Við øllum hinum heiløgu – Efesusbrævið 3.18

„… við øllum hinum heiløgu …“

Hetta er ein orðing, sum mær altíð hevur dámað – og sum eg eisini ofta havi kent meg raktan av. Mær dámar hana, tí eg veit av persónligum royndum, hvussu nógv mær tørvar onnur trúgvandi; eg kenni meg raktan av henni, tí eg veit av persónligum royndum, hvussu væl mær dámar bara at vera fyri meg sjálvan.

   Tað andaliga lívið snýr seg ikki um Gud og meg, men um Gud og okkum. Jú, vit eiga at liva í eini javnvág millum tíð einsamøll við Gudi og tíð saman við øðrum. Men vit mugu eisini minnast, at tað er eins ómøguligt at liva tað andaliga lívið, um vit hava kvett sambandið við onnur trúgvandi, sum tað hevði verið at gjørt tað, um vit høvdu kvett sambandið við Gud.

Við øllum hinum heiløgu

Orðini eru partur av eini bøn (Ef. 3.14-19). Latið okkum – fyri samanhangið – hyggja at bønini og síðan orðunum „við øllum hinum heiløgu“.

Tí er tað, eg boyggi knø míni fyri Faðirinum

 frá Honum hevur alt, sum faðir eitur, í Himli og á jørð, navn sítt 

at Hann eftir ríkidømi dýrdar Sínar skal geva tykkum, at tit við Anda Hansara styrkjast við kraft í innvortis menniskja tykkara,

at Kristus við trúnni skal búgva í hjørtum tykkara,

so tit, rótfest og grundfest í kærleika, kunnu við øllum hinum heiløgu vera ment at fata, hvør breiddin, longdin, dýpdin og hæddin er,

og kenna kærleika Kristusar, sum stígur upp um allan kunnskap – fyri at tit kunnu verða fylt við allari fylling Guds.“ Efesusbrævið 3.14-19

Paulus biður, at tey, hann skrivar til, (og eisini vit), skulu styrkjast við kraft í innvortis menniskjanum. Tá ið tað hendir, fær Kristus alt at siga í hjørtum okkara; vit vera rótfest og grundfest í kærleika og vera við øllum hinum heiløgu ment at fata og kenna, hvussu stórur kærleiki Hansara er.

 

Paulus miðar høgt. Og hann ger tað, tí hann veit, at hatta er hæddin, sum Gud miðaði eftir, tá ið Hann frelsti okkum.

Við øllum hinum heiløgu

Paulus veit, at skal henda bønin verða svarað, mugu vit fyrst skilja, at øll vit, sum hava sett okkara álit á Kristus, eru eitt, at vit saman eru partur av nýggja skapanarverki Guds, likami Kristusar, samkomuni. At vera partur av henni merkir, at vit skilja, hvussu nógv okkum tørvar hvør annan. 

   Eingin okkara fer at náa hæddina, Hann vil, at vit skulu náa, um vit ikki fyrst skilja, at vit eru partur av samkomu Hansara.

   Einabúgvar ella tey, sum læsa seg inni í klostrum, koma ongantíð at kenna Kristus so væl sum tey, sum umgirða seg við øðrum trúgvandi, serliga teimum, ið ikki eru júst sum tey. Hetta er jú umhvørvið, har Gud kann fylla okkum við allari fylling Síni.

Tað er hetta, sum alt Efesusbrævið snýr seg um. 10. vers í 1. kapitli sigur, at Gud er í dag í ferð við at:

„savna alt til eitt í Kristusi, tað, sum í Himlunum er, og tað, sum á jørðini er.“ 

Í kapittul tvey nevnir hann fíggindskapin, sum var millum jødan og heidningin. Kristus tók hann burtur, tá ið Hann á krossinum (2.14) gjørdi eitt av báðum og breyt niður millumgarðin, ið skilti sundur, fíggindskapin,“

   Hann lýsir hetta enn nágreiniligari í triðja kapitli (v. 10), har hann tosar um margfalda vísdóm Guds við samkomuni.   

   Tá ið vit so koma til seinnu helvt av brævinum, vísir hann, hvussu gerandisdagur okkara eigur at lýsa hetta sama. Áminningin er (Ef. 4.1-3): 

„… at liva kallinum verdiga, sum tit vórðu kallað við, 

við øllum eyðmjúkleika og spakføri, við langmóði, so tit í kærleika umbera hvørt annað 

og leggja tykkum eina við at verða verandi í einleika Andans í bandi friðarins:“

Kærleiki Hansara kemur til kennar í kærleika okkara hvør til annan. Og tí er tað, at tað er saman „við øllum hinum heiløgu“, at vit kunna uppliva,hvat tað andaliga lívið veruliga snýr seg um.

Við øllum hinum heiløgu

Mær dámar so væl, at hasi orðini eru partur av eini bøn og ikki eini áminning. Var tað ein áminning, hevði tað verið so lætt bara at melda pass, alt ov høgt. At tað er partur av eini bøn, merkir, at tað snýr seg ikki um, hvat vit megna, men hvat Hann megnar. Tað dámar mær betur.