Styrki Mín er fullkomin í veikleika

Vit eru afturi fyrst í hálvfemsunum. Eg hevði verið ørindi í Puerto Princesa, høvuðsstaðnum á Palawan, og var á veg aftur til hús aftur. Ferðaðist yvir land. Tað merkti, at eg skuldi ferðast við bussi til Rio Tuba, eina av sunnastu bygdunum á Palawan. Hetta tók vanliga okkurt um átta tímar. So var at finna ein bát, sum kundi sigla meg suður til Balabac.

   Túrurin til Balabac tók vanliga okkurt um fýra tímar. Komin til Balabac skuldi eg so finna ein bát at sigla meg til Buwal, bygdina har vit búðu. Hetta tók umleið ein tíma. Vanliga vóru slíkir túrar langir og keðiligir.  Tíbetur eru umstøðurnar at ferðast væl betri nú enn tá.

So aftur til ferðina heimaftur.

Eg fór tíðliga úr Puerto Princesa, men busstúrurin tók væl longri tíð enn væntað, so tað var myrkt, tá ið vit komu til Rio Tuba. So var at finna bát at føra meg suður til Balabac.

Eg møtti tveimum monnum, sum skuldu sama veg. Teir søgdu, at har var onkur, sum kundi føra okkum, og spurdu, um tað var í lagi, at eg galt helvtina, so skuldu teir greiða hina helvtina. Eg hevði nokk so nógv ferðagóðs við mær og helt, at tað ljóðaði rímiligt. At møguliga liggja fleiri dagar í Rio Tuba og leita eftir farti, hevði eg als ongan hug til.

Ná, men nú var vorðið seint, og eg mátti finna onkustaðni at gista.

Klokkan fimm morgunin eftir fari eg við øllum viðførinum oman á støðna og síggi, at báturin er kjokkfullur av fólki og ferðagóðsi. Tað var um reppið, at har ikki var pláss fyri mær. Og eg hevði longu bundið meg at gjalda fyri hálvan bátin. Snýttur? Hetta var hvørki fyrstu ella síðstu ferð. Men nú var ov seint at tala at, so eg tagdi, og vit fóru.

Nógvar smáar oyggjar eru millum Palawan og Balabac. Hinir báðir menninir og eg skuldu beinleiðis til Balabac, so eg hevði tikið fyri givið, at eingin orsøk var at steðga nakrastaðni. Men ikki veit eg. Báturin steðgaði við næstan hvørja einastu oyggj. Har var altíð onkur, sum skuldi í land, ella onkur, sum skuldi við. Og alt upp á mína rokning. Og har sat mann nú so fittur, snýttur og – ja, ikki so øgiliga glaður.

Tað, sum gjørdi ilt verri, var, at motorurin var í ræðuligum standi og steðgaði í heilum. Tað tók leingi hvørja ferð at fáa hann í gongd aftur. Í staðin fyri at taka fýra tímar at koma til Balabac, tók tað meira enn tólv tímar. Tað var um at verða myrkt, tá ið vit endiliga komu fram.

So var at finna onkran at føra meg til Buwal, har vit búðu.

Har var eingin, so eg var noyddur at fara aftur til hesar somu menninar og gjalda teimum meira pengar at sigla meg restina av teininum heim. Nú var hálvmyrkt. Teir vóru tríggir á bátinum. Tann eini teirra hevði megnað at drukkið seg fullan, løtuna vit vóru í landi, og lá nú avdottin umborð.

Tá ið vit eru farnir aftur at sigla, sigur tann eini við meg, at teir hava einki ljós og spyr, um hann kann læna lummalyktina hjá mær. Hann leggur seg so fram eftir rommum frammi í rong at lýsa niður á sjógv, so teir ikki renna á nakað sker. Hin stýrir. Sama søgan, motorurin steðgar ferð eftir ferð. Vit liggja og reka í tímavís. Teir vita ikki, hvar Buwal er, og biðja meg vísa teimum, men nú er bølamyrkt og eingin elektriskur streymur nakrastaðni. Ikki ber til at meta um, hvussu leingi vit hava siglt, tí motorurin er so ofta steðgaður.

Við eitt síggi eg eitt lítið ljós inni á landi og biði teir sigla inn ímóti. Teir so gera, og vit koma fram á ein granna, sum var og kastaði nót. Og nú síggi eg, vit eru komnir langt suður um Buwal. Maðurin spyr, hvussu eg hevði borið meg at ikki at hava sæð bygdina. Fyri hann gav tað onga meining einki at síggja, bara tí tað var myrkt. Tað bar so væl á, at grannin skuldi heim júst tá, so hann kom við og vísti okkum leiðina heim. Tað var rættiliga seint, tá ið eg endiliga kom heim.

Og menninir á bátinum, teir máttu jú til hús aftur. Eg gav teimum lummalyktina.

Keðilig kensla, tú situr við aftan á eina slíka ferð. Eg hevði verið býttur og snýttur, jú eg hevði roynt at verið tolin, men tað rakk ikki longri enn eitt ávíst. Og tó, vert er at minnast, at ofta er tað júst slíkar umstøður, Harrin setur okkum í, so vit kunna vera vitni Hansara. Umstøður, har vit veruliga merkja, hvussu óhugnaliga lítið vit nytta, og hvussu syrgiliga stutt vit eru komin. Harrin loyvir slíkum tilburðum, tí Hann veit, at hatta eru júst umstøður, har vit ásanna tað, sum Hann segði við Paulus á sinni (2. Kor. 12.9):

„… tí kraft Mín verður fullkomin í veikleika.“

Paulus visti, hvat hann gjørdi, tá ið hann bað fyri teimum trúgvandi í Kolosse 1.11, at tey skuldu: „styrkjast við allari styrki eftir kraft dýrdar Hansara til alt tol og langmóð,“ ALT TOL OG LANGMÓÐ, tað er júst tað, sum tørvar okkum øllum. Lívið er bara ikki til at rokna út.

* * *

Ein lítil hending afturat frá Balabac.

Tað var mánalýsi, og eg kom gangandi við einari lummalykt, sum lýsti í so veikt.

Komin til húsini, har eg skuldi, segði onkur við meg: „Eg sá teg, tá ið tú komst gangandi í áðni. Tú sást so løgin út, skallin hjá tær var bjartari enn lyktin.“

Og soleiðis er tað. Tað er, hvørji vit eru mitt í lívsins hurlivasa, sum skínur; ikki tað, sum vit væl uppløgd siga ella syngja í hugnaligum umhvørvi.

Skrivað hevur Jógvan Júst Rasmussen