Farið varð undir hóskvøldsmøtini síðst í trýssunum, og mær vitandi hava tey verið síðan uttan steðg. At tey hava hildið á so leingi, er eingin sjálvfylgja. Mong hava lagt nógva orku í at gera tey møgulig, og hesi eiga stóra tøkk uppibornað. Hugsaði at koma við nøkrum hugleiðingum um, tá ið eg sjálvur gekk á hóskvøldsmøti.

Mín aldursbólkur byrjaði at koma á hóskvøldsmøti eini fimm ár eftir, at tey byrjaðu. Tað er fyri næstan hálvtrýss árum síðan, afturi í farnu øld. Ljóðar næstan, sum mann fer aftur í fornøldina.

Tað var nakað spennandi við at koma á hóskvøldsmøti. Tú merkti, at nú hoyrdi tú til tey ungu, ikki børnini. Flestu teirra, sum longu vóru partur av hóskvølds-innbúgvinum, hava helst verið ov óbúgvin til at leggja seg eftir at fáa okkum at kenna okkum vælkomin. Samanhaldið hevur helst mint í so nógv um tað, tú vart vanur við í skúlagarðinum. Og kortini hevur tað verið í lagi. Vit kendu okkum væl, og okkum dámdi væl at vera har.

Vanligu møtini gjøgnum vikuna byrjaðu klokkan átta, men ikki hóskvøldsmøtið, tað byrjaði klokkan nýggju. Pallurin var fullur av ljóðførum og leidningum, elektriskt orgul, klaver og gitarar. Alt nýmótans og spennandi. Men ongar trummur, tað varð hildið at fara yvir um mark. Onkur leiddi sangin. Tað vóru vit von við frá sunnudagsskúlanum og Zarepta, men ikki frá vanligu møtunum. Kvartettin, duettin og solosangur settu eisini serligan dám á. Møtini vóru skipað. Sum oftast vóru tað menn, sum vanliga tosaðu í Betesda, sum vóru bidnir at koma at tala. Onkuntíð vóru tað menn aðrastaðni frá. Vanligur siður var eisini, at ung byrjaðu og endaðu við einum versi og bøn.

Møguliga vóru onkur eldri ikki so glað fyri eitt ungdómstiltak sum hóskvøldsmøtið. Tey vóru kanska bangin fyri, at hetta kundi gerast ein samkoma í samkomuni. Eg var sjálvandi blaðungur tá, og óivað var nógv, sum eg ikki fekk við, og mongu árini, ið eru liðin, hava óivað gjørt, at minnini møguliga eru merkt av tráan eftir farnari tíð. Afturtrá ella ikki, vit merktu altíð, at gott samband var millum tey eldru og teir, sum høvdu ábyrgd av hóskvøldsmøtunum. Vit merktu, at teir, sum leiddu hóskvøldsmøtini, vóru góðir við samkomuna, og tey eldru í samkomuni vóru góð við okkum ungu. Tað var eitt sunt umhvørvi.

***

Nú situr sjálvandi ikki nógv eftir av tí, eg hoyrdi á hóskvøldsmøtunum, men kanska kundi eg nevnt okkurt, sum kortini er har.

Minnist einaferð Kaj Johannesen talaði. Hann byrjaði við at lesa alt Seinna Timoteusbræv. Tá ið hann var liðugur at lesa, segði hann okkum, hvussu nógvar minuttir, tað hevði tikið. Tað var ikki nógvar minuttir. Hann vildi vísa okkum á, hvussu lítla tíð tað í veruleikanum tekur at lesa. Tað var hasin denturin á Orðið og týdningurin at vera í Orðinum, sum eyðkendi alt samkomuarbeiðið, eisini hóskvøldsmøtini. Á vegginum aftan fyri pallin hekk versið (Neh.8.10):

„… gleði í HARRANUM er styrki tykkara!“

Tað er handan gleðin í Harranum, sum fær okkum at nýta tíð í Orðinum, og Orðið fær okkum at gleðast í Harranum.

Minnist eina talu hjá Poul Færø, har hann segði frá, tá ið hann var smádrongur úti á Toftum, at ein genta skuldi greipa fisk, men hon tímdi so illa. Meðan hon soleiðis greipar, rópar hon: „Tað eru trettan fiskar eftir, og trettan er eitt stakt tal. Hon meinti, at tað loysti seg ikki at blíva við at greipa, tá ið tað endaði við einum stakum tali. Poul nýtti søguna, at minna okkum á, hvussu skeivt tað er at gevast, bara tí vit halda, tað ikki ganga upp, sum vit gera.

