Orð Míni, sum Eg talaði við tykkum

– úr talu hjá Edvardi í Svínoy

Óli á Grømma hugleiðir um Edvard í Svínoy:

Fyrst í trýssunum vóru Eiðis Jóhannes (Jóhannes á Kósini), Páll Poulsen, Hans Sivertsen og eg úti í Svínoy og hildu møtir. Eiðis Jóhannes var ein eldri maður tá, meðan vit tríggir, Páll, Hans og eg vóru blaðungir. Aftan á, at Malla hevði givið okkum ein góðan døgurða, settu vit okkum inn í stovuna, og so fór Edvard at luta tankar við okkum út frá Skriftini. Hann var ein framúrskarandi lærari. Eg minnist, at hann segði frá Ábrahami, tá ið hann fór at ofra Ísak. Eg minnist tveir setningar, sum hann legði serligan dent á: „og so fylgdust teir báðir“ (1. Mós. 22.6), og „Gud skal sjálvur síggja til at fáa Sær lambið“ (1. Mós. 22.8). Eg síggi hann enn fyri mær, tá ið hann segði tað. Eg troyttaðist ongantíð at lurta eftir honum, tá ið hann bar fram orð Guds, var tað á møti ella inni í stovuni hjá sær sjálvum. Hann dugdi sjáldsama væl at málbera seg.

———————————

Brot úr talu hjá Edvardi í Svínoy:

Hetta brotið er úr eini talu, sum Edvard helt á samfelagsmøtunum í Havn í 1961. Hann byrjar við at lesa úr Lukasi 24.44-53 og tosar so út frá hesum tekstinum. Hann endar við nøkrum tankum úr Jóhannes 10.4.

„Og Hann segði við teir: „Hetta eru orð Míni, sum Eg talaði við tykkum …“

Mundu teir nú minnast, hvat tað var fyri orð, sum Hann talaði til teirra, tá ið Hann gekk har hjá teimum? Kanska meinti Hann við hatta orðið, sum stendur á vegginum her (Jóh. 14.6) og hugdi upp á Tummas og segði: „Minnist tú, at Eg segði við teg, at Eg eri vegurin, sannheitin og lívið?“

„So læt Hann upp vit teirra …“

Og soleiðis ger Hann enn tann dag í dag fyri hvønn tann einasta ein, sum kemur til Hann. Tað fyrsta Hann ger, er tað, at Hann letur vit títt upp við tað, at tú skalt skilja Skriftirnar.

„Og Hann segði við teir: „So er skrivað, at Kristus skuldi líða og triðja dagin rísa upp frá hinum deyðu,“

Nú hava vit ikki ein deyðan Kristus, men vit hava ein livandi Kristus. Teir vóru saman við Honum 40 dagar eftir, at Hann reis upp, og tað var so gott at hoyra tey lívsælu orð, sum Hann talaði til teirra um, at Hann mátti líða og triðja dagin rísa upp. 

„og at í navni Hansara umvending og syndafyrigeving skal verða prædikað …“

Tað er eingin syndari her í kvøld, sum er ein so stórur syndari, at Hann ikki er mentur at geva honum syndafyrigeving.

„Tit eru vitni um hetta.“

Hvør tann, sum er komin til umvendilsi, hevur ta ábyrgd á sær, at hann er vitni um hetta. Vitnið tað fyri øðrum, tit eru Míni vitni. Tað er yvirmáta stórt at vita tað, at vera eitt vitni.

„Og Eg sendi yvir tykkum tað, sum Faðir Mín hevur lovað; men tit skulu verða í staðnum, inntil tit verða latnir í kraft av hæddini.“

Og tað vælsignaða ting, at Guds børn skulu verða latin í kraft av hæddini longu her. Hvat er tað, sum ger tað, at ein ólærdur kemur fram, og hann heldur Orðið fram upp á slíkan máta við stórari kraft. Hvar hevur hann fingið tað frá? Hann er ílatin kraftina av hæddini. Tað stendur í einum Sálmi, eg trúgvi tað er í 34. Sálminum, at „andlit teirra rodnaðu aldri av skomm.“ Hví rodna tey ikki av skomm? Tað er tí, at tey síggja upp til Hann. Tey hyggja ikki á tykkum, nei, tey hava forbindilsi við Hann har uppi, stútt vekk. Hann fyllir okkum við kraft av hæddini.

„So fór Hann við teimum út móti Betania; Hann lyfti nú upp hendur Sínar og signaði teir. 

Og í tí Hann signaði teir, skiltist Hann frá teimum og varð tikin upp til Himmals.“

Hann gekk við teimum aftur haðani frá til Oljufjallið. Og teir fylgjast við Honum, og Hann talar til teirra, at nú skiljist Eg frá tykkum. Men teir elskaðu altíð at vera hjá Jesusi. Og eg síggi tað í Andanum fyri mær, at tá ið teir eru komnir út á Oljufjallið, henda vælsignaða hond, sum varð negld til krossin hin dagin, henda sama hond tekur og vælsignar allar teir. Og tað stendur, at meðan Hann vælsignaði teir, skiltist Hann frá teimum. Og Hann fer upp til Himmals, og eg vurderi tað, at summir kanska rættu hondina upp eftir Honum fyri ikki at skiljast frá Honum. Hann visti, at Hann fór at verða skiltur frá teimum. Tað var eitt av teimum orðunum, sum Hann hevði sagt teimum, meðan Hann enn var hjá teimum.

Og hvat sær Hann, meðan Hann fer uppeftir, jú Hann sær yvir Golgata, har Hann leið pínuna fyri teg og fyri meg. „Á Jerúsalem, har liggur tú. Eg havi sagt, at har skal ikki liggja steinur oman á stein, av tí at tú ikki kendi tína besøkilsistíð, tá ið Eg talaði.“ 

Eitt skriftstað afturat, og so skal eg rýma. Tað er í Jóhannes 10, 4. vers:

„Táið hann so hevur leitt út allan seyð sín, gongur hann undan honum; og seyðurin fylgir honum, tí hann kennir rødd hansara.“

Tá ið Hann so hevur leitt allan seyð Sín út haðani, og møtið hevur verið har heima; tá ið Hann gongur fyri teimum heim til staðin, har skal vera lovprísningur, tá skulu vit ikki hyggja aftur um okkum.