„Men ormurin …“

Nógvar slangur eru á Balabac, øll møgulig sløg. Onkur heldur kanska, at tað var ábyrgdarleyst at flyta við konu og børnum út á eina oyggj, har tað eru so nógvar slangur. Veit ikki. Í veruleikanum eru fólk, sum koyra í bili heima í Føroyum, í størri vanda enn tey, sum búgva, har nógvar slangur eru. Man tað ikki vera tað, at ókendir vandar tykjast nógv meira hóttandi enn vandar, vit eru von við?

Tá ið tað er sagt, mugu vit tó viðganga, at slangur eru ikki at spæla við. Tað er ikki av ongum, at fíggindi okkara er kallaður ormurin ella slangan. Hugsaði at luta nakrar slangusøgur, kanska tær kunna kasta ljós á eitt og annað í andaliga stríðnum.

Úr skrivstovuni

Skrivstovan hjá mær á Balabac var einar 20 metrar aftan fyri húsini hjá okkum. Ein dagin, eg siti inni á skrivstovuni og arbeiði, hoyri eg eitt ræðuligt skríggj uttanfyri. Eg renni út og síggi, at tað snýr seg um eina slangu. Eg hyggi rundan um meg. Kanska okkurt er, sum eg kann brúka. Síggi ein vanligan gaffil í grasinum – veit ikki, hvussu hann er endaður har. Eg taki hann, men gaflar nytta jú lítið, tá ið tað kemur til slangur, so eg blaki hann frá mær aftur og renni inn aftur á skrivstovuna eftir einari stong, sum eg møguliga kann nýta. 

Tá ið eg komi út aftur, er ov seint. Slangan er burtur. Men tað ringasta av øllum var, at Ben hjá okkum hevði fingið alt við. – Og tað er ongantíð gott. Hann dugir alt ov væl at fáa søgur burtur úr øllum. Og tit kunnu ætla, at tað dámdi honum at fortelja um, hvussu eg hevði blakað ein gaffil eftir slanguni og so tuskaði inn aftur á skrivstovuna. Eingin virðing fyri okkum eldru 😊.

Og so ein heldur snøggari slangusøga. 

Hetta er frá tíðini, vit búðu í Puerto Princesa. Eg var ikki heima, tá ið hetta hendi. Hundurin hjá okkum hevði snoddað seg fram til eina slangu og vardi fyri, so hon ikki slapp til rýmingar. Cathy og arbeiðsgentan hjá okkum sóu tað. Arbeiðsgentan tók eina fjøl og kroysti hana niður beint aftan fyri høvdið á slanguni, og so tók Cathy eina masketu og kubbaði høvdið av slanguni. Ymiskt er.

Í Fyrstu Mósebók 3.15 sigur Gud HARRIN við ormin: 

„Eg seti fíggindskap millum teg og kvinnuna, millum títt avkom og hennara avkom; Hann skal sora høvdið á tær …“

Hasin fíggindskapurin er veruligur. Okkum dámar ikki slangur. Ikki løgið, at slangan er mynd av hinum ónda. Harrin vil, at vit skilja, hvussu vandamikil hann er. Hann er ikki at spæla við. Men so mugu vit heldur ikki gloyma lyftið í seinnu helvt av versinum, at avkom kvinnunnar – tað er Kristus – skal sora høvd slangunnar.

Á gøtuni

Bygdagøturnar á Balabac eru smalar, og báðumegin við er ofta sítt gras. Ein dagin, eg komi gangandi, síggi eg, beint har eg skal traðka, part av einari slangu á veg yvir um gøtuna. Hvørki høvd ella hali sást, bara miðjan. Høvdið og halin vóru fjald í síða grasinum hvørjumegin gøtuna. At døma eftir, hvussu tjúkkur bulurin var, mátti slangan vera rættiliga long. 

Er tað ikki ofta júst soleiðis við fígginda okkara. Vit vita, at hann er har, men síggja hvørki høvd ella hala. Vit vita, at hann kann loypa á okkum, men vit vita ikki hvaðani.

Tað fyrsta, vit lesa um ormin, er í Fyrstu Mósebók 3.1:

„Men ormurin var snildari enn øll onnur dýr á markini …“

Í flogfari

Fyrstu ferð, vit flugu úr Palawan til Manila, hevði onkur sníkt nakrar slangur við sær umborð. Trygdarviðurskiftini vóru ikki so strong tá sum nú, og hesin hevði goymt tær í einari kurv og sett kurvina undir stólin. 

Meðan vit flúgva, sleppa slangurnar út úr kurvini og koma krúpandi oman eftir dúrkinum. Hetta er einastu ferð, eg havi sæð so at siga alt ferðafólkið leypa upp í stólin at standa. Ræðuligur gangur. Maðurin fekk fatur á slangunum og koyrdi tær aftur í kurvina, men flogskiparin var ikki blíður. 

Síðsta, eg sá til henda góða mannin, var, at meðan vit fóru úr flogfarinum, stóð hann og bíðaði, til myndugleikarnir komu at tosa við hann. 

Hendingarnar umborð á flogfarinum minna okkum á vandan at halda, at vit kunna loyva hinum ónda „umborð“ og hava tamarhald á honum. Efesusbrævið 4.27 sigur: 

„og gevið ikki Djevulinum rúm!“

———————-

Á hálsi Ormsins er sárið av einum naglamerktum fótaspori!

(1. Mós. 3.15) C.S. Lewis