Páll Poulsen fortaldi einaferð, hann talaði, um tá ið hann sum tannáringur hjálpti at rigga bátin Sendiboðið til, og aðrir unglingar, sum høvdu lovað at koma og hjálpa, ikki komu. Hann segði, hvussu hann stríddist við hugburð sín móti teimum, og hvussu Harrin hevði mint hann á tað, sum Opinberingin 2 sigur um fyrsta kærleikan. Tá ið vit liva í fyrsta kærleikanum, ger tað okkum tað sama, hvat hini gera, kærleiki Hansara drívur okkum.

Eg gekk bara nakrar fáar vetrar á hóskvøldsmøti, so fór eg burtur í skúla, og tað at ganga á hóskvøldsmøti varð bara eitt minni. Eg eri fegin um, at eg upplivdi hasa tíðina og um barlastina, sum tað gav mær á leiðini.

Kanska er tað hóskandi at enda við 2. Tim. 3.14-15:

   „Men verð tú í tí, sum tú hevur lært, og sum tú ert vorðin sannførdur um! Tú veitst jú, hvør ið hevur lært teg tað;

   og tú kennir frá barni av hinar heiløgu skriftir, sum kunnu gera teg vísan til frelsu við trúnni á Kristus Jesus.“

Skrivað hevur Jógvan Júst Rasmussen

Vit eru afturi fyrst í hálvfemsunum. Eg hevði verið ørindi í Puerto Princesa, høvuðsstaðnum á Palawan, og var á veg aftur til hús aftur. Ferðaðist yvir land. Tað merkti, at eg skuldi ferðast við bussi til Rio Tuba, eina av sunnastu bygdunum á Palawan. Hetta tók vanliga okkurt um átta tímar. So var at finna ein bát, sum kundi sigla meg suður til Balabac.

   Túrurin til Balabac tók vanliga okkurt um fýra tímar. Komin til Balabac skuldi eg so finna ein bát at sigla meg til Buwal, bygdina har vit búðu. Hetta tók umleið ein tíma. Vanliga vóru slíkir túrar langir og keðiligir.  Tíbetur eru umstøðurnar at ferðast væl betri nú enn tá.

So aftur til ferðina heimaftur.

Eg fór tíðliga úr Puerto Princesa, men busstúrurin tók væl longri tíð enn væntað, so tað var myrkt, tá ið vit komu til Rio Tuba. So var at finna bát at føra meg suður til Balabac.

Eg møtti tveimum monnum, sum skuldu sama veg. Teir søgdu, at har var onkur, sum kundi føra okkum, og spurdu, um tað var í lagi, at eg galt helvtina, so skuldu teir greiða hina helvtina. Eg hevði nokk so nógv ferðagóðs við mær og helt, at tað ljóðaði rímiligt. At møguliga liggja fleiri dagar í Rio Tuba og leita eftir farti, hevði eg als ongan hug til.

Ná, men nú var vorðið seint, og eg mátti finna onkustaðni at gista.

Klokkan fimm morgunin eftir fari eg við øllum viðførinum oman á støðna og síggi, at báturin er kjokkfullur av fólki og ferðagóðsi. Tað var um reppið, at har ikki var pláss fyri mær. Og eg hevði longu bundið meg at gjalda fyri hálvan bátin. Snýttur? Hetta var hvørki fyrstu ella síðstu ferð. Men nú var ov seint at tala at, so eg tagdi, og vit fóru.

Nógvar smáar oyggjar eru millum Palawan og Balabac. Hinir báðir menninir og eg skuldu beinleiðis til Balabac, so eg hevði tikið fyri givið, at eingin orsøk var at steðga nakrastaðni. Men ikki veit eg. Báturin steðgaði við næstan hvørja einastu oyggj. Har var altíð onkur, sum skuldi í land, ella onkur, sum skuldi við. Og alt upp á mína rokning. Og har sat mann nú so fittur, snýttur og – ja, ikki so øgiliga glaður.

Tað, sum gjørdi ilt verri, var, at motorurin var í ræðuligum standi og steðgaði í heilum. Tað tók leingi hvørja ferð at fáa hann í gongd aftur. Í staðin fyri at taka fýra tímar at koma til Balabac, tók tað meira enn tólv tímar. Tað var um at verða myrkt, tá ið vit endiliga komu fram.

So var at finna onkran at føra meg til Buwal, har vit búðu.

