Slóðað við einum bønaranda

Tær fýra komandi greinarnar verða allar í størri og minni mun tongdar at samkomusøguni hjá Betesda. Uppbyggjandi og eggjandi er at kunna læra av teimum, sum eru farin undan okkum.

Úr samkomusøgu okkara

„Sabbatsdagin fóru vit út um býportrið, fram við eini á, til eitt stað, har tey plagdu at koma saman til bøn; har settust vit og talaðu við kvinnurnar, ið komu saman.“ Ápostlasøgan 16.13

Páll Poulsen nevndi einaferð við meg, at honum var sagt, at áðrenn samkoman í Betesda varð sett á stovn, plagdu nakrar kvinnur í bygdini regluliga at koma saman til bøn. Eg havi spurt meg fyri, hvørjar hesar kvinnurnar mundu vera, men havi ikki funnið nakran, sum veit. Og kanska er tað júst soleiðis, at tað eigur at vera. Tað er ikki, hvørjar tær vóru, sum telur, men tað, at tær komu saman til bøn.

Marius Absalonsen, sáli, skrivaði í sambandi við, tá ið samkoman á Viðareiði byrjaði, at har man hava verið slóðað við einum bønaranda. Og vit vita, at tað er tað, sum ger munin.

Hetjurnar, ið slóða fyri við bønaranda, eru ofta fólk, sum bara tey fáu vita um – og eftirtíðin als ikki. Tað verður ikki, fyrr enn vit koma heim, at vit av sonnum fara at skilja, hvussu nógv vit skylda slíkum fólkum.

Og latið okkum ikki gloyma, at tað stóra við hesum er, at arbeiðið – og her hugsi eg um arbeiðið í Betesda – byrjaði ikki bara við bøn, men hevur øll árini síðan verið hildið uppi við bøn, bæði av einstaklingum og við regluligu bønamøtunum og so eisini við bønamøtum um morgnarnar.

Slíkir siðir eru ikki ein sjálvfylgja, nei, hetta skulu vit í lítillæti vera Harranum takksom fyri – sera takksom.

Úr Onglandi

Stutt eftir at vit komu til Filipsoyggjarnar, las eg hetta brotið eftir enska prædikumannin, Samuel Chadwick (1860-1932). Hevði viljað, at eg skuldi dugað betur at liva í samsvari við tað:

„Eitt, sum Djevulin serliga leggur seg eftir, er at fáa trúgvandi ikki at biðja. Hann ræðist ikki bønarleysa granskan, bønarleyst arbeiði og bønarleysa gudsdyrkan. Hann flennir at stremban okkara, spottar vísdóm okkara, men hann skelvur, tá ið vit biðja.

Samuel Chadwick skrivaði eisini:

„Tá ið samkomur verða stýrdar eftir somu meginreglum sum eitt sirkus, so fara vit kanska at síggja nógv fólk, men ikki nógv av Gudi. Tí er tað, at bønin prógvar, um vit veruliga trúgva Honum ella ikki, og um vit virka í kraft Hansara ella ikki.

Holdið kann framføra, men tað er bara Andin, sum kann sannføra. Lærdómur kann útbúgva fólk, men tað er bara Andin, sum kann frelsa tey. Egin megi kann skipa fyri hesum og hasum, men tað er Heilagi Andin, sum ger okkum til tempul hins livandi Guds.

Rótin til trupulleikarnar í samkomuni í dag¹ er, at samkomurnar hava størri álit á heiminum og holdinum enn á Heilaga Andanum. Okkum tørvar at leita til nærveru og kraft Hansara.“

Hasi orðini hjá Chadwick minna meg á eina søgu, sum eg hoyrdi um ein japanara, sum var og vitjaði eina risastóra samkomu onkustaðni í vesturheiminum. Eftir at tey høvdu víst honum, hvussu væl alt samkomumaskinaríið koyrdi, helt japanarin fyri, at her gekk alt so væl, at tey høvdu ikki brúk fyri Heilaga Andanum. Hann meinti tað ikki sum eitt kompliment.

Eg haldi, at tað var Hudson Taylor, sum skrivaði til ein trúboðara í Kina. Hetta var í sambandi við, at viðkomandi skuldi flyta til ein nýggjan landslut:

„Skal arbeiðið í Kina eydnast, krevur tað, at vit fara frameftir á knøunum.“

Vit kunnu kanska eisini orða tað soleiðis: Tað ræður um at duga at fóta sær á knøunum.

Til okkara her og nú

Tað ríka við øllum hesum er, at tey, sum slóða fyri við einum bønaranda, eru ofta fólk, hvørs byrðar eru so tungar, at tær tyngja tey niður á knøini. Latið okkum duga at gagnnýta tað, sum tyngir okkum. Lat tað gera okkum til bønarmenniskju við tað, at tað tyngir okkum niður á knøini og fær okkum at rópa til Gud, ikki bara um hjálp til okkum sjálv, men eisini til onnur.

„HARRIN vendi lagnu Jobs, táið hann bað fyri vinmonnum sínum; …“ Job 42.10

---

1. Vert at hava í huga, at hetta var skrivað fyri hundrað árum síðan. ↩︎