Heim til jóla

Jógvan Júst og dóttir hansara, Heidi Guttesen, hugleiða um einaferð, Heidi skuldi heim til jóla.

Jógvan Júst:

Tað var upp undir jól í 1994. Vit búðu á oynni Balabac í útsynningshorninum av Filipsoyggjum. Av tí at vit búðu so fjarskotið, máttu vit ferðastvið lítlum Cesna flogfari fyri at sleppa til og av oynni. Felagsskapurin, sum vit virkaðu saman við, hevði vanliga flogfar og flogskipara á oynni Palawan, beint norðan fyri Balabac. Hesi jólini var tó eingin flogskipari á Palawan, og tí kom ein flogskipari av oynni Luzon, heilt har norðuri, til okkara eina ferð um mánaðin.

Heidi gekk í skúla á oynni Luzon og skuldi heim at halda jól. Hon skuldi við Cesna flogfarinum allan vegin úr Luzon til Balabac. Flogfarið var lítið,og teinurin var langur. Tað tók tað nógva av einum degi at flúgva suður. Flogvøllurin hjá okkum á Balabac var ein grasvøllur, okkurt um 350 metrar langur. Við annan endan vóru høg pálmatrø og við hin eitt fjall. Veðrið mátti vera júst tað rætta, skuldi flogfarið lenda, og desember er oftakeðiligur til veður.

Tann dagin, Heidi skuldi koma, var vindurin á markinum. Flogskiparin royndi at lenda, men nei, har bar ikki til. Hann fleyg runt eina løtu ogroyndi so aftur, men sama søga. Hann royndi nakrar ferðir, men so noyddist hann at venda og flúgva norður aftur til Palawan. Morgunin eftir royndi hann aftur, men sama søga, hann fekk ikki lent og mátti norður aftur til Palawan.

Tíðin hjá flogskiparanum var avmarkað, hetta var jú upp undir jól. Á Balabac linkar vindurin vanliga út á seinnapartin. Flogskiparin segði okkum í sendaranum, at hann skuldi royna aftur seinni, men fekk hann ikki lent tá, varð hann noyddur at fara aftur til Luzon. Tað var ein ræðulig kensla at vita, at dóttirin møguliga ikki fór at sleppa heim til jóla. Flogfarið hevði verið so nær við at lent tvær ferðir og so at hugsa sær, at Heidi møguliga fór at verða noydd at fara norður aftur til Luzon. Eg minnist, at onkrar av grannakonunum grótu, tí tær hildu tað vera so synd.

Summi tykkara hava møguliga hoyrt um flogskiparan Martin Burnham. Nøkur ár eftir henda jólatúrin vóru hann og Gracia, kona hansara, tikin gíslar av muslimskum yvirgangsmonnum og hildin fangar í meira enn eitt ár. Tað endaði við, at Martin varð dripin.

Aftur til flogfarið og floglíkindini. Martin vildi gera sítt ítasta, fyri at Heidi skuldi sleppa heim til jóla. Hann spurdi, um tað var í lagi, at hann bíðaði við parti av ferðagóðsinum til næsta túr. Jú, tað var sjálvandi í lagi. Hetta gjørdi flogfarið lættari og líkindini at lenda betri. Flogskiparin royndi aftur, og jú, hesaferð bar til, flogfarið fekk lent.

Eg gloymi ongantíð kensluna, tá ið flogfarið kom, og vit høvdu fingið Heidi heim til jóla í øllum góðum.

Heidi:

Eg minnist væl handa langa flogtúrin heim. Hann kendist sum longsti túrurin í lívinum. Tað var ísakalt í flogfarinum, og undir okkum vóru myrk illveðurskýggj. Einastu steðgirnir vóru, tá ið lítla Cesna flogfarið mátti seta seg fyri at fáa meira brennievni. Tá ið tú hevur verið burtur heimanífrá í fleiri mánaðir, og komforturin á heimferðini er alt annað enn góður, so gleðir tú teg bara enn meira at koma heim.

Men, hvat nú um? … Hvat nú um vit ikki fáa lent? Ella floglíkindini eru ov vánalig til lítla flogfarið? Hvat nú um eg ikki sleppi heim og má halda frídagarnar úti í býnum saman við fólki, sum eg nóg illa kenni?

Hesir „Hvat nú um?“ spurningarnir hava lyndi til at spøkja enn, og dagliga má eg líta mínum himmalska Pápa hesar stúranirnar upp í hendur. Hvat nú um tað, sum eg trái eftir innast inni, ongantíð fer at henda, og um tað, sum eg stúri mest fyri, verður veruleiki? 

Sannleikin er, at vit hava ongantíð fingið lovað, at gøtan bara skal vera sløtt. Men vit hava fingið eitt nógv størri lyfti, og tað er, at um so okkara stúranir verða veruleiki, so fer Gud altíð at vera hjá okkum mitt í ódnarveðrinum. Hetta er tað, vit fáa lovað í Sálmi 139, myndin í Sálminum, sum altíð fær meg at hugsa um mítt barnaheim á lítlu oynni, sunnarlaga á Filipsoyggjum.

Sálmur 139.7-12:

„Hvar skal eg fara undan Anda Tínum, og hvar skal eg flýggja undan ásjón Tíni!

Fari eg upp til Himmals, so ert Tú har, og reiði eg mær legu í deyðaríkinum – ja, so ert Tú har;

taki eg veingir morgunroðans, og festi eg búgv við ytsta mark havsins,

so leiðir hond Tín meg har við, høgra hond Tín heldur mær føstum.

Og sigi eg: „Myrkrið skal fjala meg, ljósið rundan um meg skal verða nátt!“

so er heldur ikki myrkrið Tær myrkt, og náttin er bjørt sum dagurin, myrkrið er sum ljósið.“