Har var eingin, so eg var noyddur at fara aftur til hesar somu menninar og gjalda teimum meira pengar at sigla meg restina av teininum heim. Nú var hálvmyrkt. Teir vóru tríggir á bátinum. Tann eini teirra hevði megnað at drukkið seg fullan, løtuna vit vóru í landi, og lá nú avdottin umborð.

Tá ið vit eru farnir aftur at sigla, sigur tann eini við meg, at teir hava einki ljós og spyr, um hann kann læna lummalyktina hjá mær. Hann leggur seg so fram eftir rommum frammi í rong at lýsa niður á sjógv, so teir ikki renna á nakað sker. Hin stýrir. Sama søgan, motorurin steðgar ferð eftir ferð. Vit liggja og reka í tímavís. Teir vita ikki, hvar Buwal er, og biðja meg vísa teimum, men nú er bølamyrkt og eingin elektriskur streymur nakrastaðni. Ikki ber til at meta um, hvussu leingi vit hava siglt, tí motorurin er so ofta steðgaður.

Við eitt síggi eg eitt lítið ljós inni á landi og biði teir sigla inn ímóti. Teir so gera, og vit koma fram á ein granna, sum var og kastaði nót. Og nú síggi eg, vit eru komnir langt suður um Buwal. Maðurin spyr, hvussu eg hevði borið meg at ikki at hava sæð bygdina. Fyri hann gav tað onga meining einki at síggja, bara tí tað var myrkt. Tað bar so væl á, at grannin skuldi heim júst tá, so hann kom við og vísti okkum leiðina heim. Tað var rættiliga seint, tá ið eg endiliga kom heim.

Og menninir á bátinum, teir máttu jú til hús aftur. Eg gav teimum lummalyktina.

Keðilig kensla, tú situr við aftan á eina slíka ferð. Eg hevði verið býttur og snýttur, jú eg hevði roynt at verið tolin, men tað rakk ikki longri enn eitt ávíst. Og tó, vert er at minnast, at ofta er tað júst slíkar umstøður, Harrin setur okkum í, so vit kunna vera vitni Hansara. Umstøður, har vit veruliga merkja, hvussu óhugnaliga lítið vit nytta, og hvussu syrgiliga stutt vit eru komin. Harrin loyvir slíkum tilburðum, tí Hann veit, at hatta eru júst umstøður, har vit ásanna tað, sum Hann segði við Paulus á sinni (2. Kor. 12.9):

„… tí kraft Mín verður fullkomin í veikleika.“

Paulus visti, hvat hann gjørdi, tá ið hann bað fyri teimum trúgvandi í Kolosse 1.11, at tey skuldu: „styrkjast við allari styrki eftir kraft dýrdar Hansara til alt tol og langmóð,“ ALT TOL OG LANGMÓÐ, tað er júst tað, sum tørvar okkum øllum. Lívið er bara ikki til at rokna út.

* * *

Ein lítil hending afturat frá Balabac.

Tað var mánalýsi, og eg kom gangandi við einari lummalykt, sum lýsti í so veikt.

Komin til húsini, har eg skuldi, segði onkur við meg: „Eg sá teg, tá ið tú komst gangandi í áðni. Tú sást so løgin út, skallin hjá tær var bjartari enn lyktin.“

Og soleiðis er tað. Tað er, hvørji vit eru mitt í lívsins hurlivasa, sum skínur; ikki tað, sum vit væl uppløgd siga ella syngja í hugnaligum umhvørvi.

Skrivað hevur Jógvan Júst Rasmussen

– nú kenni eg í brotum, men tá skal eg kenna til fulnar!

Dýrd í bíbilskum umhvørvi

Dýrd. Vakurt hugtak. Fær meg at hugsa um hugmyndir sum dýrdarlogn og dýrdarveður. Orð í sama grannalagi so sum heiður, æra og tign renna mær í hug. Minnir meg á sangin hjá Jens Dam Jacobsen:

Dýrd á vík og vág.
Rúmdin føgur blá.
Snjóhvítt summardáalak um eingir.
Grasið leiftrar frítt.
Lotið kennist lýtt.
Mýrisnípan spennir sínar veingir.

Hebraisku og griksku orðini, sum eru umsett dýrd, merkja vanliga í bíbilskum samanhangi, at Harrin er komin nær og opinberar fyri okkum, hvør Hann er, og hvat Hann ger. Og vit siga, jú skil er í hasum, tí tá ið Hann ger tað, ja so er úrslitið dýrd.

