Fagnað, góðtikin og enntá nógv betri!

Fyri meira enn 40 árum síðani fór eg á bíbliuskúla í Amerika. Tað merkti millum annað, at eg fór at læra um Bíbliuna á enskum. Nógv av tí, eg hoyrdi og las, segði mær einki – alt ov fremmant – men okkurt gjørdist mær sprelllivandi. Minnist, tá ið eg hoyrdi onkran endurgeva Efesus 1:6, at vit eru fagnað í hinum elskaða. Enska umsetingin segði, at vit eru “accepted in the beloved”. Vit eru góðtikin í hinum elskaða! Hatta hevði eg ongantíð hugsað um fyrr, at Gud hevur góðtikið okkum. Tað liggur jú til okkum at leingjast eftir at kenna okkum góðtikin. Sambært Efesus 1:6 eru vit góðtikin – og ikki bara av hvørjum sum helst, men av Gudi sjálvum. Hatta er ein sannleiki, sum ein kann sóla sær í.

Vit nýttu bara King James umsetingina á bíbliuskúlanum. Tað var ikki tí, at tey hildu, at hon var tann einasta rætta umsetingin. Orsøkin var, at tá í tíðini – og hetta er jú meira enn 40 ár síðani – var tað mest sum lóg í flestu samkomum og kristnum skúlum í Amerika, at tá ið tú vart á møti ella í skúlastovu, skuldi tú halda teg til King James umsetingina.

Seinni fór eg at nýta nýggjari umsetingar – nógv lættari at lesa – men tá ið eg kom til Efesus 1:6 í hesum nýggjaru umsetingunum, legði eg til merkis, at tær umsettu tað ikki sum King James. Í staðin fyri at siga, at vit eru góðtikin, søgdu tær – og eg endurgevi alt versið: „Dýrd náði Sínari til prís, sum Hann frítt hevur givið okkum í hinum elskaða.“ Skuffandi, helt eg, mær dámdi so væl, soleiðis sum tað stóð í King James.

Eg fór at kanna, hvussu tað stóð á frummálinum, og sá, at hugtakið, sum nýggjaru umsetingarnar umseta ‚frítt givið‘, og King James umsetur „góðtikið“, er sagnorðsformurin av orðinum náði. Umseta vit versið bókstavliga, er tað: „Dýrd náði Sínari til prís, sum Hann náðaði okkum við í hinum elskaða.“ Onkur heldur kanska, jamen, so skal tað bara umsetast soleiðis. Tað ber ikki til, í hvussu so er ikki, tá ið tú skalt umseta tað til føroyskt. Hugsa um tað. Á føroyskum merkir tað at náða ella vísa náði, at tú vísir samkenslu ímóti onkrum, sum er sekur, at tú linkar dómin, sum viðkomandi hevur uppiborið, ella bara letur hann falla burtur. Hatta er als ikki tað, sum liggur í grikska orðinum. Har er týdningurin ikki, at vit eru spard fyri tað, sum vit hava uppiborið, men at okkum er givið tað, sum vit als ikki hava uppiborið. Síggja tit munin?

Jú, tað er beint, sum gomlu umsetingarnar søgdu. Vit eru góðtikin ella fagnað, sum tað stendur hjá Victor, men tað liggur nógv meira í hasum enn bara tað. Gud hevur tikið okkum til Sín, góðtikið okkum og rætt og slætt díkt okkum undir við óuppibornum signingum.

Og so er tað eisini eitt annað. Vit menniskju hava lyndi til at góðtaka tey, sum vit halda vera í lagi, og ikki at góðtaka tey, sum vit ikki halda vera í lagi. Soleiðis er Gud ikki. Eingin okkara var í lagi, men kortini tók Hann okkum til Sín og díkti okkum undir við náði yvir náði – alt óuppiborið. Hann ger tað ikki grundað á, hvørji vit eru, men grundað á, hvør Hann er. Hann ger tað alt náðidýrd Síni til prís.

 ————

Eg byrjaði við at siga frá, hvussu máliskan „góðtók“ greip meg, tá ið eg lærdi at lesa Bíbliuna á enskum. Lat meg enda við at fortelja eitt sindur um, tá ið vit umsettu síðsta partin av Efesus 1:6 til Molbog, har tað stendur „í hinum elskaða“. Á filipinsku málunum ber ikki til at nýta hugtakið „í“ á sama hátt, sum vit kunna nýta tað. Vit kundu ikki siga, at vit eru „í hinum elskaða“, vit máttu siga, at „vit eru knýtt at hinum elskaða“. Mær dámar hatta so væl. Grundin, at vit eru díkt undir við Guds signingum, er, at vit eru knýtt at hinum elskaða, at vit eru eitt við Hann. Knýtt at hinum elskaða eru vit nú Guds elskaðu – góðtikin, fagnað, díkt undir við øllum andaligum signingum.

Efesusbrævið 1:6, gott vers! Og vit hava bara hugt at einum parti av versinum.

Skrivað hevur Jógvan Júst Rasmussen