Ein stórur biti at gloypa
Tað, sum eg her fari at skriva um, er eitt evni, sum nógvir heilar hava grundað yvir og hugsað gjølla um gjøgnum allar tíðir: líðing hjá gudsbarninum. Ómøguligt er at fara í dýpdina við tí við fáum orðum, ei heldur eri eg før fyri tí. Men onkuntíð er tíð at taka evnið upp og viðgera tað.
Hví fara vit gjøgnum líðing, og hvar er Gud í øllum hesum?
Tað eru kristin, sum halda, at lívið fyri tann trúgvandi eigur at gerast lættari og betri, tá ið tú livir í trúgv. Men hvar tey byggja tað á, veit eg ikki. Eg haldi, at Orðið talar meir fyri, at um tú vilt liva gudiliga, so kanst tú vænta atsókn og royndir.
Onkuntíð rykkir og skrykkir lívið í okkum. C.S. Lewis meinar, at líðing er ein hátalari hjá Gudi at røkka menniskjað. Vit skulu ofta niður í dalin fyri at søkja Gud. Er so líðingin frá Gudi? Hvussu kann líðing koma frá Honum, tá ið „øll góð gáva og øll fullkomin gáva er omanfrá“? Er líðing ein góð gáva? Túsundtals menniskju hava í túsundtals ár grundað á hendan spurning og hava havt ilt við at funnið eitt endaligt svar.
Eg byrjaði sjálv at hugsa um hendan spurning aftan á, at vit vóru fullkomiliga tikin av fótum, tá ið vit mistu beiggja mín. Hvar var Gud? Hevði Hann mist tamarhaldið? Hann sigst vera almáttugur. Hvar var Hansara almáttur?
Grundanin og spurningarnir drógu meg bara nærri Honum. Til seinast kundi eg bara takka fyri líðingina, tí hon gjørdi nakað gott.
Nú sigur tú kanska, at eg havi eina ræðuliga gudsmynd, tí hvussu kann Gud gera slíkt móti okkum? Men eg trúgvi, at líðingin kemur frá Gudi. Og um hon ikki kom frá Honum, so kom hon frá Satan, og so var størri orsøk at óttast, tí so hevði Satan valdið á mínum lívi. Men eg kann trygt hvíla í, at líðingin kemur frá Gudi, og tað vil við øðrum orðum siga, at líðingin ger nakað gott.
Hetta var ein stórur biti at gloypa.
Líðingin skapar nakað gott í okkum, men bert um vit lata Gud gera tað. Líðingin ger okkum eyðmjúk, brotin og knúst.
Leonard Cohen syngur: „There is a crack in everything. Thats how the light gets in.“ (Eitt skar er í øllum, soleiðis sleppur ljósið framat). Gud er ljós, og um vit veruliga høvdu sæð okkum sjálv í Hansara ljósi, høvdu vit verið bilsin yvir, hvussu nógv myrkur er í okkum. Tað eru krókar í okkara hjørtum, har vit ongantíð hava latið Heilaga Andan komið framat at gera Sítt góða verk. Ofta skal líðing til – eitt skar í lívinum – fyri at Hann skal sleppa framat.
Hetta er tað, sum hendir, tá ið sagt verður, at Hann skal vaksa, og eg skal minka. Hansara vilji veksur í okkum, og okkara egni vilji minkar. Soleiðis verður Hann meir ærdur í lívi okkara. Hann gerst Harri, og Hansara ljós skínur bjartari í okkum.
Sjálv havi eg rakt við, hvussu nógv løg av sjálvrættvísi, eg goymi meg undir. Havi allatíðina hug at siga – eins og tíðarandin: Hatta havi eg mín fulla rætt til at siga, at gera ella at eiga. Men hvaðani koma hesir tankar? Frá sjálvrættvísini. Tá ið vit vilja okkara egna vilja. Vit mugu lata sjálvrættvísina frá okkum og lata Hann fáa ræðið á okkara lívi. Tað er pínufult, ja, og kanska ein stórur biti at gloypa. Men tá ið alt kemur til alt, snýr tað seg um Hann, og at Hansara Ríki skal fáa framgongd gjøgnum okkum.
So, verð til reiðar at gloypa tann stóra bitan, so fært tú møguleikan at tyggja og sodna hann og gjøgnum náði Guds at vaksa í Honum og koma at kenna Hann betur.