Jú, vakurt og stórsligið hugtak, men ofta torført at umseta. Mong tungumál úti í stóru verð hava einki orð fyri dýrd. Molbogmálið er eitt av teimum.

Vit hildu okkum hava funnið eitt orð og nýttu tað í fleiri ár, men so gjørdust vit var við, at orðið merkti als ikki dýrd, tað merkti bara at strála. Hóskar væl til myndina av Jesusi við skínandi gloriuni yvir høvdinum, men hatta er jú ikki tað, sum liggur í týdninginum.

Hvat gert tú so?

Eitt, sum tú avgjørt ikki mást gera, er at innflyta okkurt nýtt orð, ella, tað sum verri er, smíða eitt nýtt orð. Hatta riggar onkuntíð á føroyskum, men ongantíð, tá ið tú arbeiðir við fremmandum málum.

Sjálvandi skylda vit teimum, sum vit umseta fyri, at tey fáa eina umseting, tey skilja líka væl, sum vit skilja okkara, kanska betur. At tey eingi orð hava fyri hugtøk sum eitt nú dýrd, merkir ikki, at ómøguligt er at geva teimum eina góða umseting. Grundreglan, vit umseta eftir, er, at alt kann umsetast til øll mál uttan mun til orðfeingið í málinum.

Hetta er nøkulunda mannagongdin, vit nýta:
Vit fáa greiðu á, hvat tað, vit umseta, veruliga merkir á frummálinum, vit – um mann so kann siga – pakka tað upp og síggja, hvat er í.  Síðan vísa vit teimum, vit umseta fyri, hvat teksturin merkir, og lata tey so siga okkum, hvussu tey siga tað á teirra máli. Onkuntíð merkir hetta, at vit koma fram á orð, vit ikki kendu, og sum hóska júst til tekstin. Oftari merkir tað, at vit noyðast at umorða tekstin. Hetta var tað, sum hendi, tá ið vit umsettu hugtakið dýrd.

Onkuntíð máttu vit umorða dýrd við hugtøkum so sum góðska, rættvísi og vakurleiki. Onkuntíð hugtøk so sum vøkur styrki ella hátign. Alt eftir, hvat samanhangið var. Tað, vit miðaðu eftir, var, at hugmyndin, lesarin fekk, var sama hugmyndin, tey fyrstu, sum lósu skriftirnar, fingu.

Dýrd í okkara umhvørvi

Ofta kenna vit okkum í umstøðum, har tað tykist, sum ikki ber til at – um vit so kunna siga – umseta dýrd Guds inn í umstøðurnar, vit eru í. Kanska minnir tað um royndina at umseta orðið dýrd til mál, sum einki orð hava fyri dýrd. Vit mugu duga at umorða tað. Vit hildu, at vit fóru at dýrdargera Gud við at gera hetta og hatta, men sóu, at har bar einki til. Gott at minnast, at tað er júst undir slíkum umstøðum, at dýrdin kann gerast sjónskast.

Hoyrdi einaferð onkran siga: „Minst til, onkur fer at læra okkurt um Gud í dag, letur tú Hann liva lív Sítt gjøgnum teg.“ Hatta er at dýrdargera Harran, eisini har vit halda, at dýrdin ikki kann umsetast.

***

Gott at minnast, at tað at dýrdargera Gud er at endurspegla Hann mitt í lívsins hurlivasa.

Skrivað hevur Jógvan Júst Rasmussen

Asa kongur í Juda var ein maður, sum hevði og enn hevur nógv at læra okkum. Hann var ikki tað, sum vit kunnu kalla eitt gott fyridømi, men ofta læra vit mest av teimum ringu fyridømunum. Vit læra, hvussu vit ikki skulu gera.

Minnist ein eingilskmann tala í Betesda um Asa. Sera góð tala, og eg skrivaði mær niður nøkur brot úr taluni. Hugsaði at luta tey saman við nøkrum tankum um Asa kong.

Hugsaði eisini at luta tvey vers, sum eru knýtt at søgu Asa. Tá ið eg á sinni gekk á bíbliuskúla, skuldu vit læra eitt vers uttanat hvønn dag. Hesi bæði versini um Asa sita eftir. Fyrst Asa og brotini og so Asa og versini.

