Spurgeon

Eitt sindur um Spurgeon og fjepparan

Tá ið eg gekk á bíbliuskúla í USA, fóru eg og nøkur vinfólk ein dagin til eitt stórt vøruhús, har tey seldu andaligar bøkur. Eg hevði ongantíð verið í einum so stórum bókahandli fyrr, og tey seldu bara andaligar bøkur. Keypti mær millum annað eina bók við talum hjá kenda enska prædikumanninum Charles Spurgeon. Bókin æt Spurgeon’s Sermon Notes.

Eg veit ikki rættiliga, hví eg keypti hesa bókina. Var eingin Spurgeon fjeppari. Eg var uppvaksin við at hoyra hann so ofta endurgivnan, at eg setti hann í samband við alt gamalt og avoldað. Minnist, at ein av vinmonnunum, sum eisini var við í handlinum, helt, at eg fór at fáa lítið burtur úr at lesa sovorðið gamalt. „Spurgeon,“ segði hann, „hoyrir til eina aðra tíð og sigur okkum lítið og einki í dag.“ Hann hevði lutvíst rætt, og tað var ikki fyrr enn mong ár seinni, at eg endiliga fekk upp í lag at lesa hesa góðu bókina. – Og eg varð stórliga signaður.

Eg haldi, at tað, sum vit kunnu læra av hesum, er, at um bøkur – sum eitt nú tær hjá Spurgeon – ikki siga okkum so nógv, so sigur tað ofta meira um okkum enn um bøkurnar. Vit eru komin ov stutt at kunna njóta tær. Við árunum eri eg eisini komin eftir, hví Spurgeon var so nógv endurgivin. Hann er verdur at endurgeva. Kanska eri eg vorðin ein Spurgeon fjeppari.

Sitat eftir Spurgeon

  • Vit mugu altíð vera varin, at vit ikki løða kanónirnar hjá Gudi við krúti frá Djevulinum.
  • Ofta, tá ið lurtarin gremur seg um, at har er eingin matur til sálina, er trupulleikin í veruleikanum tann, at har er eingin sál til matin.
  • Harrin er kvikari at fyrigeva syndaranum, sum vendir við, enn ein móðir at ríva barn sítt úr eldinum.
  • Ein og hvør sorg, sum kemur á leið okkara, er ætlað at reka okkum nærri Gudi.
  • Høvd mítt hvílir trygt á trimum koddum: Óendaliga kraft Hansara, óendaligi kærleiki Hansara og óendaligi vísdómur Hansara.
  • Jesusar hjarta var ikki hart sum grót, men tað var andlit Hansara. Hann var líka avgjørdur, sum Hann var undirgivin.
  • Hann, sum rópar upp um sínar egnu dygdir, almannakunnger sína egnu skomm.
  • Tey, sum ikki vilja fara aftur til ábyrgdina, tey hava vanrøkt, kunnu ikki vænta at koma aftur til gleðina, tey hava mist.
  • Harrin hevur umgirt okkum við tveimum stikum. Annar eitur verja, og hin eitur líðingVerjan heldur tað ónda burtur frá okkum. Líðingin heldur okkum frá tí ónda.
  • Eingin synd er so stór, at náðin ikki kann taka hana burtur. Eingin útsjónd er so avskeplað, at náðin ikki kann broyta hana. Og eingin sæla er so knúst, at náðin ikki kann endurreisa hana.
  • „Hann gjørdi tað, ið ónt var, tí hjarta hansara var ikki vent til at søkja HARRAN.“ Seinna Krønikubók 12.14. Rehabeam gjørdi tað, sum ónt var, ikki tí hann setti sær tað fyri, men tí hann var líkasælur.

Hesi brotini eru úr bók Spurgeons Alt av náði, sum Victor Danielsen umsetti. Hetta er ein bók, ið er verd at lesa fleiri ferðir:

  • Tú hevði ikki kunnað fyrigivið einum manni, um hann hevði syndað so móti tær, sum tú hevur syndað móti Gudi.
  • Vreiði Guds yvir synd – veri syndin, hvør ið hon vera vil – má vera ræðuligari, enn sagt kann verða frá. Ei undur í, at Móses mátti siga í Sálmi 90.11: „Hvør kennir styrki vreiði Tínar …!“
  • Hjartað er so hart, viljin er so treiskur, girndirnar brenna so heitar, hugsanirnar eru so lættar, hugurin er so óstýrandi, lystirnir eru so villir, at menniskjan kennir tað, ein og bróst hennara var fult av villdýrum, ið heldur vilja eta hana upp enn verða tamd av henni.
  • Líka vist sum ein steinur, ið verður kastaður upp í loft, skjótt dettur niður aftur á jørðina, líka vist er tað, at um eg so verði lyftur upp til Himmals av einari álvarsamari prædiku, eri eg skjótt líka kaldur aftur.
  • Hugsa meir um Hann, ið tú hyggur á, enn um tað, at tú hyggur.
  • Puritanararnir plagdu at siga, at tað at trúgva var at hvíla – at trúgva merkir at halla sær at onkrum, at halla sær at Kristusi.
  • Tá ið trúgv er rótin, er lýdni ávøksturin.