bilur kom, so eg fekk lisið í frið og náðum. Ein av teimum heilt góðu bókunum, eg havi lisið.

***

Og so ein lítil fitt søga um Stuart Briscoe og Ben hjá okkum. Vit spola tjúgu ár fram í tíðina og eru á árligu stevnuni hjá NTM á Filipsoyggjunum. Briscoe er høvuðstalarin, og hetta er fyrstu ferð, vit hitta hann.

Áðrenn hann skal tala fyrsta kvøldið, skal Ben bera fram eina stutta heilsan, tí hetta er síðsta árið hjá honum á Filipsoyggjunum. Hetta er vanligur siður á stevnunum. Ben fer upp og sigur: „Eg varð biðin um at vera høvuðstalari á stevnuni, tíverri lá tað ikki fyri. Eg fari tí at takka harra Briscoe fyri, at hann kundi koma fyri meg.“

 Heldur seg vera, liggur til slagið.

Skrivað hevur Jógvan Júst Rasmussen