Støða og standur

„Lovaður veri Gud og Faðir Harra okkara Jesu Krists, Hann, sum hevur signað okkum við allari andaligari signing, í hinum himmalska, í Kristusi,“ Efesusbrævið 1.3

„Lovaður veri Gud og Faðir Harra okkara Jesu Krists, sum eftir stóru miskunn Síni hevur endurføtt okkum til livandi vón við uppreisn Jesu Krists frá hinum deyðu

– til óforgeingiligan, ódálkaðan og ófølnandi arv, sum tykkum er goymdur í Himlunum,“ Fyrra bræv Pæturs 1.3-4

Eg var í einum fátækrabýlingi í Manila, umgirdur av fátækdømi so ræðuligum, at tú skalt hava sæð tað fyri at trúgva tí. Allir føroyingar eru millióningar í eygum teirra, sum búgva undir slíkum umstøðum. Av einari ella aðrari orsøk hevði eg ikki eitt reytt oyra uppi á mær, og tankin kom til mín: „Løgið, beint nú eri eg líka fátækur sum fátækasta menniskja rundan um meg.“ Sjálvandi var eg ikki tað. Vit rokna jú ikki, hvussu rík ella fátæk, vit eru, í ljósinum av, hvussu nógvar pengar, vit hava í lummanum. Sjálvandi ikki – og tó, andaliga, er hatta ikki júst tað, vit ofta gera? 

Tað, vit hava standandi inni 

Paulus sigur, at vit eru signað við øll andaligum signingum. Og Pætur sigur um arv okkara, at hann er óforgeingiligur, ódálkaður og ófølnandi. Her ber ikki til at fara á húsagang. Havi hoyrt onkran sagt, at Gud hevur sett okkum so høgt, at einasti mátin, hann hevði kunnað sett okkum hægri, hevði verið við at innlimað okkum í tríeindina, og tað ber jú ikki til. Við øðrum orðum – tað ber Honum ikki til at seta okkum hægri og díkja okkum undir við meira signingum, enn Hann longur hevur.

Tað, sum ofta ger tað torført hjá okkum at virðismeta hetta, er, at signingarnar ella arvurin, vit her tosa um, eru andaligar, ikki tímiligar. Vit duga ikki á at skyna, hvar størra virðið er. Tað er, sum tá ið eitt lítið barn velur sleikipinnin heldur enn Visakortið við óavmarkaðari upphædd.

Ein kendur bíbliulærari, sum æt Lewis Sperry Chafer, segði: „Í náði Síni bjóðar Gud okkum signingar, sum aldri kunnu broytast, og sum eru til øll. Tað ber ikki til at mála, hvussu stórar hesar signingarnar eru, tí tær eru í tráð við tað, sum eingin minni enn Gud sjálvur – Hann, sum jú er óavmarkaður, vil í ómálda kærleika Sínum geva okkum.

Aftur til handa dagin í fátækrabýlinginum í Manila. At eg ongar pengar hevði uppi á mær, merkti ikki, at eg var líka fátækur, sum tey rundan um meg. Tað er tað sama við okkum. Hoyra vit Kristusi til, kunnu vit ikki vera fátæk, sama hvussu umstøðurnar síggja út.

Tað, vit hava uppi á okkum

Eitt er at siga, at vit eru signað við allari andaligari signing, annað er at føra tað út í lívið. Trý orð í Rómbrævinum 6. kapitli, haldi eg, kunnu hjálpa okkum at liva tað, vit hava fingið.

Orðini eru: at vita (vers 6), at rokna (vers 11) og at bjóða fram (vers 13). Harrin vil, at vit skulu vita, hvør støða okkara er í Kristusi. Hann vil, at vit skulu rokna við henni sum einum veruleika. Og Hann vil, at vit í ljósinum av tí, bjóða Gud fram likam okkara sum vápn rættvísinnar. Við øðrum orðum – vit kunna taka andaligu signingar okkara við okkum út í lívið, tá ið vit vita, hvør støða okkara er, roknað í ljósinum av hesum veruleikanum og bjóða Gudi likam okkara. Hetta er at liva í ljósinum av, at vit eru signað við allari andaligari signing í hinum himmalska.

Ikki at liva í ljósinum av, hvørji vit eru, merkir ikki, at vit missa signingarnar, vit fáa bara ikki notið tær. Vit hava tær ikki uppi á okkum, um mann so kann siga. 

Vit kunna taka burturvilsta sonin sum dømi. Uttan mun til, hvussu leingi hann var millum svínini, so bleiv hann ongantíð eitt svín. 

Onkur hevur sagt: Sonurin bleiv ongantíð eitt svín, um hann ikki kom heim, men gøðingarkálvurin hevði blivið ein kúgv. Og sonurin hevði ongantíð notið slaktaða gøðingarkálvin saman við sínum heima.