Asa og brotini

Eingilskmaðurin, sum eg nevndi, var John Dyer, ein vinmaður hjá Zachariasi Zachariassen, sála. Eg haldi, at teir høvdu gingið á bíbliuskúla saman í Onglandi. Áhugavert, hvussu nógvir floksfelagar hjá Zachariasi komu til Føroyar at vitja. Eg havi ongantíð boðið nøkrum vinmanni, sum eg gekk í skúla saman við í Amerika, heim at vitja. Havi nokk ikki torað, havi verið bangin fyri, at teir fóru at fortelja søgur um tíðina á skúlanum. 🙂

So til brotini og viðmerkingarnar:

• John Dyer: Mín trupulleiki lagdur við føtur Hansara, er Hansara høvi at gera nakað stórt.

2. Krøn. 14.9-15.19: Etiporaraherurin leggur á Juda, og teir eru tríggjar ferðir so nógvir sum Asa og hansara menn. Asa nýtir trupulleikan til at geva Harranum høvi at gera nakað stórt. Hann rópar á Harran, og Hann svarar við at vinna Asa ein stórsigur.

• John Dyer: Einki herðir hjørtu okkara meira enn viðgongd.

2. Krøn. 16.1-12: Nøkur ár eftir bardagan móti etioparum kemur Baesa kongur í Ísrael móti Juda. Asa, sum hevði notið viðgongd í fleiri ár, velur hesa ferð ikki at venda sær til Harran, men sendir í staðin silvur og gull til kongin í Damaskus saman við bøn um hjálp. Hesa ferð er tað kongurin í Damaskus og ikki Harrin, sum bjargar. Ein profetur kemur og átalar Asa, men Asa er vorðin harðhjartaður. Heldur enn at lurta gerst hann óður og setur profetin í stokkhúsið (16.10). Seinni gerst hann sjúkur í fótunum. Tað stendur (16.12), at „sjúka hansara versnaði í hvørjum; men heldur ikki í sjúkdómi sínum søkti hann HARRAN, nei, hann fór til læknarnar“. Hann var vorðin grótharður – ov nógv viðgongd.

• John Dyer: Asa varð grivin í grøv, sum hann hevði høgt sær sjálvum.

2. Krøn. 16.14 sigur: „Teir jarðaðu hann í grøv, sum hann hevði latið høgga sær út …“ Vit hugsa sjálvandi her um yvirførda týdningin. Vit høgga okkum út okkara egnu grøv. Tað eru vit sjálv, sum gera av, hvar vit enda. Álvarsamt.

Asa og versini

Eg mann neyvan hava verið serliga glaður, tá ið vit skuldu læra hesi bæði versini uttanat, tey eru jú bæði í so long, og so skuldi eg læra tey uttanat á enskum. Dugi ikki longur at endurgeva tey orðarætt, men minnist innihaldið – og tað er tað, sum telur. Tað fyrra versið, 14.11, sigur um HARRAN, at Hann hjálpir teimum, sum líta á Hann. Seinna versið, 16.9, sigur um HARRAN, at Hann leitar runt alla jørðina eftir fólki, sum vilja loyva Honum at vísa styrki Sína á teimum.

• „Tá rópti Asa til HARRAN Gud sín og segði: „HARRI! Hjá Tær er ikki munur á at hjálpa honum, ið nógva megi hevur, og honum, ið onga hevur. Hjálp okkum, HARRI Gud okkara! Tí á Teg styðja vit okkum, og í navni Tínum eru vit farnir móti hesi mannfjøld. HARRI! Tú ert Gud okkara – lat ikki menniskja standa seg móti Tær!“ (2. Krøn. 14.11)
• „Tí eygu HARRANS skoða um alla jørðina, og Hann letur síggjast, at Hann er sterkur í at hjálpa teimum, sum heilhjartað eru við Honum. Í hesum hevur tú borið teg at sum dári; tí skalt tú hereftir altíð hava bardaga ímóti tær!“ (2. Krøn. 16.9)

– Tað verður spennandi einaferð at møta Asa og kunna takka honum fyri lærdómarnar, sum hann læt eftir seg. Kanska hann fer at spyrja okkum, um vit gjørdu somu feilirnar sum hann, ella um vit lærdu av honum ikki at gera teir. Keðiligt, um svarið verður jánkasligt.

Skrivað hevur Jógvan Júst Rasmussen

Fyri meira enn 40 árum síðani fór eg á bíbliuskúla í Amerika. Tað merkti millum annað, at eg fór at læra um Bíbliuna á enskum. Nógv av tí, eg hoyrdi og las, segði mær einki – alt ov fremmant – men okkurt gjørdist mær sprelllivandi. Minnist, tá ið eg hoyrdi onkran endurgeva Efesus 1:6, at vit eru fagnað í hinum elskaða. Enska umsetingin segði, at vit eru “accepted in the beloved”. Vit eru góðtikin í hinum elskaða! Hatta hevði eg ongantíð hugsað um fyrr, at Gud hevur góðtikið okkum. Tað liggur jú til okkum at leingjast eftir at kenna okkum góðtikin. Sambært Efesus 1:6 eru vit góðtikin – og ikki bara av hvørjum sum helst, men av Gudi sjálvum. Hatta er ein sannleiki, sum ein kann sóla sær í.

