Teir skiltust hvør frá øðrum
Aftur í Antiokia
„Haðani fóru teir við skipi til Antiokia, staðið, har teir vóru fingnir náði Guds til verkið, ið teir nú høvdu fullført.“ Ápostlasøgan 14.26
„Og so vórðu teir hjá lærisveinunum har ikki so stutta tíð.“ Ápostlasøgan 14.28
Paulus og Barnabas vóru heimafturkomnir, glaðir og takksamir fyri stórverkini, ið Gud hevði gjørt við teimum (Áp. 14.27).
Men so koma menn úr Judea til Antiokia og læra tey trúgvandi beint tað mótsetta av tí, sum Paulus og Barnabas høvdu prædikað millum heidningarnar (Áp. 15.1):
„Lata tit tykkum ikki umskera eftir siði Mósesar, kunnu tit ikki frelsast!“
Kanska ikki so løgið, at Paulus og Barnabas komu í hvast stríð við teir. Royndir teirra millum heidningarnar høvdu givið teimum skynsemi, sum hini í samkomuni ikki høvdu. Tað endaði við, at samkoman gjørdi av at senda Paulus og Barnabas til Jerúsalem.
Aftur í Jerúsalem
„Táið teir so komu til Jerúsalem, vórðu teir fagnaðir av samkomuni, ápostlunum og hinum elstu, og teir søgdu frá stórverkunum, ið Gud hevði gjørt við teimum.
Men nakrir av flokki Farisearanna, sum vóru komnir til trúnna, reistust og søgdu: „Teir eiga at verða umskornir og fáa boð um at halda Móselóg!““ Ápostlasøgan 15.4-5
Vert er at leggja til merkis, at teir søgdu samkomuni frá stórverkunum, ið Gud hevði gjørt við teimum, men tá ið tað kom til at tingast um sjálvan stríðsspurningin, so tóku teir seg aftur og lótu hinar leiðandi í Jerúsalem taka sær av tí. Teir vóru vísir og kendu sítt pláss.
Niðurstøðan av fundinum var, at tað var rætt, sum Paulus og Barnabas høvdu sagt; heidningunum tørvaðu ikki at lata seg umskera. Men so var lagt afturat, at tað var týdningarmikið, at heidningarnir tóku fyrilit fyri jødunum og tí hildu seg frá slíkum, sum kundi vera teimum til ástoyt.
Splitið
Alt tað góða, sum vit lesa um Barnabas, hevur Paulus óivað sagt frá um hann. Paulus hevur frá fyrsta degi havt stóra virðing fyri manninum, sum leitaði hann upp bæði í Jerúsalem og í Tarsus, troystarsoninum, sum hevði so stóran lut í, at Saul bleiv Paulus.
„Táið ein tíð var gingin, segði Paulus við Barnabas: „Lat okkum fara aftur og vitja brøður okkara í hvørjum býi, sum vit hava kunngjørt orð Harrans í, fyri at vita, hvussu teimum veit við!“
Barnabas vildi tá eisini taka Jóhannes við, hann, sum kallaðist Markus.
Men Paulus helt ikki, at teir skuldu taka hann við, sum var farin frá teimum í Pamfýlia og hevði ikki fylgt við teimum til verkið.
Tað kom tá til hvast stríð, so teir skiltust hvør frá øðrum; og Barnabas tók Markus við sær og fór við skipi til Kýpern.“ Ápostlasøgan 15.36-39
Syrgilig vers. Jú, tú kanst royna at síggja tað frá jaligu síðuni, síggja Rómbrævið 8.28 í tí, sum hendi, og siga, at nú vóru tvey lið, heldur enn eitt, sum fóru út við evangeliinum. Men, nei, hatta var syrgiligt, ikki gott. Barnabas og Paulus høvdu arbeitt so væl saman, og nú skiltust teir eftir hvast stríð.
Eftirmeting
Nógv hevur verið skrivað, um hvør teirra mundi hava rætt. Onkur vil vera við, at Barnabas var ov bleytur av sær, onkur, at Paulus var ov harður. Gott at minnast, at Heilagi Andin sigur okkum einki um, hvør hevði rætt, og hvør hevði skeivt.
Vert er at hava í huga, at tá ið Lukas skrivaði Ápostlasøguna, var Paulus uttan iva beinleiðis keldan. Tað vil siga, at alt tað góða, sum vit lesa um Barnabas í Ápostlasøguni, kemur frá Paulusi. Hann misti ongantíð virðingina fyri manninum, sum leitaði hann upp bæði í Jerúsalem og í Tarsus, troystarsoninum, sum hevði so stóran lut í, at Saul bleiv Paulus.