Eisini í morgin

Ein javnaldri hjá einum av dreingjum okkara sigur frá

Tá ið hann skuldi byrja í fyrsta flokki, vildi hann ikki í skúla. Foreldrini royndu at vissa hann um, at tað fór at verða stuttligt at ganga í skúla, og at honum fór at dáma tað. Tað trúði hann einki uppá. So kom dagurin. Foreldrini fóru við honum og bíðaðu spent at vita, hvussu tað fór at ganga. Og jú, tað gekk væl. Drongurin var bæði spentur og glaður. Besti dagurin í lívinum, segði hann. Glað vóru foreldrini og søgdu spent við hann, at ímorgin fór at verða líka stuttligt. Hann gløddi upp á tey og segði: „Í morgin? Skal eg aftur í skúla?“

Mann ikki onkur lærdómur vera í hesum? Lívið er at fara í skúla aftur og aftur og aftur.

Eg hevði bíbliutímar í eini bygd á Balabac

Tað var okkurt um ein tími at ganga hvønn vegin. Áhugin hjá teimum, sum komu, var lítil og eingin. Ikki serliga hugaligt.

Ein dagin hevði eg so púrasta ongan hug at fara, hvørki orkaði ella tímdi. Eg fór vanliga frá húsum um fimm tíðina um kvøldið og var so við hús aftur millum tíggju og ellivu tíðina. 

Tá ið klokkan var farin at líða móti fimm, segði eg við Cathy, at í kvøld fari eg ongan veg. Sigi, at eg eri troyttur og reint og slætt tími ikki at fara. Hon svaraði, at tað var ikki rætt av mær ikki at fara, eg hevði lovað, at eg skuldi koma, og tey væntaðu meg. Eg visti, at hon hevði rætt, og fór. 

Á vegnum kom eg til eitt strekki, har greinarnar hingu rættiliga lágt, og áðrenn eg visti av, hevði eg rent meg í eitt vespureiður. Tær vóru ikki blíðar, eg varð stungin bæði her og der – og glaður var eg. Nú hevði eg eina umbering fyri ikki at fara. 

Eg kom so hugagóður til hús aftur og fortaldi Cathy, hvat hent hevði. Hon segði: „Tú ert ikki ovurviðkvæmur fyri vespum. Tú skalt bara smyrja teg við …“ (nú minnist eg ikki, hvat tað var, sum eg skuldi smyrja meg við) og fara avstað aftur.“ Og eg so avstað aftur.

Nú má eg vera ærligur. Tað vóru dagar, har mótloysi fekk yvirlutan, og eg settist aftur. Men hvussu er og ikki, so havi eg lært, at skal eg gera mun, so ber ikki til at lata mótloysi ella manglandi huga fáa yvirlutan. – At gera tað er at seta náði Guds úr gildi (Gal. 2.21). At liva í náðini er at skilja tað, sum smádrongurin ikki skilti, at fara í skúla hvønn dag.

Hann gevur meir náði

Sangurin „Hann gevur meir náði“ lýsir hetta so væl:

Hann gevur meir náði, tá byrðin gerst tyngri,

er stríðið ov svárt, er hann við vára lið.

Í stórari kreppu hans miskunn er størri;

í margfaldum royndum hann gevur sín frið.

Tað er undir slíkum umstøðum, at vit veruliga kunnu uppliva, hvat tað merkir at vera sterkur í náðini (2. Tim. 2.1). At vera sterkur í náðini inniber, at vit kunnu halda á í dag, í morgin, og líka til verkið er liðugt.

Seinna Korintbræv

Í hesum brævinum lýsir Paulus – meira enn nakra aðrastaðni – hetta, at halda á í tænastuni. Eg haldi, at tað er so áhugavert, hvussu hann aftur og aftur flættar saman tænastuna og náðina:

1.11:

„… Soleiðis skal av mongum munnum ljóða ríklig tøkk fyri okkum, fyri náðina, ið okkum er víst.“

1.12:

„… ikki í holdligum vísdómi, men í náði Guds.“

4.15:

„… fyri at náðin kann breiðast út til tess fleiri og virka, at ríkliga verður takkað – Gudi til dýrd.“

6.1:

„… tað má ikki vera til einkis, tit hava tikið ímóti náði Guds.“

8.1:

„Vit kunngera tykkum, brøður, ta náði Guds, sum givin er í samkomunum í Makedonia,“

8.9:

„Tit kenna jú náði Harra okkara Jesu Krists, at Hann fyri tykkara skuld gjørdist fátækur, …“

9.8:

„Men Gud er mentur at lata alla náði lutast tykkum ríkliga, …“

9.14:

„… – fyri teirrar Guds náði skuld, sum so ovurhonds rík er yvir tykkum.“

12.9:

„… „Náði Mín er tær nóg mikið; tí kraft Mín verður fullkomin í veikleika.“ …“

13.13:

„Náði Harrans Jesu Krists, kærleiki Guds og samfelag Heilaga Andans veri við tykkum øllum!“

Tað eru ikki bara smábørn, sum billa sær inn, at skúlin er bara fyri tann eina dagin. Vit hava øll lyndi at gera tað, og okkum tørvar tí aftur og aftur at verða mint á at vera sterk í náðini – eisini tá ið tú ikki tímir, og vespurnar hava stungið teg.