Vit nýttu bara King James umsetingina á bíbliuskúlanum. Tað var ikki tí, at tey hildu, at hon var tann einasta rætta umsetingin. Orsøkin var, at tá í tíðini – og hetta er jú meira enn 40 ár síðani – var tað mest sum lóg í flestu samkomum og kristnum skúlum í Amerika, at tá ið tú vart á møti ella í skúlastovu, skuldi tú halda teg til King James umsetingina.

Seinni fór eg at nýta nýggjari umsetingar – nógv lættari at lesa – men tá ið eg kom til Efesus 1:6 í hesum nýggjaru umsetingunum, legði eg til merkis, at tær umsettu tað ikki sum King James. Í staðin fyri at siga, at vit eru góðtikin, søgdu tær – og eg endurgevi alt versið: „Dýrd náði Sínari til prís, sum Hann frítt hevur givið okkum í hinum elskaða.“ Skuffandi, helt eg, mær dámdi so væl, soleiðis sum tað stóð í King James.

Eg fór at kanna, hvussu tað stóð á frummálinum, og sá, at hugtakið, sum nýggjaru umsetingarnar umseta ‚frítt givið‘, og King James umsetur „góðtikið“, er sagnorðsformurin av orðinum náði. Umseta vit versið bókstavliga, er tað: „Dýrd náði Sínari til prís, sum Hann náðaði okkum við í hinum elskaða.“ Onkur heldur kanska, jamen, so skal tað bara umsetast soleiðis. Tað ber ikki til, í hvussu so er ikki, tá ið tú skalt umseta tað til føroyskt. Hugsa um tað. Á føroyskum merkir tað at náða ella vísa náði, at tú vísir samkenslu ímóti onkrum, sum er sekur, at tú linkar dómin, sum viðkomandi hevur uppiborið, ella bara letur hann falla burtur. Hatta er als ikki tað, sum liggur í grikska orðinum. Har er týdningurin ikki, at vit eru spard fyri tað, sum vit hava uppiborið, men at okkum er givið tað, sum vit als ikki hava uppiborið. Síggja tit munin?

Jú, tað er beint, sum gomlu umsetingarnar søgdu. Vit eru góðtikin ella fagnað, sum tað stendur hjá Victor, men tað liggur nógv meira í hasum enn bara tað. Gud hevur tikið okkum til Sín, góðtikið okkum og rætt og slætt díkt okkum undir við óuppibornum signingum.

Og so er tað eisini eitt annað. Vit menniskju hava lyndi til at góðtaka tey, sum vit halda vera í lagi, og ikki at góðtaka tey, sum vit ikki halda vera í lagi. Soleiðis er Gud ikki. Eingin okkara var í lagi, men kortini tók Hann okkum til Sín og díkti okkum undir við náði yvir náði – alt óuppiborið. Hann ger tað ikki grundað á, hvørji vit eru, men grundað á, hvør Hann er. Hann ger tað alt náðidýrd Síni til prís.

 ————

Eg byrjaði við at siga frá, hvussu máliskan „góðtók“ greip meg, tá ið eg lærdi at lesa Bíbliuna á enskum. Lat meg enda við at fortelja eitt sindur um, tá ið vit umsettu síðsta partin av Efesus 1:6 til Molbog, har tað stendur „í hinum elskaða“. Á filipinsku málunum ber ikki til at nýta hugtakið „í“ á sama hátt, sum vit kunna nýta tað. Vit kundu ikki siga, at vit eru „í hinum elskaða“, vit máttu siga, at „vit eru knýtt at hinum elskaða“. Mær dámar hatta so væl. Grundin, at vit eru díkt undir við Guds signingum, er, at vit eru knýtt at hinum elskaða, at vit eru eitt við Hann. Knýtt at hinum elskaða eru vit nú Guds elskaðu – góðtikin, fagnað, díkt undir við øllum andaligum signingum.

Efesusbrævið 1:6, gott vers! Og vit hava bara hugt at einum parti av versinum.

Skrivað hevur Jógvan Júst Rasmussen